Vikan - 13.10.1977, Side 44

Vegurinn sveigist upp eftir fögrum
olifulundum og vingörðum. Til
hægri handar sést hinn frægi
Fórnarturn (470 þrep), sem byggð-
ur var árið 1535 af Niccolo di
Ferramano. Fólk trúir, að yfimátt-
úruleg öfl hafi verið að verki, er
turninn stóð óskemmdur, eftir að
byggðin umhverfis hann gjöreyði-
lagðist 1549....
Q AROLINA lyfti fingri sigri
hrósandi upp frá bókinni.
Ekkert Skyldi eyðileggja þennan
fullkomna dag. Það eitt, að hún var
ein í ökuferð í fyrsta sinn — og
meira að segja á hægri hlið
vegarins, var ekki aðalmálið. Nei,
þetta var ekki venjuleg ökuferð,
þetta var menningarleg skoðunar-
ferð. Hún hafði gripið með sér
ítölsku leiðsögubókina, sem Neville
talaði alltaf svo mikið um, og hún
hafði náð það góðu valdi á málinu,
að henni tókst að notfæra sér
ábendingar þar um, hvað helst væri
áhugavert að sjá. Hún var búin að
skoða fræg veggmálverk, tvær
fagrar kapellur og þrjá krossa í
sveitakirkju, sem stóð nokkuð langt
frá aðalveginum. Það var alls ekki
svo slæmt, að Neville hafði orðið að
vera eftir í Firenze vegna þessa
fundar í Breska konsúlatinu. Sjálf-
sagt var honum vel kunnugt um
veggmálverkin og kapellumar og
hafði séð hvort tveggja, en litlar
líkur voru til þess, að hann hefði séð
krossana.
Það yrði stókostlegt, ef hún gæti
nú einu sinni komið á óvart í
einhverju efni.
Ætli hún gæti ekki meira að segja
viðað einhverju fleira að sér. Það
tæki ekki að skyggja fyrr en eftir
klukkustund, og hún yrði tæpast
nema hálftíma að aka aftur til
Firenze. Ef til vill næði hún að
kanna þennan merkilega turn.
Hvað hét hann nú aftur? Hún
beygði sig eftir leiðsögubókina —
fylgdi textanum með fingrinum til
að vera viss um að hún þýddi orðin
rétt.
En í þetta skiptið stoppaði hún
snöggt við nafnið Niccolo di Ferra-
mano. Hún sá allt i einu fyrir sér
mynd — nei, ekki mynd, heldur
málverk af grönnu, fölu andliti með
djúp, dökk augu, sem störðu fast á
hana. Hvers vegna málverk? spurði
hún sjálfa sig. Og svo mundi hún
það.
AÐ var þremur mánuðum
fyrr, skömmu eftir giftingu
þeirra, og Neville hafði tekið hana
með til Firenze. Hann hafði sjálfur
búið þar í rúm tvö ár og á þeim
ámm verið jafn ákafur í að kynna
sér ítalska menningu og hann var i
að miðla enskri menningu, sem var
þó hans hlutverk. Það var því
ekkert eðlilegra en að hann vildi
gefa sinni ungu eiginkonu hlutdeild
i uppgötvunum sínum.
Og Caroline hafði fylgt Neville
fúslega til halla og kastala í einka-
eigu, sem hann heimsótti í nafni
embættis síns. Hún hafði séð
málvek eftir Raphael og Titian og
veggmálverk (freskur) eftir Giotto
— og allt verk, sem höfðu verið í
eigu sömu fölskyldna frá upphafi.
I einni heimsókninni höfðu þau
komið í gamla höll, og þar hafði hún
séð þetta föla karlmannsandlit með
dökku augun.
Þetta gerðist þannig, að hún kom
skyndilega auga ó andlit í hinum
enda salarins. Hún gleymdi algjör-
lega öllum kröfum um kurteisi og
virulega framkomu og greip fast í
hönd mannsins síns.
— Neville, hver er þessi stúlka
þarna hinum megin?
En hann varð alls ekki gramur.
Hann ljómaði upp og sagði:
— Aha, ég sé, að þú hefur
þroskað með þér góðan smekk.
Þetta er talið besta málverkið í öllu
safninu. Og að sjálfsögðu eftir
Bronzino.
Þau gengu að málverkinu til að
líta betur ó það.
Myndin var máluð í ljósum, en þó
djúpum litum. Grænt baksvið, blár
kjóll, ungt andlit með stillt, fögur
augu undir hunangslitum lokkum.
Caroline leit á málmspjaldið undir
myndinni og las: „Giovanna di
Ferramano, 1531-1549.”
1549, það var árið, sem þorpið
var lagt i rúst. Allt í einu
uppgötvaði hún fleira og hrópaði
upp yfir sig.
— Neville, hún var aðeins átján
ára, þegar hún dó.
— Öjó, fólk gifti sig ungt í þá
daga, sagði Neville þurrlega.
— Var hún gift? hálfhrópaði
Caroline undrandi. Það hafði ein-
mitt verið ungmeyjarlegt sakleysið,
sem geislaði af henni, sem fyrst og
fremst vakti athygli hennar.
— Já, já, hún var gift, svaraði
Neville. — Sjáðu málverkið við hlið
hennar. Aftur Bronzino, hvemig
líst þér á það?
Q G það var þá, sem Caroline
sá fyrst föla, unga manninn.
Það vom engir djúpir litir í
myndinni. Andlitið var hvitt,
augun svört. Undir myndinni stóð:
„Málverk af óþekktum herra.”
— Heldur þú, að hann sé
maðurinn hennar? spurði Caroline.
— Þeir hafa þó vitað, hver það var?
Af hverjner hann kallaður óþekktur
herra?
— Jú, jú, þetta er Niccolo di Ferra-
mano, sagði Neville. — Á því er
enginn vafi. Ég hef séð málverk af
honum annars staðar, og þetta er
andlit sem maður gleymir ekki
auðveldlega. En....
Hann gerði hlé á máli sínu.
Neville hataði að viðurkenna van-
kunnáttu sína.
— Það hlýtur að hafa verið
eitthvert hneyksli í kringum hann.
Þau kasta ekki myndinni út, en
segja ekki, hver hann er. Síðast
þegar ég skoðaði þetta safn, var
greifinnsjálfur leiðsögumaður minn.
Ég spurði hann um Giovönnu litlu
og manninn hennar.
Hann hló vandræðalega og hélt
svo áfram.
— Italskan mín var ekki full-
komin i þá daga, en ég fann það
greinilega, að ég hefði ekki ótt að
spyrja.
— En hvað sagði hann? spurði
Caroline óköf.
— Ég veit það ekki vel, sagði
Neville. — Hann sagði annaðhvort
44VIKAN 41.TBL.