Vikan - 13.10.1977, Side 45

,,Hún var glötuð” eða ,,Hún var
fordæmd.” Ég er ekki viss um,
hvaða orð hann notaði. Og hann lét
sem hann sæi ekki málverkið af
Niccolo. Hann vildi yfirleitt ekki
ræða þetta við mig.
— Hvað heldurðu, að Niccolo
hafi gert af sér? sagði Caroline
hugsandi.
— Ég veit það ekki, sagði
Neville, — en ég get giskað á það.
Sérðu bækumar, sem hann heldur í
höndunum á myndinni? Bókstafim-
ir á þeim em hebreska eða arabíska.
Hinn ónefndi Niccolo hefur vafa-
laust fengist við svarta galdra.
Það fór hrollur um Caroline.
— Mér fellur illa við hann, sagði
hún. — við skulum heldur skoða
Giovönnu betur.
Þau sném sér aftur að myndinni
af ungu konunni.
— Hún er reyndar nokkuð lik þér,
sagði Neville.
Q* AROLINE sat í bílnum og
skoðaði kortið.
Ég hef einmitt tíma til að skoða
turninn, sagði hún upphátt við
sjálfa sig. Siðan lagði hún bókina í
hanskahólfið og ók hægt óg varlega
af stað.
Uppi á hæð, hægra megin við
veginn, stóð hár, sívalur tum.
Þarna var enga aðra bygingu að sjá.
Það var merkilegt að sjá, að í landi
eins og þessu, þar sem hver blettur
var ræktaður, var alger órækt
kringum turninn. Hér vom kross-
götur. Vegur til vinstri lá til
Firenze, til hægri lá krókóttur
Hún var ótrúlega hátt uppi. Hyldýpið
dró hana til sín. Hún hugsaði: Þetta er
lofthræðsla. Ég verð að loka
augunum, vera róleg, þangað til þetta
líður hjá. En hvernig átti hún að
komast niður þrepin aftur? Það virtist
svo miklu auðveldara að láta sig falla
— og þá væri öllu lokið.
SMÁSAGA
EFTIR
MARGHANITA
LASKI
kermvegur upp á hæðina — upp að
turninum.
Það kom hik á Caroline, það var
freistandi að aka veginn til Firenze,
heim til Neville og hins trygga og
kunna. Það var eins og rödd innra
með hinni hvíslaði orðið öryggi. En
hún steig út úr bílnum og hóf göng-
una upp brattann til tumsins.
Loksins var hún komin upp á
hæðina, hún stóð fyrir utan
turninn. Hann var byggður úr
rauðum tígulsteini, og þarna var
enga glugga að sjá, aðeins þröngar
rifur. Efst uppi virtist vera pallur
kringum t.uminn. Beint framan við
hana vom bogamyndaðar dyr. Ég
ætla bara að líta inn sem snöggv-
ast, fullvissaði hún sjálfa sig — og
gekk inn.
Hún byrjaði að ganga hægt upp
þrepin, og við hvert þrep taldi hún
hátt.
— Þrjátíu og níu, fjörutíu,
fjömtíu og einn. sagði hún, og við
fertugasta og annað þrepið komst
hún upp á fyrstu hæðina, og sá nú
upp i dimmbláan himininn hátt,
hátt uppi — lítinn, bláan hring séð
að neðan. Þrepin héldu áfram upp,
lengra og lengra í stöðugum
hringjum, sem virtust þrengjast og
þrengjast. Ryðgað handrið var eina
öryggið fyrir þann, sem vogaði sér
að fara upp í turninn.
— Áttatíu og þrír, áttatiu og
fjórir. Hún starði uppfyrir sig í
bláan hringinn og undraðist, hvers-
vegna gluggarifunum væri þannig
fyrirkomið, að útilokað væri að sjá
út um þær.
— Það dimmir snemma núna,
41.TBL. VIKAN45