Vikan - 19.11.1981, Blaðsíða 14

held ég ekki; sagði hún hálfkæfðum
rómi. — Ég er ekki góður félagsskapur
fyrir rótlausan piparsvein. Ég er búin að
segja þér, að ég hef ekkert að gefa þér.
Hann vissi, að hún átti ekki við jóla-
gjafir. — Ég ér ekki sammála þér, sagði
hann alvarlegur í bragði. — Þú hefur
þegar gefið mér heilmikið.
— Hef ég gert fiað? spurði hún og það
glaðnaði snöggvast yfir henni. Svo hristi
hún höfuðið. — Nei, þú vilt bara kyn-
ferðislegt samband. Það get ég ekki gefið
þér.
— Hver segir, að ég sé bara að hugsa
um kynlíf? sagði hann gremjulega.
— Nú, þú hefur nú ekki beinlínis
gefið það gagnstæða í skyn.
Samtalið beindist nú inn á hættu-
minni brautir, meðan þau luku úr
kaffibollunum. Svo sneru þau sér að
því að mæla gluggana og ræddu
innréttingar og húsbúnað, þar til Katja
sá sér til skelfingar, að það var orðið
óhóflega áliðið. Þá sagði hann
skyndilega:
— Hvers vegna ertu hrædd við
kynlíf, Katja?
— Jonas! sagði hún endemisleg. —
Alltaf þarftu að eyðileggja allt. Við sem
höfum haft það svo skemmtilegt.
Það var rétt hjá henni, og það gladdi
hann. Hún var rjóð í kinnum, og augun
ljómuðu. Og nú hafði hann spillt gleði
hennar.
— Geturðu ekki sofið hér í nótt?
spurði hann.
Hún strunsaði út í forstofuna. —
Útilokað! sagði hún stutt í spuna.
Jonas kom á eftir henni. — Þú getur
fengið eigið herbergi, með eigin rúmi og
dýnu, og þú getur verið fullkomlega
óttalaus gagnvart mér. Þú mátt læsa
dyrunum, ef þú vilt, en það er algjörlega
ónauðsynlegt.
— Hvers vegna viltu hafa mig hjá
þér?
— Sumpart vegna þess að ég kann svo
fjári vel við þig og þínar eitruðu athuga-
semdir, og sumpart vegna þess, að ég er
alltaf hræddur um þig, þegar þú ert ekki
með mér. Þú veist hvers vegna.
— En ég er á bílnum. Og ég hef lög-
regluvakt heima.
— Það er mér ekki nóg. En ef þú vilt
ekki...
Hún horfði á hann með uppgjafarsvip.
— Það er ekki það, Jonas. Mig langar
heldur ekkert að fara núna, vegna þess
að ... ja, ég hef reyndar saknað þín
heilmikið þessa tvo daga, sem við
sáumst ekki. Einhvern veginn er það
svo, að við erum á sömu bylgjulengd,
þótt við séum svona ólík, ekki satt?
Hann kinkaði kolli.
Hún virtist örvæntingu næst. — Ef
þú værir bara ekki...
— Stöðugt að hugsa um kynlíf? Ég er
það ekki, Katja.
— Nei, þú ert ekki uppáþrengjandi.
Ekki mjög mikið að minnsta kosti, sagði
hún fljótmælt. —Nei, þaðert þú sjálfur!
Hann beið. — Hvað áttu við, Katja?
spurði hann hæglátlega.
Hún starði á hann með gremjusvip.
— Sjá þig bara! hraut út úr henni. —
Þegar þú stendur þarna og hallar þér
upp að dyrakarminum, eins og ... eins
og ... Fjandinn hafi það! Þú ert alltof
aðlaðandi. O, ég verð að fara!
Hann hreyfði sig ekki. — Katja,
sagði hann lágt.
Henni lá við gráti. — Þú ert górilla.
Það ertu, og þú hefur fengið mig til að
segja allt mögulegt, sem ... Ég meina
þetta ekki, Jonas. Ég hef engan áhuga á
þér. Þú hefur ekki iminnstu áhrif á mig.
Hvar í fjandanum eru hanskarnir minir?
— Hérna, sagði hann blíðlega og rétti
henni hanskana. — Átt þú ekki líka
þennan böggul?
Katja glennti upp augun I skelfingu.
— Ó! Lúsíukransinn og kertin, sem á að
nota í fyrramálið. Ég lofaði að skjóta
þessu á skrifstofuna í kvöld. Ég verð að
koma þar við á heimleiðinni.
— Ég kem með þér.
— Nei! 1 öllum bænum ekki. Ég sé
um mig sjálf.
Jonas hætti ekki á að þjarma frekar
að henni í þetta sinn. — Verður þú ekki
Lúsía? spurði hann.
