Vikan - 19.02.1981, Síða 20

Sakamálasaga eftir Paul-Henrik Trampe
Hann tók lykilinn, opnaði farangurs-
rýmið og horfði inn í það. Þarna lá
hún í ólögulegri hrúgu. Teppið hafði
runnið til ofan á henni, og það glitti í
feitt, úfið hár hennar. Hann laut
fram og dró teppið vandlega yfir
hana aftur. Hann fann til velgju.
Hitinn var naumast meiri en fimm
gráður. Þrátt fyrir það fann hann,
hvernig svitinn spratt út um allan
líkama hans, meðan hann bar hana inn í
bílskúrinn. Tuttugu metra frá húsinu.
yfir grasflötina að bílskúmum. Tuttugu
metra.
Morgunhress þröstur söng glaðlega
uppi í trénu. Hann leit ekki upp til hans,
hann horfði niður fyrir sig, gætti þess
vandlega að stíga ekki út i blómabeðin
eða á leikföngin hans Lars, sem lágu á
víð og dreif um garðinn. Hann verkjaði i
handleggina. Hann var óvanur erfiði.
Máttlaus líkami hennar var þungur
sem blý. Hann hlaut að hafa vegið um
það bil fimmtíu kiló. Lifandi.
Hvers vegna í ósköpunum hafði hann
boðið henni heim með sér?
Stynjandi sparkaði hann upp
bílskúrshurðinni. Hún rann frá stöfum
hægt og þungt, var rétt eina ferðina
farin að þrútna. Hvað skyldi hann oft
hafa heflað af þessari hurð? Hvernig gat
hún endalaust haldið áfram að þrútna?
Þrátt fyrir alla varfæmina hrasaði
hann, þegar hann steig á plastskóflu á
bílskúrsgólfinu. Hvers vegna í ósköp-
unum hafði krakkinn ekki tekið þetta
dót sitt með i sveitina? Hvers vegna
hafði Anna ekki séð um, að hann tæki
það með sér? Hvers vegna hafði hún
ekki að minnsta kosti tekið það saman,
áður en þau fóru, lagaðsvolítið til?
Hvernig gat honum dottið i hug að
bjóða henni heim? Það er að segja Berit.
1 rauninni hafði hann ekki beinlínis
langað til að vera með henni. Flat-
brjósta, ólögulegt stúlkubarn með feitt
hár.
Hvers vegna hafði hann boðið henni
heim með sér?
1 fyrsta skipti í tvö ár hafði hann
fengið tækifæri til að ná sér í annan
kvenmann en konuna sina. Hvers vegna
hafði hann ekki náð sér í hressa og
glaðværa Ijóshærða skvísu með stór
brjóst? Það var sú gerð af kvenfólki.
sem hann hafði alltaf álitið sig hrifinn
af.
Þessi Berit minnti alltof mikið á
Önnu. Hún var reyndar léleg útgáfa af
Önnu, þegar nánar var skoðað. Hvers
vegna hafði hann einmitt valið hana?
Hann lagði hana frá sér á bílskúrs-
gólfið, stóð stundarkorn kyrr til að jafna
sig eftir burðinn. Svo opnaði hann
farangursrýmið og virti það fyrir sér.
Þarna var varadekkið, tjakkurinn og
viðvörunarþríhyrningurinn og nokkrir
aðrir smáhlutir.
Hún hafði þegar verið orðin dálítið
drukkin þegar hann hitti hana. Og
ekki hafði ástandið skánað.
Svona gátu þá hlutimir gerst. Þarna
hafði hann setið inni á einhverjum
fáránlegum bar og heyrt sjálfan sig
segja: — Heyrðu, Berit litla. Eigum við
tvö ekki bara að koma heim til mín?
Hann tók allt út úr farangursrýminu,
allt nema varadekkið. Hann lyfti
fimmtiu kílóa dauðum kvenmanni með
erfiðismunum og lét líkamann detta
niður í farangursrýmið. Hann horfði eitt
andartak á andlit hennar. Hún ieit út
sem hún svæfi. Svo breiddi hann teppið
yfir hana.
Hún hafði hvorki útstandandi augu
né bláleita tungu lafandi út úr
munninum. En bláleit för blöstu við á
hálsi hennar.
Hann hafði kyrkt hana.
Það var einmitt það, sem hann hafði
gert. Kyrkt hana.
Hann vissi ekki, hvers vegna hann
hafði gert það. Hann hafði ekki ætlað að
kyrkja hana. Hann hafði vist tekið um
háls hennar I gríni. Hún hafði fnæst.
Það var einmitt það, sem hún gerði.
Hún hafði fnæst. Og á næsta andartaki
var hún dauð. Og hann hafði haldið, að
hún væri að látast.
Hann hafði bara lagst við hliðina á
henni og farið að spjalla. Hann mundi,
að hann hafði sagt eitthvað um, hvað
það hefði verið gott. Bara til að vera
kurteis, því að raunin hafði verið allt
önnur. Hún hafði ekki reynst spennandi
rekkjunautur.
Hann setti allt dótið aftur I farangurs-
rýmið, raðaði því í kringum hana.
Sjúkrakassanum og tjakknum, skipti-
lyklinum og bensinbrúsanum, jafnvel
ólinni hundsins, sem enn var þarna, þótt
ekið hefði verið yfir hann fyrir fjórum
mánuðum. Þarna var líka baðboltinn og
fleira smádót. Og viðvörunarþrí-
hyrningurinn, sem allir bilstjórar voru
skyldugir til að setja á veginn, ef þeir
urðu að stöðva bíl sinn vegna bilunar.
Eftir um það bil fimm mínútur hafði
hann enn haldið, að hún væri að
þykjast. Eða að hún hefði einfaldlega
sofnað. Honum gramdist hvort tveggja,
þar sem hann hafði nú lagt það á sig að
reyna að halda uppi eftirleiks-
samræðum. Þegar hann snerti hana,
virtist hún strax tekin að kólna, og það
munaði minnstu, að hann æpti upp yfir
sig af skelfingu.
Hann rakaði sig, burstaði tennur,
þvoði sér I framan, þvoði hendurnar
vandlega, mjög vandlega, með sápu.
Tvisvar sinnum.
Klukkan var sjö að morgni. Það var
laugardagsmorgunn.
Berit hafði verið dáin síðan á
miðnætti. Hún hafði legið I farangurs-
rýminu í bílnum hans síðan klukkan tvö
um nóttina.
Hann hafði ekki þekkt nokkurn mann
á barnum, þar sem þau höfðu hist.
20 Vikan 8. tbl.