Vikan - 26.02.1981, Qupperneq 23

Dagur í lífi
Dagur í lífi Silju Aðaisteinsdóttur lýtur
engum föstum lögmálum. Þó við
reynum í þessari Viku aðgefa lesendum
hlutdeild í einum degi hjá henni af all-
sæmilegum heiðarleik, er ekki þar með
sagt aö lesendur séu nokkru nær um dag
í lífi hennar 10 dögum seinna. Hins
vegar vita þeir hvernig einn vetrardagur
getur verið hjá Silju og þeir eru kannski
nokkru nær um það sem hún hefur fyrir
stafni öðru jöfnu.
Það er auðvitað alltaf álitamál
hvenær dagurinn hefst. Á tölvuvæddri
öld er svo sem allt eins hægt að sann-
færa mann um aö hann hefjist þegar
klukkan er hérumbil ekki neitt, eða
00.01. Miðað við þess konar dagatal
gæti dagurinn hennar hafist eitthvað á
þessa leið:
00:01
Ring! ring!
„Halló!”
„Anna? Komdu blessuð, þetta er
Silja,”
„Komdu blessuð, ég var að reyna að
ná í þig.”
„Já, ég var á fundi i kroppahóp ...”
En þetta hljómar auðvitað ekki nógu
sennilega. Hópar heita ekki kroppa-
hópar og simar eru ekki notaðir til
mannlegra samskipta á þessum tíma
dags. Nema auðvitað að skilaboð hangi á
eldhúshurðinni: „Hringdu í síma 527. .,
sama hvað seint,” þegar komið er heim
af fundi hóps sem er að þýða bókina
„Kvinde! Kend din krop”. Og þetta
henti Silju reyndar fyrir skemmstu,
einmitt þegar klukkan var nasstum ekki
neitt. Daginn sem hún hafði Vikuna á
hælunum.
En hún var þá rétt að ljúka löngum
starfsdegi, deginum áður, og átti eftir að
hvílast vel, áður en lengra var haldið.
Morgunleikfimi og
hryggbrot
Silja byrjar daginn á morgunleikfimi
en hefur vit á að láta myndasmið þar
hvergi koma nærri. „Ég er í mesta lagi á
brókunum,” segir hún sposk.
„Þessa morgunleikfimi hef ég gert á
hverjum morgni frá því að ég hrygg-
brotnaði, árið 1962.” Það er varla að
hún fáist til að segja meira um hrygg-
brotið.” Það gerðist i skíðaferðalagi í
skólanum og ég var ekki á skíðum
heldur krossviðarplötu. Það var mjög
skammarlegt. Og svo hló Valdimar
Örnólfsson bara þegar hann sá mig.
Platan stoppaði nefnilega á steini, en
þaðgerði ég ekki.”
Mynd á veggnum i svefnherberginu
minnir á sjúkraleguna, sem varð löng.
Hún er af leggjalöngum táningi. „Ég
teiknaði hana liggjandi,” segir Silja.
„þess vegna urðu allar línumar svo
langar.” En ekki skaðar það myndina.
Langar línur voru einmitt í tísku á
þessum árum. 3 árum seinna mynd-
skreytti Silja framhaldssögu í Vikunni,
Hamingjunótt eftir Vicky Baum. Silja er
alin upp við Vikuna. Mamma hennar
keypti hana lengi og lét binda hana inn.
„Þarna kynntist maður úrvals smá-
sagnahöfundum eins og O. Henry &
Maupassant og var þeim svo nákunn-
ugur seinna meir þegar farið var að lesa
þá í skólanum. Svo hef ég líka átt smá-
sögu í Vikunni, hræðilega ástarvellu,”
bætir hún við. „Er maður ekki alltaf
hengdur fyrir svoleiðis lagað?” En . . .
„Ég hef þá reglu að afneita ekki fortið-
inni.” Svo þetta fer á þrykk. Þetta er allt
löngu liðið og við erum að fást við
daginn í dag.
08*05 Að ^ða un9|in9a'
Silja er sest við ritvélina og farin að
þýða af kappi. Henni hefur ekki gefist
mikill timi til að sinna þýðingunum að
undanförnu, annað hefur kallað. Þess
vegna getur verið gott að eiga morgun-
stund við ritvélina. Börnin og bóndinn
komin í vinnu og skóla, nema táningur-
inn hennar, Sif, sem liggur í flensu.
Það er reyndar ekki nógu gott þegar
samræmdu prófin í 9. bekk eru fram-
undan og í skólanum er verið að fara yfir
allt sem máli skiptir fyrir próf. Ekki tekst
Silju þó að gera kraftaverk í flensu-
málum að þessu sinni. 1 þetta skipti
dugar víst ekki að hakka í sig C-vítamín,
eins og Silja á til að gera ef hálsbólga og
upptökutími á útvarpsþætti virðast ætla
að keppa um krafta hennar.
10:14 Útúrdúr
„Strætó kemur eftir 4 eða 5 mínútur,”
segir Silja um leiðog hún lokar dyrunum
á eftir sér. Hún er búin að kveðja
táninginn sinn og er að reyna að sann-
færa kisu um að miklu betur fari um
hana inni en i stólnum frammi á stiga-
palli. Strætó seinkar ekki áætlun sinni
Hvenær skyldi strætó koma?
þótt einn köttur láti ekki sannfærast á 3
mínútum.
Svo er hlaupið í strætó.
Að visu er ferðinni heitiðá Landsbóka
safnið eins og marga aðra morgna en i
dag fer Silja í aðra átt þegar hún kemur
úr strætisvagninum. Einbeitt á svip
skálmar hún yfir götuna og ekki laust
við að hún sé óvenju létt í spori (og það
er langt yfir meðalléttleika). Hún tekur
stefnuna á það sögufræga hús Laugaveg
18 en lætur sér nægja að fara upp á
þriðju hæð.
Þar er mikið húsrask í gangi, veggir
annaðhvort að rýma eða skapast, en
inni á skrifstofu Máls og menningar
hittir Silja Þuríði Baxter. Hún er nýbúin
að fá i hendur höfundareintökin af
bókinni hennar Silju, tslenskar barna
bœkur 1780-1979. og Silja er að vitja
þeirra.
„Ég þjófstartaði nú reyndar,” segir
Silja, „og tókst að kria út þrjú eintök hjá
þeim sem pakka niðri á Granda." Hún
skellihlær. „Það var stór stund. Síðan
tók ég leigubíl beint upp á Fæðingar-
heimili og færði Olgu Guðrúnu eintak' á
sængina. Salka litla er fædd," bætir hún
við, þegar forvitni rekur einhvern til að
hnýsast í „hvað” Olga Guðrún hafi átt.
9. tbl. Vikan 23