Vikan - 19.02.1981, Síða 12

I
Höfundur: James Hadley Chase Þýðandi: Magnea Matthíasdóttir________________7. hjutj
Sá hlær
best...
„Þú hefur gert eins og þér var sagt. Það var
skynsamlegt, herra Lucas.” Hann starði á mig og það
var glampi í ísgráum augum hans sem skaut mér skelk
í bringu.
„Paö getur vel verið að mér skjátlist um
Benny en ef ég væri svartur myndi ég
flýta mér burt frá Sharnville eins og
skrattinn væri á hælunum á mér. Ég
vildi heldur hafa líftóruna óskerta en
hætta á Benny.”
„Ég hef engan stað að fara á,” tuldr-
aði hann. „Ég á enga peninga.”
Meðan hann glímdi við þessi vanda-
mál sín spurði ég hann snöggt: „Hvernig
líður ungfrú Glendu, Joe?”
Þetta kom honum að óvörum og hann
leit upp.
„Hún hefur það ekki sem best, herra
Lucas. Benny ...” Svo snarþagnaði
hann.
Ég stirðnaði upp.
„Hvað er Benny að gera henni, Joe?”
Hann tók að fitla við steikina sína.
„Sjáðu til, herra Lucas, ég er
þarna ekki mikið og ekki Harry heldur,
en Benny er alltaf þarna. Hann er líf-
vörður foringjans. Hann gerir ekki ann-
að en plaga ungfrú Glendu og hefur
reyndar ekki annað að gera.”
„Gerirðu þér grein fyrir því að foring-
inn þinn rændi henni, Joe?”
Hann tuggði steikina meðan hann
melti þetta en svo hristi hann höfuðið.
„Það er ekki rétt, herra Lucas. Hún
vinnur fyrir hann.”
„Hún er þvinguð til að vinna fyrir
hann og hann heldur henni fanginni.
Lagalega séð, Joe, þá eruð þið, foringinn
þinn, þú, Harry og Benny, þar með
orðnir mannræningjar. Þú gætir fengið
talsvert lengri dóm fyrir mannrán en
bankarán.”
Hann varð flóttalegur til augnanna.
„Ég veit ekkert um lögin,” tautaði
hann. „Ég geri eins og mér er sagt... ég
er tilneyddur, rétt eins og þú.”
„Viltu hjálpa mér að frelsa hana,
Joe?”
Hann glennti upp augun.
„Foringinn myndi ekki fíla það, herra
Lucas.”
„Ekki vera að brjóta heilann um það,
hugsaðu um sjálfan þig. Ef þú hjálpar
mér að frelsa hana ferðu ekki í fangelsi
fyrir mannrán.”
„Hvernig get ég hjálpað þér?” spurði
hann og skar sér annan bita af steikinni.
„Verður Harry þarna í kvöld?”
„Hann er farinn til Frisco að redda
bílnum.”
„Þannig að það verða ekki aðrir þarna
en Benny, foringinn þinn, þú og ungfrú
Glenda?”
Hann kinkaði kolli.
„Veistu hvar hún er geymd, Joe?”
„Auðvitað. Hún er í herbergi bakatil i
húsinu.”
„Eru dyrnar læstar?”
„Nei, ekki læstar. Það er slá að utan-
verðu.”
Ég ýtti frá mér diskinum. Svo dró ég
upp seðlana sem ég hafði tekið út í bank-
anum, hélt þeim undir borðinu þannig
að þeir sæjust ekki, taldi fimm þúsund
dollara seðla og setti afganginn aftur í
vasann.
„Það verður ekki úr bankaráninu,
Joe,” sagði ég. „Ekki spyrja neinna
spurninga, taktu bara mín orð fyrir þvi.
Nú hefurðu tækifæri til að stinga af. Ég
læt þig fá fimm þúsund dollara ef þú
hjálpar ungfrú Glendu út úr húsinu.”
Það var eins og augun ætluðu út úr
höfðinu á honum.
„Fimm þúsund dollara?” Hann lagði
frá sér hníf og gaffal og starði á mig.
„Ætlarðu að gefa mér fimm þúsund
dollara?”
Það sat enginn við næstu borð svo ég
sýndi honum seðlana. Hann gapti og
starðiá þá.
„Hlustaðu nú á mig, Joe. Þetta verður
auðvelt. Ég segi þér hvað þú átt að gera.
Það er þetta: Ég ek þér og hleypi þér út
við afleggjarann að húsinu. Meðan ég
tala við Klaus ferð þú inn, ferð til ungfrú
Glendu, nærð henni út og kemur henni i
bílinn minn. Aktu henni að Sherwood
hóteli og skildu hana þar eftir. Segðu
henni að ég komi til hennar síðar. Þ»ð
er allt og sumt sem þú þarft að ger».
Aktu svo til baka, skildu bílinn minn
eftir við hliðið og forðaðu þér. Þú getur
náð langferðabíl á þjóðveginum. Þú
getur látið þig hverfa með fimm þúsund
dollara. Þú þarft ekki að hafa áhyggjur
af kæru fyrir mannrán eða bankarán.
Hvað segirðu um það?”
Hann ranghvolfdi augunum á meðan
hann hugsaði málið. Ég beið, sveittur á
höndum og hjartað barðist í brjósti
mínu. Loks hristi hann höfuðið.
„Það eru þrjár milljónir í bankanum.
Fimm þúsund er smottiri.”
„Ekki vera heimskur, Joe! Ég sagði
þér að það yrði ekkert rán.” Ég tók upp
skjalatöskuna sem stóð við hlið mér á
gólfinu, tók upp afritið af bréfinu til
Brannigans og rétti honum.
„Lestu þetta.”
Það tók hann næstum tiu minútur að
lesa yfirlýsinguna. Hann fylgdi hverju
einasta orði með breiðum fingrinum,
gretti sig og hélt pappirsörkunum tveim
upp að andlitinu eins og hann væri nær-
sýnn. Loks lauk hann lestrinum og
starði á mig.
„Foringinn drepur þig, herra Lucas.”
„Nei, það gerir hann ekki. Lögreglan
hefur afrit af þessu. Þeir lesa það á
mánudagsmorguninn og þá láta þeir til
skarar skríða. Þeir verða með fölsuðu
skuldabréfin með fingraförum Klaus
undir höndum. Um þetta leyti á morgun
verður hann kominn í órafjarlægð, Joe,
og þá hefur hann ekki miklar áhyggjur
afþér.”
„Þú nefnir mig í þessu,” sagði Joe og
barði á bréfið.
„En ég lýsi þér ekki, Joe. Ef þú frelsar
ungfrú Glendu þarftu engar áhyggjur að
hafa með þessa upphæð í höndunum.”
Hann ranghvolfdi aftur augunum og
hugsaði.
„Þú ert ekki svo galinn, herra Lucas.
Já. Ég er búinn að hugsa um það sem þú
sagðir þarna um kvöldið. Ég get ekki
ímyndað mér að Benny sleppi mér burt
með bunka af seðlum þó svo að við
komumst inn í bankann. Já, það er lík-
lega skást að leika með þér.”
IX Vikan 8. tbl.