Vikan - 19.11.1981, Síða 12

Höfundur: Margit Sandemo, myndskreytt af VernerMunch.

■
ft
— N ei, ég er að hugsa um framtíð-
ina, sagði hann glettnislega.
Katja fór inn í annað herbergið og leit
í kringum sig löngunaraugum. — Hér er
sko rými og birta.
— Þú gætir haft vinnuborðið þitt
hérna.
Hún horfði á hann rannsakandi
augnaráði. — Freistaðu mín ekki, sagði
hún. — Aðstæðurnar í litlu ibúðinni
minni eru að gera mig gráhærða. Þegar
ég er með teikniörk á borðinu, verð ég
að hafa litina á gólfinu. .
— Tilboðið stendur, sagði hann
léttum rómi. — Jæja, eigum við að velta
vöngum yfir gluggatjöldunum, eða
eigum við að fá okkur kaffisopa fyrst?
í því hringdi siminn. — Þetta er
líklega Hultén, sagði Jonas um leið og
hann tók upp tólið.
Ep I símanum var ung stúlka, sem
kvaðst hringja frá flugstöðinni. Þar væri
bréf til Jonasar Callenberg, hvort hún
gæti fengið nýja heimilisfangið, svo að
hún gæti sent honun bréfið.
Jonas opnaði munninn, en lokaði
honum aftur. — Sendu það á gamla
heimilisfangið mitt, sagði hann eftir
stundarþögn og lagði þegar á.
— Vandamál? spurði Katja, þegar
hún sá á honum svipjnn.
Jonas andvarpaði. — Ég held þetta
hafi verið Birgit Carlsson. Þau hafa með
ótal brögðum reynt að komast að nýja
heimilisfanginu mínu.
— En hvernig geta þau hringt hing-
að?
Mér er borgið! hugsaði hann í sífellu og sigur-
gleði fyllti brjóst hans. Það mátti ekki tæpara
standa. Honum hafði ekki verið rótt síðustu
dagana, áður en hann komst úr landi.
— Þetta er gamla númerið mitt.
Símaþjónustan hefur hins vegar ströng
fyrirmæli um að gefa ekki upp heimilis-
fang mitt við nokkurn mann. Æ, ég er
orðinn dauðþreyttur á þessum feluleik.
Mér leiðist þetta aðgerðaleysi, ég vil
aðhafast eitthvað í málinu. Og umfram
allt er ég orðinn hundleiður á þvi að fá
ekki að fljúga.
— Ef þig vantar peninga ...
— Nei, blessuð vertu, dýnan mín er
úttroðin af peningum. Það er bara að-
gerðaleysið sem er að drepa mig. Ég
verð að fara að stunda þrekæfingar, svo
að vöðvarnir verði ekki að fitukeppum.
Lögreglunni tekst ekki að hafa uppi á
þessum þrjótum, þótt hún hafi allar klær
úti. Það er búið að sleppa stelpunni, en
karlrotturnar koma ekki upp á yfir-
borðið. O, hvað ég vildi, að eitthvað færi
að gerast.
— Og ég er þakklát, meðan ekkert
gerist, tautaði Katja.
Hún reyndi að finna eitthvað I eldhús-
skápunum og dró loks fram einn boila og
ölkrús, sem Jonas heimtaði aö fá að
drekka kaffið úr. Hann setti upp vatn og
skenkti duftkaffi. Katja kæfði andvarp
og gat ekki varist þeirri hugsun, hvað
gera mætti vistlegt í þessu iitla eldhúsi.
— Hvað gerirðu um jólin, Katja?
Hún hrökk við. — Um jólin? Drottinn
minn dýri, eru nú þau ósköp að dynja
yfir okkur bráðum? Ég veit ekki.
Hvernig heldur þú upp á jólin?
— Síðustu árin hef ég alltaf verið
erlendis um jólin. Þar áður var • ég oftast
hjá systur minni og fjölskyldu hennar.
Þeim fannst ég víst ekki beint falla inn i
hamingjusama fjölskyldulífið þeirra,
sagði hann og glotti. — En þú? Hvar
hefur þú verið um jól?
—. Hér og þar, svaraði hún. — Éinu
sinni reyndi ég að vera í sveitinni, en það
var ekki sérlega vel heppnað.
— Varstu einmana?
— Eiginlega ekki. Ég hafði ritsafn
Steinbeck með mér, en gamlar
minningar höfðu dálitið truflandi áhrif á
sambúð okkar þau jólin.
Hann horfði bliðlega á hana.----------
Svo að þú ert bara ein með sjálfri þér í
litlu íbúðinni?
— Já, svaraði hún og leit undan. —
Ég er satt að segja litið hrifin af
jólunum. Þau virðast aðeins sköpuð
fyrir fjölskyldur.
— Við gætum kannski haldið jólin
hátiðleg saman? Hér til dæmis?
Hann sá ekki framan í hana. — Það