— Ég var það í fyrra, og var beðin
aftur núna. Ljóshærðar stúlkur eru
alltaf beðnar. En ég afþakkaði kurteis-
lega. Ég hef slæma reynslu af svona
Lúsíuhátíðum. Karlarnir láta sér
glöggið sjaldnast nægja, og svo koma
móðursjúkar eiginkonur að skammast
og halda, að veslings saklausar skrif-
stofustúlkurnar séu að spilla englunum
þeirra. Ég nenni ekki að taka þátt í
þessu.
— Svo þú færð að sofa út I fyrra-
málið? Það léttir á samvisku minni. Ég
fylgi þér niður í lyftunni.
— Nei, Jonas, ekkert svoleiðis, takk!
Bless, og þakka þér fyrir skemmtilegt
kvöld.
— Hvenær fæ ég að sjá þig aftur?
Hún staðnæmdist á þröskuldinum. —
Farðu nú og finndu þér sæta,litla stúlku,
sem hefur áhuga á kynlífi, og gleymdu
Kötju gömlu. Hún fer nú heim til sín að
sleikja sín sár og ná aftur jafnvæginu.
— Tókst mér þá að ýta aðeins við
þér?
sendum gegn póstkröfu
RAFIÐJAN
Aöalumboö Kirkjustræti 8.
® 19294 — 26660
LYKILLINN
— Ýta við mér? Mér líður eins og ég
hafi lent í jarðskjálfta!
Svo fór hún og lokaði á eftir sér, og
hann var einn á nýjan leik. Hann gekk
hægt inn í nýju, fínu íbúðina sína, þar
sem ljósleitt leðursófasettið mætti
augum hans. Ibúðin hafði aldrei virst
jafntóm.
Jonas réði sér varla. Brjóst hans var
fullt af taumlausri gleði. Hann greip
tommustokkinn, sem Katja hafði lagt
frá sér og sló honum í stólarminn, svo að
hann hrökk í tvennt. Hann varö að fá
útrás fyrir innibyrgðar tilfinningar sínar.
A. hóteli einu í Rio de Jan-
eiro sat Svantesson forstjóri með glas
í hendi og naut útsýnis til fjallsins með
hinu gríðarstóra kristslíkneski. Það var
þó fjarri því, að hugsanir hans snerust
um trúarleg efni.
Mér er borgið! hugsaði hann í sifellu
og sigurgleði fyllti brjóst hans. Það mátti
ekki tæpara standa. Honum hafði ekki
verið rótt síðustu dagana, áður en hann
komst úr landi, en honum hafði að
lokum tekist að snúa á alla. Það var eins
heppilegt að vera svolítið klár í
kollinum!
Það hlakkaði í honum. Hann var
sannfærður um, að það voru ekki margir
í heiminum klárari en hann. Kannski
einhverjir vísindamenn, en þá vildi hann
ekki reyadar telja með. Nei, lífið var
peningar, viðskipti, framkvæmdir.
Maður varð að vera fljótur að hugsa og
fljótur að framkvæma. Eins og hann —
Svantesson forstjóri.
Aðeins einn maður vissi, hvar hann
var nú niður kominn. Flugmaðurinn
Jonas Callenberg. Og ef hann þekkti þá
Berra og Stickan rétt, þá hefði hann nú
glatað öllum möguleikum á því að
ljóstra upp um dvalarstað hans. Berra
og Stickan höfðu ekkert á móti því að
leika sér með líf annarra. Þeir höfðu fyrr
sent óþurftargemlinga inn í eilífðina.
Já, hann hafði vissulega séð svo um,
að spor hans yrðu ekki rakin.
Hann þreifaði á lyklinum í vasa
sínum. Sá lykill gekk að öryggishólfinu,
sem geymdi öll hans auðæfi. Fé, sem
nægði honum til munaðarlífs I þessu
landi, þar sem hvítir menn gátu átt
náðuga daga, ef þeir þekktu á kerfið.
Auðvitað var svolítið gremjulegt að
hafa neyðst til að stökkva úr landi og
yfirgefa fyrirtækið og einbýlishúsið og
allt hitt. En jörðin var tekin að sviðna
undir fótum hans. Hann hafði ekki átt
um neitt að velja. Og fyrirtækið hafði
hvort eð var tekið óþarflega mikið af
tíma hans og orku. Nú yrði þó slagur
um, hver tæki við af honum! Ó, þeir
máttu slást. Hann hafði nóg fyrir sig. Og
hér var hann í friði fyrir óþægilegum
spumingum.
Þama var hann aftur, maðurinn, sem
hafði virt hann svo gaumgæfilega fyrir
sér niðri í anddyrinu fyrr um daginn.
14 Vikan 47. tbl.