Vikan - 19.05.1977, Blaðsíða 44

,,Já, elskan, þú getur keypt þér
nýja skó," sagði hann. Svo að ég
tók með ánægju þátt í leitinni með
honum.
Hann fann seðilinn, þegar hann
stakk hendinni af tilviljun ofan í
buxnavaxann. ,,Hér er hann vinan!
Ég fann hann!” sagði hann.
Ég hljóp niður eftir götunni,
yfirspennt, til að segja frá þvi, að
við hefðum sjö rétta í getraununum.
,,Það þarf átta til, Keith” sagði
pabbi og veifaði dagblaði.
Keith fór með Geoff bróður
mínum niður á pósthús til að senda
skeyti til forráðamanna keppninn-
ar, um að hann hefði tilkall til
vinningsins, og síðan fórum við á
Leiðin miHi Hafpanna og Grfnda-
víkur var mjög bfykíyfii,*' og
stóðu k/uppir upp úr veqmum á
stöku stáö. A þessari mynd rná sjá
Lscortinn, sem ég ók, að skoppg
yfir kláppir i krappri beygju.
Átökm á bHinn.vörð gífurleg, og er
rríesiþ furða, að hann hafi staðist
al/a pessa áreyns/u
krána. Við vorum alsæl, hlógum og
skríktum; hvað ætluðum við að
gera við 75.000 pundin, sem við
héldum, að við mundum vinna?
Við ætluðum að kaupa okkur
stórt hús og lítinn bíl. Við
ætluðum að kaupa leikföng handa
börnunum, handklæði með ísaum-
uðum ,,Hans” og ,,Hennar” — við
ætluðum að gera milljón hluti.
Þeir hljóma svo kjánalega núna.
VIÐ GETUM EKKI HAFA UNN-
IÐ - ANNARS VÆRU ÞEIR
KOMNIR.
Sunnudagurinn var hræðilegur.
Við urðum þunglynd af biðinni og
fórum að efast um, að við hefðum
unnið. Hvað nú ef Keith hefði
gleymt að póstleggja seðilinn, eða
ef hann hefði nú týnst á leiðinni með
póstinum?
, ,Ég sendi seðilinn örugglega, var
það ekki Viv?” spurði Keith
stöðugt. ,,Ég er viss um, að ég hef
ekki fyllt hann rétt út. Við getum
ekki hafa unnið,” sagði hann um
kvöldið. ..Þeirværu komnir hingað,
ef við hefðum unnið.”
Ég fór inn i barnaherbergið. Mér
leið svo illa, þar sem ég stóð og
horfði á börnin sofandi, og ég
hugsaði með mér: ,,Jæja, ég er búin
að lofa að gefa þeim bíla og leikföng
— við erum búin að lofa að gefa
þeim allan heiminn”.
Það gerðist heldur ekkert næsta
morgun. Ég var í eldhúsinu, innan
um óhreint leirtau, og tárin
streymdu niður kinnar minar. Ég
grét, já, svo sannarlega grét ég.
Rétt fyrir klukkan eitt bjó ég tii
hádegismat handa pabba og Keith.
Rétt fyrir klukkan tvö var
bankað á dyrnar, og ég fór og
opnaði. Fyrir utan stóð feitur,
gráhærður maður. Hann spurði,
hvort Keith Nicholson byggi þarna.
Honum þætti það leitt, hve þeir
hefðu tafist, en þeir væru frá
Littlewood getraununum, og billinn
hefði bilað á leiðinni.
Ég hrópaði upp yfir mig. ,,Keith,
hér er kominn maður frá getraun-
unum!”
Keith kom hlaupandi, en pabbi
skellti honum um koll. Þetta var
eins og hjá snarvitlausu fólki! Það
urðu slagsmál, og pabbi komst
fyrstur að dyrunum. Maðurinn frá
Littlewoods sagði við mig: ,,Þetta
er allt í lagi vinan. Ég færi ykkur
góðar fréttir.”
Við vissum ekki, hversu góðar
þessar fréttir voru, fyrr en farið var
með okkur til London og okkur færð
ávisun að upphæð 152.319 pund.
Þetta var upphaf nýs lífs fyrir
okkur Keith og börnin, byrjunin á
mikilli hamingju, en um leið upphaf
þjáninga og sorga.
Framhald í næsta blaði.
Alltíhvín
Bifreiðaíþróttaklúbbur Reykjavík-
ur, en svo heitir klúbbur sá, er
stofnaður var að tilstuðlan F.Í.B.,
stóð nýlega fyrir rally, eða ralli,
eins og Bjarni Felixson kallar það.
Rall þetta var 350 kílómetra langt,
eðalOOkm lengra en rallið í fyrra.
í fyrra voru ekki nema um 6 km,
sem voru reglulega slæmir, en um
50 km nú. ísólfsskálavegur var þó
allra verstur, þareð stór hluti hans
var eitt drullusvað, sem var á
mörkunum að kallast jeppum
fært, hvað þá fólksbílum.
BETRA SKIPULAG.
í þetta sinn voru gerðar nokkrar
breytingar á skipulagi rallsins frá
þvi, sem áður hefur verið. Þar má
nefna, að ökumönnum var gefin
upp akstursleiðin hálfum mánuði
fyrir keppni. Keppendur gátu því
kynnt sér leiðina vel, áður en til
keppni kom. Ekki fengu keppend-
ur neina leiðaþók að þessu sinni,
heldur var ætlast til, að þeir
útbyggju sínar leiðabækur sjálfir.
Þetta keppnisform gerði það að
verkum, að ökumenn þekktu
44 VIKAN 20. TBL.