Vikan - 30.08.1979, Blaðsíða 18

einu sinni lauk hann þgssum kjánalegu
samræðum en þú hófsí þær samstundis
aftur á mjög ókurteisan hátt. Vel upp
alin ung stúlka hegðar sér ekki þannig,
hún finnur hvað hún getur leyft sér og
hvað ekki og virðir vilja eldra fólks.”
Ég hristi undrandi höfuðið. „En ég fæ
ekki skilið hvers vegna hann vildi ekki
ræða um þetta við mig.”
Frú Buller-Hunter lyfti fagurlöguðum
augabrúnunum. „Þú átt ekki að spyrja
sjálfa þig þess. Ég er hrædd um að þú
Hún festi teppið á axlir mér, til að ég
fengi jafnvægi í hreyfingar mínar og
lagði bókastafla á höfuðið á mér. Ég
gekk i þessum skrúða í gegnum her-
bergið, sneri síðan til baka og reyndi að
hneigja mig virðulega en allar bækumar
duttu á gólfið. Ég ætlaði að fara að safna
þeim saman þegar frú Buller-Hunter
sagði: „Láttu þær eiga sig. Réttu nú úr
bakinu og stattu hægt upp.”
Ég gat alls ekki gert þetta á sómasam-
legan hátt. Við endurtókum jressa æf-
levndnrdómar
gamlo klaustursins
sért of þrætugjörn að eðlisfari. Mín
skoðun er sú að frændi þinn vilji ekki
hugsa um það sem liðið er. Hann hefur
lagt það allt að baki sér og reynir, þrátt
fyrir erfiðar aðstæður, að lifa nokkurn
veginn eðlilegu lífi. Það er skylda allra
þeirra sem eru tengdir honum að fylgja
þessari ósk hans.” Hún setti höndina
undir kinn sér og augu hennar lýstu eins
og skærustu gimsteinar. „Hann er stór-
kostlegur maður, ég hef aldrei kynnst
neinum eins og honum. Gerðu ekki neitt
til að trufla hann eða særa.”
Þegar ég sá hve vænt henni þótti um
frænda minn varð ég bæði glöð og undr-
andi. Ég gladdist hans vegna, að hafa
slíka konu til að taka sæti hinnar sjúku
frænku minnar og ég vissi að hrós henn-
ar i hans garð var nokkuð sem hann átti
vel skilið.
„Trúðu mér frú Buller-Hunter, ég
skammast mín mjög mikið fyrir þetta
hugsunarleysi mitt því ég myndi alls
ekki vilja valda frænda minum óþægind-
um á neinn hátt. Ég sé það núna að það
var illa gert af mér að þrjóskast við að
halda áfram samræðum sem honum
voru ekki að skapi og ég sé eftir því. Ég
vona að hann fyrirgefi mér þetta hliðar-
spor mitt.”
Hann var alltaf svo elskulegur og vin-
gjaralegur við mig og ég elskaði hann
svo ákaflega mikið. Hugsunin um að ég
hefði valdið honum vonbrigðum var
mér mjög ógeðfelld. Frú Buller-Hunter
tók eflaust eftir þessu því að rödd henn-
ar varð mýkri. „Þú ert ung, Della, og allt-
af að læra eitthvað nýtt. Littu nú aðeins
á þetta sem kennslustund í hvernig þú
átt ekki að hegða þér. Og hvað heim-
sókn þinni til lafði Cunningham viðvíkur
finnst mér skynsamlegast að biða þar til
frændi þinn býður þér til hennar. En nú
munum við æfa þig í að hneigja þig. Ég
hringi til Rose og bið hana um að sækja
teppi inn í skápinn. Svo vil ég að þú farir
I háhæluðu skóna.”
ingu hvað eftir annað þar til ég lét fallast
niður í stól, skömmustuleg og þreytt.
„Ég mun aldrei geta hneigt mig. Og
alls ekki fyrir drottningunni,” andvarp-
aði ég.
Hún klappaði mér á öxlina. „Þú átt
eftir að læra þetta, vina mín. Okkur
finnst þetta öllum erfitt í fyrstu en þetta
kemur með æfingunni. Við skulum láta
þetta gott heita í dag.” Hún losaði mig
við teppið og braut það saman.
„Hvernig gengur hr. Mowbray með
málverkið af þér?”
Mér varð hugsað til tómlegu ungu
konunnar sem var farin að myndast á
striganum. Ég gat þekkt aftur kjólinn og
jafnvel hárið sem mér fannst þó þykkara
og fallegra en mitt. En sviplaust Ijós-
bleikt andlitið gat ómögulega verið mitt.
Þó fannst mér ég ekki vera í aðstöðu til
að dæma þannig að ég svaraði: „Það
gengur ágætlega en þó er margt eftir
ógert. 1 dag mun hann vinna að bak-
grunninum, svo að ég þarf ekki að vera
til staðar.”
„Þá munt þú geta notað daginn eins
og þig Iystir þvi að ég á að leysa Denning
hjúkrunarkonu af eftir hádegi."
Þetta fannst mér hljóma vel og ég
sagði full tilhlökkunar: „Má ég líka sitja
hjá henni? Þá mun ég ekki trufla frænda
minná meðan.”
Hún forðaðist augnaráð mitt. „Ég
held ekki, vina mín. Ég mun sitja þarna
jafn hljóðlega og Denning hjúkrunar-
kona gerir. Þú myndir bara æsa hana
upp með spurningum þinum og masi og
ég er viss um að Cunningham lávarður
myndi ekki vera því samþykkur.”
Mig langaði til að reyna að fá hana til
að leyfa mér þetta en mundi eftir því
sem hún hafði sagt mér um að halda
áfram að tala um eitthvað af tómri
þrjósku. Ég lét það því eiga sig.
Þó að frú Buller-Hunter hafi virst
örugg um að ég fyndi mér eitthvað til
iSVikan 35. tbl.