Vikan - 30.08.1979, Blaðsíða 26

ekki haldið að þú þyrftir að læra það.
Pabbi segir að þú sért þegar orðin hans
hægri hönd, án alls lærdóms."
Hún forðaðist augnaráð mitt.
„Eg veit það ekki. Maður þarfnast
menntunar til þess að komast eitthvað
áfram. Ég vil ekki festast hér alla ævi.
Kannski ég ætti að fara og skoða heim-
inn ... London, París ...”
„Jeannie,” sagði ég. „Þú ert brjáluð.
Þú myndir tapa glórunni í stórborg. Og
þar að auki,” bætti ég við, „þá þörfn-
umst við þín hér. Núna þegar við pabbi
förum að rugla saman reitum okkar þá
þarf læknastofan á hjúkrunarkonu I
fullu starfi að halda, er það ekki?”
„Þú getur sagt þetta, Adam. Þú ert
búinn að vera tvö ár í Ástralíu. Þú ert
búinn að sjá hinn stóra heim.”
„Ég er búinn að sjá mikið af kindum,”
sagði ég. „Ekki mikið meira en það. Og
ein kind er ósköp lík hinum kindunum,
það veistu.”
Jeannie kinkaði kolli, en það leit helst
út fyrir að hún vildi frekar hrista höfuð-
ið. Við héldum áfram að gera við gatið á
slöngunni. En ég hafði áhyggjur.
Þegar ég var kominn í rúmið um kvöld-
ið hugsaði ég um það sem hún hafi sagt.
Mér líkaði það ekki. Ég á við að ég hafði
gert ráð fyrir því að Jeannie yrði hluti af
fjölskyldufyrirtæki okkar. Það sem hún
vissi ekki um dýr væri hægt að skrifa á
títuprjónshaus. Það var óhugsandi að
hún færi. Hvernig gat hana dreymt um
að yfirgefa dalinn, yfirgefa mig?
Ég var mjög sár. Kannski ég hefði átt
að skrifa henni nokkur bréf meðan ég
var í Ástraliu. Ég hafði ekki gert það því
ég vissi að mamma myndi koma öllum
fréttum áleiðis. Ég hafði gengið að því
vísu að tryggi áhangandinn minn myndi
bíða þolinmóður eftir heimkomu minni.
Afleiðingarnar af öllum þessum
þankagangi voru þær að ég svaf yfir
mig. Mamma vakti mig loks með skila-
boð frá Jeannie. Hvort ég vildi aka
henni til Garaton siðar um daginn?
„Pabbi hennar þarf að nota bilinn og
hún vill ekki hjóla,” skýrði mamma út
fyrir mér.
„Ég er ekki hissa eftir það sem gerðist
i gær,” sagði ég.
Mig
dreymdi
um
Jeannie
„Ég get ekki sagt að ég myndi njóta
þess að ganga í slíkri hellirigningu. Ég
skil ekki hvers vegna Jeannie veifaði
ekki til mín þegar ég ók fram hjá henni í
bílnum. Vesalings veðurbarði áhangand-
inn!”
„Pinnst þér Jeannie hafa breyst
mikið, Adam?” spurði mamma.
Égkinkaði kolli.
„Mér datt það í hug. Ég sagði við
pabba þinn: — Honum á aldeilis eftir að
bregða þegar hann hittir hana. Ég ætlaði
að vara þig við.”
Ég brosti til merkis um að ég skildi
hana.
„Ekki held ég að breytingin sé svo al-
ger að ég hefði þurft viðvörun,
mamma.”
Það var ekki fyrr en ég sótti Jeannie
þann dag að ég skildi hvers vegna
mamma hafði litið svona einkennilega á
mig þegar ég sagði þetta viö hana.
Stúlkan sem kom hlaupandi niður
tröppurnar var allsendis ólík gamla
áhangandanum mínum. Reyndar ætlaði
ég alls ekki að þekkja hana. I gær var
hún eins og hundur dreginn af sundi. I
dag var hún fögur kona.
Hvernig fór hún að þessu? Hvernig
breytast sveitalegar stelpur I stórglæsi-
legar konur? Orugglega ekki á einni
nóttu. Þetta hlaut að hafa gerst meðan
ég var í burtu. Það hafði verið einstök
tilviljun að ég hafði fundið hina gömlu
Jeannie daginn áður. Þegar allt kom til
alls þá hefði sjálf ungfrú alheimur nóg
að gera ef hún ætti að vera glæsileg í
hjólreiðaúlpu föður síns.
„Halló, Adam. Þakka þér fyrir björg-
unina. Ég veit ekki hvernig ég hefði ann-
ars komist i tæka tið.”
