Vikan - 05.06.1980, Blaðsíða 35

anum sjálfum, en hann stóð hér
a.m.k. þegar ég tók við húsinu
árið 1912...
— Stórkostlegt! hrópaði ég,
— stórkostlegt að standa
frammi fyrir rúminu sem sjálfur
Shakespeare svaf í.
— Jamm, samsinnti sá gamli
— það er alla vega vel tveggja
shillinga virði.
Ég skildi sneiðina og rétti
gamla manninum fjóra shillinga.
— Og hér hér, sagði Webster
gamli um leið og hann rölti inn í
lítið eldhús við hliðina á
herberginu, — hér hefur
Shakespeare meðtekið sínar
einföldu máltíðir.
— Að hugsa sér, sagði
Maríanna.
— Stórkostlegt, sagði ég.
Webster gamli benti með
stafnum á gamlan ísskáp sem
stóð í horni við eldavélina.
— Ég keypti sjálfur kæliskáp-
inn, sagði hann, — hann var hér
ekki þegar ég tók við húsinu árið
1912 af ekkju Ernie Peacock
gamla.
Hann teygði sig eftir gamalli
brotinni leirskál.
— En af þessari hérna, sagði
hann og lét skálina frá sér á ekki
of hreint eldhúsborðið, — af
þessari hefur Shakespeare marg-
sinnis neytt matar síns.
Við gláptum steinrunnin á
skálina sem einhvern tíma hafði
haft bláa rönd. Webster gamli
fylgdist spenntur með
viðbrögðum okkar.
Að hugsa sér að hann hafi
borðað af svona fati, sagði
Maríanna.
— Og hvorki með hníf né
gaffli, sagði Webster gamli af
sannfæringu.
— Stórkostlegt, sagði ég.
Webster gamli ýtti gamalli
leirkrús yfir til okkar.
— Og úr þessari hefur hann
drukkið. Haldið er að vísu dottið
af en það er hægt að sjá hvar
það var.
Við litum í kringum okkur,
svona til þess að aðgæta hvort
eitthvað fleira áhugavert gæti
leynst þarna.
— Um þessar dyr hefur hann
gengið mörgum sinnum — þetta
ergömul hurð...
Við fórum aftur fram í
forstofu.
Arm í arm á gömlum
hægindastóli var strengdur
trosnaður kaðall til þess að fólk
settist ekki í stólinn. Þar hafði
Shakespeare setið.
Égfékk hugmynd.
— Má ég fá mér sæti í
stólnum? spurði ég ákafur. Sá
gamli kipptist við. Augljóslega
hafði enginn gerst svo djarfur að
spyrja um slíkt fyrr. Mér fannst
hins vegar að það yrði mér til
framdráttar að geta sagt frá því
heima að ég hefði setið í
nákvæmlega sama stólnum og
Shakespeare hefði setið í, svo ég
stakk pundseðli í lófann á þeim
gamla, sem lét undan og leysti
kaðalinn af stólnum. Ég settist
og ruggaði stólnum svolítið.
— Stórkostlegt! hrópaði Marí-
anna.
í sannleika sagt var hús
Shakespeares í bænum
Appledale í Hertfordshire mikil
og óvænt upplifun.
Því miður tók ég eftir því,
þegar við vorum komin dálítinn
spotta út fyrir bæinn, að ég
hafði gleymt hattinum mínum
á eldhúsborðinu í húsi
Shakespeares og sneri því við.
Það kom enginn til dyra svo ég
fór að leita að Webster gamla.
Ég fann hann bak við húsið.
Hann var að ganga að hundakofa
úti í garðinum. Á móti honum
kom gamall háfættur setter-
hundur.
— Shakespeare! Shakespeare
kallinn!! Matur!!
Þýð.: hp
Skop

23. tbl. Vikan 35