Vikan - 30.08.1979, Blaðsíða 21

Astin spyr
ekki að aldri
— Með aldrinum lærist
manni að tíminn læknar öll sár
en auðvitað sakna ég hans mjög,
segir Björg Guðmundsdóttir frá
Hofsósi, vistkona að Hrafnistu,
en hún missti heitmann sinn,
Ingólf Einarsson frá Fáskrúðs-
firði, eftir rúmlega tveggja ára
trúlofun, í mars 1978.
Tilefni heimsóknar blaða-
manns til Bjargar að Hrafnistu
er meðfylgjandi frétt í Dagblað-
inu frá 4. nóvember 1975.
— Við vorum ekki einu sinni
búin að fá sambýli þegar hann
dó. Svo það má segja að við
höfum enn verið í tilhugalífinu
og svona rétt að komast yfir
fyrstu aðlögunarerfiðleikana.
Því þeir eru ekki síður fyrir
hendi hjá fólki á síðari hluta æv-
innar en þeim fyrri.
— Við höfðum ekki þekkst
lengi þegar við settum upp
hringana. Það má eiginlega
segja að þetta hafi verið ást við
fyrstu sýn. Við kynntumst
hérna úti í garðinum í glaðasól-
skini. Hann settist hjá mér á
bekk og við fórum að spjalla
saman. Svo spurði hann hvort
ég vildi ekki koma með sér i
göngutúr. Ég svaraði þvi til að
það væri auðvitað sjálfsagt að
nota góða veðrið og það endaði
með því að hann bauð mér i
kaffi uppi á herberginu sínu.
Nú, göngutúrarnir urðu fleiri og
það fór vel á með okkur.
— Hvernig hann bað mín?
Það var nú eiginlega ósköp
óformlegt. Hann kom einn dag-
inn, sagðist hafa farið í bæinn og
bað mig að giska á hvað hann
hefði verið að gera. Ég gat það
ekki þá sagðist hann hafa verið
að panta hringana handa okkur.
— Líklega þó ekki hringinn
handa mér, því þú hefur ekkert
mál tekið, segi ég. En hann hafði
þá geymt málið af hring sem
hann gaf mér í afmælisgjöf um
sumarið og ég sló til.
— Ingólfur var alltaf heilsu-
veill og það vissi ég raunar ekki
þegar við trúlofuðumst. Svo
fékk hann heilablóðfall og var
fluttur á Landakotsspítala. Ég
heimsótti hann þangað á
hverjum degi uns yfir lauk og ég
vona að það hafi verið honum
nokkur styrkur. Og ég er samt
sem áður þakklát fyrir þann
tíma sem við fengum saman.
— Auðvitað er ég meira ein-
mana eftir að hann dó, þó ég eigi
ósköp góð og elskuleg börn. Við
Ingólfur höfðum ekki hugsað
okkur að ganga í hjónaband,
ætluðum að láta trúlofunina
nægja. En ég held að það dýr-
mætasta sem lífið getur gefið
manni á hvaða aldursskeiði sem
er sé góður og traustur maki þó
ekki komi endilega til hjóna-
bands. Nei, ég hef ekkert á móti
hjónaböndum og mundi ekki
hika við að gifta mig ef ég fengi
tækifæri til að byrja lífið að
nýju. Gott hjónaband er tví-
mælalaust það mikilsverðasta í
lífinu.
— Það er töluvert um trú-
lofanir á elliheimilum og því
skyldi það þykja einkennilegt?
Þó að rósir fölni á kinnum, eins
og þar stendur, þýðir það ekki
líka að allar tilfinningar fölni í
brjósti manns. Og þvi skyldi
gamalt fólk ekki laðast hvort að
öðru, njóta vináttu og jafnvel
ástar? Nei, ástin spyr sem betur
fer ekki að aldri.
Og blaðamanni, sem á þetta
aldursskeið fyrir höndum, var
mikil huggun að þessu sjónar-
miði Bjargar sem lætur engan
bilbug á sér finna þrátt fyrir árin
sín 87 og trúir enn á rómantík-
ina.
J.Þ.
Björg Guðmundsdóttir — trúir ennþá
ó rómantikina.
Þekkir þú þetta fólk af hárinu?
Ert þú mannglöggur? Af hverju þekkir þú fólk? Af göngulagi, röddinni, hárgreiðsl-
unni? Hér eru nokkrar myndir af þekktum kvikmyndaleikurum og hafa andlit
þeirra verið þurrkuð út! Þekkir þú þau af hárgreiðslunni einni saman? Ef ekki, þá
finnur þú svörin á bls. 63.
35. tbl. Vikan 21