Vikan - 19.11.1981, Blaðsíða 15

Framhaldssaga
Lögreglan?
Nei, hvers vegna ætti hún aö hafa
áhuga á honum? Svantesson var aðeins
einn í hópi mörg hundruð gesta, sem
dvöldust á þessu fína hóteli. Ef til vill
glæsilegri en flestir þeirra, en varla svo,
að ástæða væri til að fylgjast sérstaklega
meðhonum.
Ef til vill var maðurinn á vegum
hótelsins, einkalögregla til að tryggja
öryggi gestanna.
Svantesson teygði úr sér og stundi
ánægjulega. Honum hafði tekist að leika
á þá alla. Hvern einasta. Þessir heimsk-
ingjar! Hann hefði getað lifað góðu
lífi i Svíþjóð til dauðadags, ef þetta ólán
hefði ekki hent. Bölvuð fíflin! Svantes-
son roðnaði af reiði við tilhugsunina.
En hann hafði komið sér fimlega und-
an og leikið á þá alla. Og nú var hann
horfinn sporlaust.
Hann gekk yfir að speglinum og hag-
ræddi hárinu. Enn var hann grannur og
spengilegur, þótt hárið væri tekið að
grána. Fjörutíu og þrjú ár voru enginn
aldur. Og með heilann í góðu lagi...
Nú var hann að byrja nýtt líf.
KaTJA lagði bílnum fyrir utan skrif-
stofubygginguna. Stóra húsið var
almyrkvað, enda komið fast að
miðnætti. Hún tók lykilinn, sem hún
hafði fengið að láni hjá skrifstofu-
stjóranum, upp úr töskunni og opnaði
dyrnar. Hún þreifaði fyrir sér I
myrkrinu, þangað til hún fann rofann,
sem kveikti ljósið. Svo tók hún lyftuna
upp á þriðju hæð. Það bergmálaði
óhugnanlega í mannlausu húsinu.
Skrifstofan með öllum skrifborðunum
og vélritunarborðunum leit svo eyðilega
út, að Kötju datt í hug verksmiðja, sem
ekki hefði verið starfrækt vikum saman.
Hún gekk út að glugganum, þar sem
stúlkurnar höfðu beðið hana að leggja
Lúsíuskrautið, og byrjaði að festa kertin
í kransinn til að flýta fyr.r þeim. Þær
yrðu víst áreiðanlega nógu seinar fyrir.
Þá varð henni litíð út á bílastæðið og sá
tvo náunga, sem voru að sniglast
kringum bílinn hennar. Þið vogið ykkur
ekki að stela bílnum mínum, hugsaði
hún gröm. Hann er ekkert fyrir svona
gæja, eins og ykkur.
Það var eins og þeir hefðu fengið
hugskeytið. Þeir horfðu upp eftir hús-
hliðinni, svo gengu þeir frá bílnum upp
að húsinu.
Nei, heyrið þið nú, piltar mínir! Það er
læst! Svo sá hún, að þeir gengu meðfram
húsinu og hurfu fyrir hornið. Hvað
ætluðust þeir fyrir? Það var ekkert i
portinu, sem þeir gætu haft áhuga á. Og
varla kæmust þeir inn bakdyramegin?
Hún hélt áfram að skreyta kransinn
fálmandi fingrum. Skelfing voru þetta
mörg kerti. Æ, þær gátu annars gert
þetta sjálfar, stelpurnar.
Svo réttí hún skyndilega úr sér og
hlustaði ákaft. Hún þóttist heyra
hurðaskell.
Vitleysa!
Nei, nú heyrði hún læðupokalegt
fótatak. Ekkert hljóð var svo dauft, að
það heyrðist ekki í mannlausu húsinu.
Katja greip töskuna sína og hanskann,
læddist fram að dyrunum og slökkti
ljósið. Hún var ekki í vafa um, að þessir
þokkapiltar hefðu óhreint mjöl í
pokahorninu. Hún stóð grafkyrr með
eyrað við dyrnar og hélt niðri í sér and-
anum.
* Nú heyrði hún hálfkæft pískur. Þeir
hlutu að vera komnir upp á hæðina.
— Ég þori að veðja, að þetta var
billinn hennar. Nú er tækifærið.
Callenberg gerir hvað sem er, þegar hún
er annars vegar, það geturðu hengt þig
uppá.
Jæja, ég er nú ekki alveg eins viss,
hugsaði Katja, meðan hún skimaði
örvæntingarfull i kringum sig eftir
undankomuleið. Þeir höfðu auðvitað séð
ljósið að utan, áður en hún slökkti, en
það tæki þá ef til vill tíma að finna réttu
dyrnar. Hún þaut inn á skrifstofu
BARNAFATAVERSLUN NYJA HUSINU
VID LÆKJARTORG SIMI 10470
Skólaföt - Jólaföt
Barna- og unglingastærðir.
Mikið úrval
47. tbl. Vikan is