Vikan - 03.05.1979, Blaðsíða 21

Á KROSSGÖTUM
hans en samt forðaðist hún augnatillit
hans. Hún sat úti i horni í leigubilnum,
alveg grafkyrr, nema hvað fingur hennar
voru á sífellu iöi undir töskunni meðan
hún hlustaði á ákafar samræður
krakkanna. Ethan þóttist ekki trúa því
að Janina hefði ekki að minnsta kosti
einu sinni gefið Wayne eitthvert óæti að
borða. Þegar hann var búinn að æsa
hana mátulega upp, breytti hann um
umræðuefni, og tók að sér hlutverk
leiðsögumanns í New York.
„Hvaða miklu fréttir voru það sem þú
varst að tala um?” sagði Deedee allt í
einu því hún varð að minnsta kosti að fá
þaðá hreint.
Janina og Wayne litu hvort á annað.
„Ég segi ykkur það seinna,” sagði Janina
loks.
„Þá hefur það ekki verið neitt!” sagði
Ethan hæðnislega.
„Pabbi!”
Wayne leit á Deedee. „Allt i lagi."
„Jæja....” Janina þagnaði til að gera
þetta enn áhrifarikara.
„Ó, je minn góður.” Ethan veifaði
höndunum óþolinmóður. „Hún ætlaf að
nota þessa aðferð!”
„Nú, ef þú vilt ekki heyra....”
„Haltu nú áfram Janina,” sagði
Deedee.
„Jæja — ballettskóli Rogers-
fjölskyldunnar,” hélt Janina áfram eins
hægt og hún gat, „er seldur!”
Deedee starði á Wayne. Hvorugt gat
getið sér til um hugsanir hins.
„Stórkostlegt!”Ethan hossaði sér upp og
niður í sætinu. „He>Tðu pabbi, einn af
strákunum þekkir stórkosdegan sjónvarps-
umboðsmann fyrir krakka...”
„Ó, að heyra þetta!” Janina hallaði
sér aftur á bak í sætinu. „Sjónvarpið
kemst nú sennilega vel af án þín!” Hún
hló að þvi hvað hún var fyndin.
„Hlustaðu nú á mig, heimskinginn
þinn, mér hafa verið boðnir tveir
styrkir!”
„Já, ég get svo sem ímyndaö mér að
áhrif mömmu...:”
„Mömmu!” Ethan var sármóðgaður.
„Vá!” Greip Wayne fram i. „Haldið
ykkur á mottunni. Hann leit á Deedee.
„Verðið er gott en ég er ekki búinn að
ganga endanlega frá samningnum.”
„Hvers vegna ekki?” spurði Ethan.
„Vegna þess að ég hef ekki haft neitt
tækifæri til að ræða þetta við mömmu
þína. Skilurðu það?”
„Ó, auðvitað,” svaraði Ethan.
„Auk þess,” tilkynnti Janina, „þarf
pabbi að sjá hvað kemur út úr
viðtölunum.”
„Hvaða viðtölum?” spurði Deedee.
„Hvar? Og til hvers?”
„Það er I sambandi við danskennslu I
nokkrum skólum nálægt borginni. Þeir
láta eins og þeir geti varla beðið eftir að
fá mig.” Hann glotti. „Þeir eru alveg
orðnir vitlausir í ballett.”
„Vitlausir er að minnsta kosti alveg
rétta orðið,” hreytti Janina út úr sér.
Deedee horfði út um gluggann án
þess þó að sjá hvar þau voru. Enn einu
sinni fór hún hjá sér og skammaðist sín
fyrir hvað hann var tilbúinn að gera
mikið fyrir hana, hvað hann var til-
búinn að fara á mis við mikið hennar
vegna, hversu oft hafði hann ekki orðið
að fórna einhverju hennar vegna.
Augnablikið kom þegar hann var að
borga leigubílstjóranum og krakkarnir
voru að bera inn töskurnar.
„Okkur líður vel I Oklahoma,” sagði
hún.
Hann ætlaði að fara að samþykkja
það en áttaði sig svo á hvað hún hafði
sagt og sagði: „Leið.”
Hún tók eftir þessu og það gladdi
hana þó hún vissi ekki alveg hvernig
hún ætti að taka því. ,Ja, þú kannt vel
við þig,” sagði hún án allrar
ásökunar. „Það hefurðu alltaf gert”
„Þetta hefur alltaf verið auðveldara
fyrir mig. Það hefur alltaf veriö einhver
óróleiki i þér en ekki í mér.”
Já en ekki lengur, langaði hana til að
segja en krakkarnir kölluðu og sögðu
þeim að flýta sér, lyftan biöi. Á leiðinni
upp velti hún þvi fyrir sér hvort það væri
nú alveg satt, hvort hún væri búin að
losa sig við þennan óróleika eða hvort
hann blundaði enn innra með henni.
Já, sennilega að einhverju leyti því
þegar þau komu inn í íbúðina og heyrðu
tónlistina úr Don Q var það fyrsta sem
henni kom til hugar að dóttir hennar
ætti að dansa hlutverk sem hún, Deedee,
hefði aldrei fengið tækifæri til að dansa.
