Vikan - 12.04.1979, Blaðsíða 49

Loks rétti hún úr sér, þurrkaði sér um
andlitið á slopperminni og hvíslaði: —
Ég skil ekki hvað kom yfir mig.
— Við verðum að snúa okkur að
henni þama, sagði Mads og beygði sig
yfir meðvitundarlausa konuna. — Hver
er hún?
— Ég veit það ekki. Hún skaut Kim,
ég sá það.
— Þú verður að útskýra þetta seinna.
Mads tók upp konuna og lagði af stað
upp stigann með byrði sína.
Óralöngu siðar, að því er Kristínu
fannst, sátu þau í hvildarherberginu til
yfirheyrslu, Kristín, Mads, Astrid og að-
stoðarlæknirinn. Það var tekið að birta
af degi og föl morgunskíman barst inn
um gluggann.
Kristín sat í djúpum stól og reyndi að
hugsa i rökréttu samhengi. Hún hafði
þrautir í andliti, handleggjum og fótum,
sem voru þungir eins og blý. Hún nam
varla hvað sagt var, raddir hinna voru
eins og i fjarska og henni fannst það sem
sagt var ekki snerta hana. Hún heyrði að
Astrid sagði lögreglunni frá því að hún
hefði fundið Dagmar dána i óhreina-
tauspokanum en henni fannst orðin ekki
koma sér neitt við. Hvað eftir annað lifði
hún upp aftur augnablikið þegar hún
náði konunni og ætlaði að ráðast á hana
og lemja, lemja, lemja ... Svona var
það, svona munaði mjóu að maður gæti
gerst morðingi. Var skrefið svona ör-
stutt?
Hún fól andlitið i höndum sér og
heyrði að aðstoðarlæknirinn sagði
þreytulegri röddu.
— Ég held að við höfum nú fengið
skýra mynd af hvað raunverulega
gerðist uppi á deildinni og væri því þakk-
látur ef samstarfsmenn mínir mættu
fara heim.
— Já, það ætti ekki að vera neitt
fleira núna, sagði lögregluþjónninn. —
Mér þykir leitt það sem gerst hefur. Við
töldum okkur geta komið í veg fyrir að
félagar Kims reyndu að frelsa hann. En
okkur skjátlaðist. Við höfðum ekki
reiknað með þessu.
— Ein gangastúlkan mætti reyndar
þessari „hjúkrunarkonu” en datt ekkert
annað i hug en hún væri á aukavakt,
sagði Astrid.
Konan í gráu fötunum sem hafði
komið með henni upp. Ósjáleg,
venjuleg! Nei, hún gat ekki hugsað um
þetta núna. Á morgun yrði hún að horf-
ast í augu viðeigin sekt í þessu máli.
Einhver snerti laust við öxlinni á
henni. Það var Mads.
— Komdu, égskalakaþérheim.
Hún kinkaði kolli. Hún klæddi sig
með erfiðismunum úr sloppnum og
Mads lagði bláa jakkann á axlir hennar.
Svo gekk hún á eftir honum út.
— Ertu með billyklana?
Hún leitaði í veskinu og rétti honum
þá. Þegar hann hafði sett bílinn í gang,
sneri hann sér hægt að henni og horfði á
hana angurvær litla stund. Svo strauk
hann varlega um vanga hennar.
— Ég verð Kim að eilífu þakklátur
fyrir að hann bjargaði lífi þínu.
Tárin brenndu bak við augnalokin.
Hún kinkaði kolli þögul.
Kim myndi aldrei fá að vita að hann
hefði snúið upp og niður öllum hennar
fyrri skoðunum. Að hann hefði vakið
hjá henni tilfinningar sem henni var
hulið að leyndust með henni. Hann
fengi aldrei að vita að hann hefði breytt
lífi hennar meðan leiðir þeirra lágu
saman þessa 36 tíma, þessar örlagaríku
stundir, meðan hann háði baráttu upp á
líf og dauða og varð að lúta í lægra
haldi.
Bíllinn ók hægt gegnum hliðið. Það
var byrjað að rigna.
Hún hallaði sér þunglega aftur og lok-
aði augunum. Mads ætlaði að aka henni
heim. Lengra gat hún ekki hugsað, hitt
varð að bíða morguns.
ENDIR.
Pampers
PAHPIRSBLEIUR MEÐ
ÁFÖSTUM PLASTIKBUXUM
Undramjúkt efni PAMPERS hvílir
næst hörundinu, en rakinn dreifist í
pappírslög sem taka mikla vætu.
Ytrabyrði er úr plasti. Rúm og ytri-
buxureru þvíávalit þurr. PAMPERS
eru sem tilsniðnar fyrir barnið og
gefa mikið frelsi til hreyfinga.
Límbönd á hliðum gera ásetningu
einfalda.
uMhýi . , M
cMmerióka ,
CINNI & PINNI
15. tbl. Vlkan 49