Vikan - 13.10.1977, Qupperneq 47

Caroline. — Þetta er lofthræðsla.
Ef ég loka augunum og slaka á
augnablik, hverfur þessi tilfinning.
Hún verður að hverfa, ég veit, hvað
þetta er. Lofthræðsla. Hún líður
hjá.
Hún lokaði augunum og stóð
alveg kyrr og fann, hvernig kaldur
sviti spratt út á líkama hennar.
— Svona, hugsaði hún að lokum
og gekk varlega gegnum dyraopið.
— Nú stend ég aftur á fjögurhundr-
aðasta og sjötugasta þrepinu. Hún
lokaði hurðinni á eftir sér. Svo leit
hún upp í himinninn. Hann var
næstum svartur. Og svo — í fyrsta
sinn — leit hún niður turninn, eftir
ryðguðu handriðinu og þrepunum,
sem hurfu niður í myrkrið langt fyir
neðan hana. Hún sagði — hún
hrópaði:
— Ég get ekki farið niður!
Hún stóð hreyfingarlaus á efsta
þrepinu og starði niður í djúpið.
Hægt hvarf birtan, og það varð
koldimmt i turninum. Hún gat ekki
hreyft sig. Hún þorði ekki að reyna.
Það var óhugsandi, að hún vogaði
sér niður, þrep fyrir þrep niður í
myrkrið. Það er miklu auðveldara
að láta sig falla, hvíslaði rödd inni
höfðinu á henni... Taka eitt skref til
hægri og láta sig falla, þá er öllu
lokið. Þú getur ekki gengið niður.
Getur ekki!
Hún byrjaði að gráta og skalf af
örvæntingu. Það gat ekki verið
satt, að hún hefði komið sér sjálf í
þessa aðstöðu, að hún sjálf væri
ábyrg fyrir þessum skelfingum. Það
gat ekki verið satt, að hún yrði að
feta sig niður þessi ógnandi þrep.
Þetta hlaut að vera draumur,
raunveruleikinn hins vegar sá, að
hún væri heima hjá Neville. Þetta
var bara martröð, vondur draumur.
En hún var hér í turninum, það var
staðreynd. Lokst tókst henni að
stöðva grátinn, hún reyndi að jafna
sig og sagði upphátt við sjálfa sig:
— Nú fer ég niður.
— Eitt! Það var fyrsta þrepið.
Hendur hennar leituðu halds í
múrveggnum, og eins og lítið barn
flutti hún fótinn varlega á næsta
þrep. Tvö! En svo sá hún aftur fyrir
sér hyldýpið og varð stjörf af
skelfingu. LÁTTU ÞIG FALLA!
falla, falla, hvíslaði röddin. Falla!
Hún seig niður á þrepið og sat
grafkyrr.
— Þrjú! hún reyndi aftur og hélt
dauðahaldi í stigabrúnina og ók sér
niður á næsta þrep fyrir neðan. Og
fjögur og fimm! Hún þrýsti sér
alveg upp að veggnum, eins langt
frá hyldýpinu og unnt var.
Þegar hún var komin að tuttug-
asta og fyrsta þrepinu hugsaði hún
með sér, að nú myndi hún hafa
þetta af. Hún færði handlegginn
hægt upp eftir veggnum reisti sig
hægt upp og teygði sig eftir
handriðinu með vinstri hendinni.
En það var þarna ekki.
I drykklanga stund stóð hún
lömuð af skelfingu, og óttinn heltók
hana. Hún gat ekki tekið næsta
skref.
Eitthvað kalt straukst allt í einu
við andlit hennar. I rauninni vissi
hún vel, að það var leðurblaka, en
ekki hönd, en það var hryllilegt,
ógeðslegt. Það var þessi skelfing
við hið óþekkta í kringum hana,
sem loksins rak hana niður þrepin,
næstum án þess að hún fyndi sjálf
hreyfingar sínar.
— Tuttugu og þrjú, tuttugu og
fjögur...
Kringum hana var loftið fullt af
hvíslandi leðurblöðkum. Hún fann
það á sér, að hún myndi hrapa beint
niður, ef ein þeirra kæmi til hennar
aftur —■ Tuttugu og sex, tuttugu og
sjö, tuttugu og átta...
Hægri hönd hennar var blóðrisa
og klístruð í blóði, því að hún þorði
ekki að taka hana af veggnum eitt
andartak. Allan tímann þvingaði
hún sig áfram, þvingaði stirða
fætur sína til að taka næsta skref,
skref fyrir skref niður úr ógnvekj-
andi myrkrinu.
Þannig komst Caroline að lokum
niður úr turninum. Hún hafði ekki
eina heila hugsun í höfðinu, þar
rúmaðist ekkert nema örvæntingar-
full skelfing. Hún féll niður i grasið
utan við turninn, en heilinn hélt
ósjálfrátt áfram að telja: Fimm-
hundruð og eitt, fimmhundruð og
tvö, og þrjú og fjögur... Ægivald
Niccolos di Ferramano yfir henni
fjaraði út um siðir.
— Ég vildi, að liðið, sem pabbi heldur með, færi nú að vinna, ég
verð að fara að segja honum frá reikningseinkuninni.

V.
BIFREIÐAEIGENDUR
Verzlun vor býður úrval af bílaútvörpum og stereo segulböndum
Einnig fylgihluti, festingar, loftnet og hátalara.
Verkstæðið sér um ísetningar á tækjum, /..J*-
svo og alla þjónustu. S TÆÐMI "
N
Einholti 2 Reykjavik Sími 23220
*
41.TBL. VIKAN47