Jæja, hugarfarsbreyting skeði yfirleitt
ekki á neinni nóttu. Hún þekkti konu i
Oklahoma City sem var búin að vera í
sálgreiningu I fjórtán ár. Emma náði
meiri árangri á styttri tíma. Deedee
bældi niður fliss. Deedee og Wayne
þurftu virkilega að ræða út um hlutina
en það gæti orðið æði stormasamt. Hún
var taugaóstyrk og til að beina athygl-
inni frá þeim sjálfum opnaði hún dyrnar
inn I æfingasal Dahkarovu örlítiö, rétt
svo að Wayne gat kíkt inn. Það var eins
og tíminn stæði kyrr.
Ung stúlka I ósköp venjulegum
æfingabúningi dansar fyrir gamla konu
sem situr á stól með háu baki. Sólin sem
kemur inn um gluggann leikur sér að
rykinu I loftinu og er ekki bundin
neinum tíma; litlaust herbergið sem er
svo til án allra húsgagna tilheyrir ekki
neinni sérstakri borg. Við og við leið-
réttir gamla konan ungu stúlkuna eins
og hún var sjálf leiðrétt á sinum tíma af
annarri gamalli konu sem svo fékk líka
sína tilsögn af annarri gamalli konu.
Sagan endurtekur sig, eini muriurinn er
mismunandi persónuleiki nýja nemand-
ans. Smámunur sem flyst áfram I kennsl-
unni til komandi kynslóða ef hann er að-
laðandi.
Dahkarova eins og Emma fyrr um
daginn var að fylgjast með Emilíu
einmitt vegna þessa. Tækni stúlkunnar
var örugg en Dahkarova fór I huganum
yfir heila tylft af ballerínum til að finna
hvað það væri sem gæti gert Emilíu frá-
brugðna þeim. Eitthvað sem gerði það
að verkum að hún yrði fyrsta flokks
ballerína. Hún kinkaði kolli I takt við
þessa gömlu upptöku en hún hvatti
Emilíu til að túlka sjálf tónlistina; hún
hreyfði hendurnar til að sýna hvað hún
meinti, siðan báða handleggina og svo
reis hún á fætur og tók nokkur skref eins
og hún væri að dansa. Og þó hún
hreyfðist varla þá dansaði hún.
Emilía nam staðar þegar hún sá breyt-
inguna sem varð á andliti Dahkarovu
þegar hún hætti að hlusta á tónlistina og
varð hluti af henni; hún sá hana breytast
úr lítilli, gamalli konu sem eins og sam-
tvinnaðist sólarljósinu og varð að guð-
dómlegri veru í sviðsljósi, stúlku sem var
bæði yngri og dásamlegri en Emilía sjálf,
einstök ballerína. Hún bæði sá og skildi
hvað það var að vera Dahkarova.
Inni I svefnherberginu sem nú til-
heyrði þeim hjálpaði Deedee Wayne að
taka upp úr töskunum. Daufir tónarnir
frá Don Q bárust til þeirra.
„Jesús,” sagði Wayne frá sér numinn.
„Stelpan er stórkostleg!”
„Hún hefur tvær þær bestu til að
þræla fyrir sig.”
„Þrjár.” Wayne benti með einum
fingri á Deedee.
Hún hristi höfuðið og brosti. „Ég fæ
ekkert að gera. Mamman er i ónáð.”
Þetta var byrjunin en hvorugt þorði að
grípa tækifæriö. Hún hengdi bláu fötin
hans inn í skápinn og bætti viö: „Held-
urðu að henni takist þetta?"
Wayne var ekki viss um hvort hún
var að halda sig við hættulaust umræðu-
efni eða hvort hún var að reyna að
komast að því hvort Emilia sæti í fyrir-
rúmi hjá honum. „Mundi þér þykja það
leitt ef henni tækist það ekki?”
„Nei.” Svo bætti hún við: „Ekki ef
henni þætti það ekki.”
„Þykir þér enn leiðinlegt að þér skyldi
ekki takast það?” Spurningin hljómaði
ósköp blátt áfram en þau hættu bæði að
taka upp úr töskunum. Þögnin I svefn-
herberginu varð háværari en tónlistin
frammi.
Hún fann að hann var að horfa á
hana en hún var hraoid um aðef hún liti
á hann gæti hún ekki sagt allt sem hún
vildi og varð að segja, og það núna. Hún
gat ekki beðið þar til i kvöld.
„Emma sagði,” byrjaði hún. Af því
hún gat ekki bara staðið og sagt þetta tók
hún skyrturnar hans úr opinni töskunni
á rúminu og bar þær yfir að komm-
óðunni þar sem hún gat veriö önnum
kafin við að raða þeim í skúffurnar.
Framhald í næsta blaði.
LINGUAPHONE
tungumálanámskeió henta
allri fjölskyldunni
LINGUAPHONE tungumálanámskeið eru viðurkennd sem
auðveldasta og ódýrasta leiðin til tungumálanáms
LINGUAPHONE fæst bæði á hljómplötum og kassettum
Við veitum fúslega allar upplýsingar og póstsendum hvert
á land sem er
Hljóðfærahús Reykjavíkur
Laugavegi 96 - Sími 13656 it
18. tbl. Vlkan 81