Vikan - 03.05.1979, Blaðsíða 45

raunir. Þaö hafa verið raikil mótmæli
gegn þessum tilraunum. En hingað til
hafa engar sannanir komiö fram um að
þær valdi varanlegu tjóni. Við verðum
að ná annarri skjaldböku.” Hún var
orðin spennt. „Ég er með tæki til sýnis-
hornasöfnunar — skemmdist nokkuð i
kassanum?” Hún stóð upp til þess að líta
í hann.
„Ég er viss um að þér á eftir að finnast
þessi Steiger mjög samvinnuþýður,”
sagði Hank kaldhæðnislega.
„Ég myndi fara strax til Durban. Það
yrði enginn vandi að sannfæra dr. War-
ing.” Hún athugaði í snarheitum inni-
hald kassans. „Ekkert brotið. Nógur vin-
andi og formalín. Við getum gert það,
Hank!”
„Vitanlega. Allt sem við þurfum að
gera er að finna skjaldböku. Það ætti að
vera auðvelt?”
„Það eiga að vera varpstöðvar ein-
hvers staðar hér fyrir utan,” hún benti í
austurátt. „Þær koma i land til þess að
verpa á þessum árstíma. Jafnvel eggja-
klasi væri nóg...”
Hún þagnaði, nýrri hugsun laust
niður. „Eggin, Hank. Geislun veldur
hræðilegum hlutum. Stökkbreyttir ein-
staklingar gætu verið ennþá verri.”
Hank renndi báðum höndum í gegn-
um dökkt hárið. „Ég er ekki viss um að
ég vilji blanda mér i þetta.”
„Ég býst ekki við að þú hafir nokkurn
tíma blandað þér í neitt,” sagði Jan reiði-
lega. „Ég get ekki ímyndað mér að þú
hafir nokkurn tíma látið þér annt um
»»
„Hvað borgar þú mikið?” spurði hann
höstuglega. „Ef það er nóg til þess
að koma mér til Madagascar, þá er ég
til.”
„Gott. Við byrjum þá að leita að
skjaldböku. Hvenær getum við hafist
handa?”
Jan herti sig upp. „Allt í lagi. Haltu til
Mahébourg. Við þörfnumst nokkurra
hluta.”
Sólin var komin lágt á loft þegar Jan
og Hank hittust aftur á bryggjunni.
Hann var með fyrirferðarmikiö net
undir öðrum handleggnum og hélt á
bensínbrúsa. Hún var með tvo poka
fulla af nýjum matarbirgðum.
„Fyrirgefðu hvað ég var lengi,” sagði
hún. „Ég varð að hringja til Jo’burg.”
Hann tók við pokunum hjá henni og
fór niður í litla gúmbátinn án þess að
segja orð.
„Mér þótti rétt að athuga um nokkra
18. tbl. Vlkan 45