Ég hélt hurðinni opinni meðan hún
steig upp í bílinn. Það eitt sýndi hvaða
áhrif útlit hennar hafði á mig.
„Min er ánægjan,” sagði ég og brosti
bjánalega. Hún settist og sveiflaði fögr-
um fótleggjunum upp i bílinn.
Þetta áfall hafði slæm áhrif á annars
góða aksturssnilli mína. Ég gaf of mikið
inn, drap tvisvar á vélinni, bakkaði inn í
blómabeð og það lá við að ég tæki hlið-
stólpann með mér.
„Afsakaðu.” Ég byrjaði að bulla eins
og vitleysingur. „Maður er orðinn svo
vanur stórum og opnum svæðum. Ha!
Ha!”
Hún sagði að allt væri i lagi með mjög
skilningsríkri röddu.
„En gætir þú ekki ekið svolítið
hraðar? Ég vil ekki verða of sein ef hægt
er að komast hjá því.”
Hún leit á mig stórum dökkum
augum. Hjarta mitt barðist. Ég dró
djúpt að mér andann til þess að róa mig.
Það hjálpaði ekkert. Það varð til þess
eins að ég fann lyktina af henni, sem var
ekki af hundum, reiðhjólaolíu eða hesta-
áburði heldur eitthvað ennþá dýrara ...
og viðeigandi ... og heillandi ... og
reyndar mjög æsandi.
„Sein í hvað?” ískraði í mér.
„Kvikmyndatöku,” sagði Jeannie.
„Þeir ætla að taka upp atriði í veitinga-
húsinu í dag.”
„Æ, já. Mamma minntist eitthvað á
kvikmynd. Ég sagði ...” Ég hætti. Ég
mundi núna hvað það var sem ég hafði
sagt. Engin furða þótt foreldrum minum
væri skemmt.
Hún bað mig að láta sig úr á torginu.
„Þakka þér kærlega fyrir, Adam. Ég
sé þig."
„Hvernig kemstu heim aftur?" kallaði
ég. „Viltu ekki far heim?”
Hún snerist á hæli og svaraði mér í
léttum tón.
„Ó, það er allt í lagi, Adam. Paul ekur
mér heim. Við förum út að borða á eftir,
þú skilur. Þakka þér samt fyrir.”
„Paul?” spurði ég. Þetta hljómaði hjá
mér eins og ásökun. Reyndar var það
ásökun.
„Aðstoðarleikstjórinn — Paul Heine.
Þú verður að hitta hann einhvern tíma.
Hann er mjög skemmtilegur.”
Ég gæti ekki beðið! Reyndar virtist
hún alls ekki geta beðið, því að um leið
og hún sendi mér blitt bros hafði hún
snúið sér við og var horfin inn i einn
veitingastað Garaton bæjar.
Ég gekk tvo hringi um bæinn og fór
tvisvar fram hjá veitingastaðnum, og
kíkti um leið inn „af tilviljun”. En ég sá
hvorki grilla í hana né þennan Paul
hennar. Þau hlutu að vera í salnum uppi
á lofti.
Það stóðu þrir sendiferðabílar fullir af
tækjum fyrir utan, svo að eitthvað voru
þeir að gera þarna inni. Eitthvað annað
en að fleka Jeannie, á ég við.
„Afbrýðisamur? Hver? Ég? Ekki hið
minnsta. Ég hafði bara áhyggjur eins og
bróðir myndi hafa. Ung og óreynd
stúlka lendir í klónum á hópi af kvik-
myndamönnum ... Ég á við, maður
getur aldrei verið viss, er það?
Hún kom heim þessa nótt þegar
klukkan var fjörutíu og tvær mínútur
gengin í eitt. Ég veit það fyrir vist, þvi að
það vildi svo til að ég sat og las við svefn-
herbergisgluggann minn, en það vill svo
til að hann snýr út að veginum. Og bfll-
inn fór ekki aftur fyrr en þrjár mínútur
yfir eitt. Vélarhljóðiö var mjög hátt og
næstum því ógnvekjandi, þess vegna
heyrði ég í honum.
Ég sá ekki mikið af Jeannie næstu tvo
dagana. Hún virtist vera önnum kafin í
Garaton mestan hluta dagsins. Ég fékk
ekki einu sinni að njóta þeirrar kvala-
Syngjum nokkra drykkjusöngva
áður en við verðum fullir.
Það er ekkert furðulegt þó hundurinn sé skrýtinn í framan —
þú ert búinn með matinn hans!
26 Vikan 35- tbl.