Vikan - 19.05.1977, Blaðsíða 29

|UL fosjin,
Val er í heldur slæmu skapi þennan
morgunn. Hann ætlar að gera eina tilraun
enn til þess að fá Helenu með sér til Þoku-
eyja. Þá man hann skyndilega eftir því að
konungurinn, Telamon, er ókvæntur.
„Kannski er hann þegar orðinn hrifinn af
henni, því að hann virðist fylgjast vel með
öllum gerðum hennar. Ef til vinn get ég haft
einhver áhrif, svo að þetta gangi í rétta átt."
Þegar Val kemur til Kastalans sér hann
Helenu, þar sem hún situr við sauma í
garðinum, og uppi á virkisveggnum er
Telamon og horfir niður löngunaraugum.
Val heldur til Telamons og lítur niður um leið og hann segir:
„Aumingja Helena, hversu sorgleg eru örlög hennar. Þegar maðurinn
hennar, Dionseus, var dæmdur vegna svika fylgdi hún honum i
útlegðina, en hann eyðilagði alla framti hennar og skildi hana eftir
allslausa.
,,Án heimanmundar er gifting inn í aðalsfjölskyldu óhugsandi. Það er
siður. Nú veldur fegurð hennar henni angri."
© ih lt\
Hann flýtir sér inn á krána, þar sem hinir
tuttugu menn hans, sem hafa fylgt honum
á ferð hans eru saman komnir. „Takið
saman pjönkur ykkar. Viö leggjum af stað
heim í dögun."
„Hún er prinsess, afkomandi gamallar
konungsættar," andmælir Telamon, ,,og
ég er bara konungur tveggja smáborga...
Mundi hún?" „Spurðu hana," segir hinn
ráðagóði Val.
Val bíður við garðshliöiö uns hann er þess
fullviss að mágkona hans hafi fundið
hamingjuna, sem hún hefur lengi þráð.
Br*v . i 'ig
íf i wl líj

Tlfe.vX-
wrzyr