Vikan - 04.11.1982, Blaðsíða 20

ist hála veginn en hún krosslagði
fingurna og sagði „já, því fariö þið
ekki” — hún ætlaði aö vera heima
með barnið, þvo sér um hárið og
lesa.
Hún veifaði til þeirra í kveðju-
skyni og fékk sting í hjartastaö,
þegar hún sá þá í skærgulu regn-
göllunum, en svo lét hún renna í
bað og reyndi að gleyma þeim.
Daisy þagöi. Sara smurði kremi
framan í sig, settist í stóran
hægindastól við gluggann og byrj-
aöi að lesa bók. Þaö var hljótt og
hún naut þess að heyra ekki til
umferðarinnar og anda að sér
hreinu lofti.
Hún var eirðarlaus svo aö hún
gekk um gólf í stóra svefnherberg-
inu og skoöaði vatnslitamyndir af
O’Connors-börnunum. Þau voru
öll jafnalvarleg og ljós yfirlitum.
Síöan leit hún inn í fataskáp
Deirdre O’Connor og henni leiö
líkt og lítilli stúlku sem er að fikta
í fötunum hennar mömmu sinnar.
Deirdre O’Connor, eiginkona
skólastjóra. Sara fór í bleika tvíd-
dragt, sem var afskaplega sveita-
leg, og setti á sig ljósan stráhatt.
Hvítur hattur og hvítir skór og allt
var í sómanum. Hún gretti sig
framan í spegilinn sem var innan
á huröinni.
Hún hrökk við þegar henni varð
hugsað til þess hvernig það hefði
veriö aö lifa lífi þessarar konu,
heilli kynslóð á undan hennar.
Sara skammaðist sín og henni
fannst allt í einu að hún væri aö
’-eyna að horfa inn í sál annarrar
manneskju. Hún fór úr fötunum og
setti þau á sinn staö.
Þegar hún var að ganga frá
skónum í efstu hillunni sá hún
stóran pappakassa. Það hafði
veriö handsápa í honum og kass-
inn ilmaði enn af sápu.
I kassanum voru allir þessir
hlutir sem fjölskylda vill geyma.
Gamlar myndir teknar úti í garði,
myndir af O’Connors-hjónunum í
hlægilegum stuttbuxum sem þau
notuðu á ferðalögum. Undir þeim
voru bréf sem ekki voru bundin
saman meö bleikum borða eða
einhverju álíka heldur hafði verið
sett venjuleg teygja til aö halda
þeim saman. Þau duttu á gólfið og
þegar hún tók þau upp gat hún
ekki stillt sig um aö líta í þau til að
vita hvort þetta væru ástarbréf.
Þetta voru ástarbréf. Bréf frá
Peter O’Connor til Deirdre. Þau
voru skrifuð á stríðstímum frá
Indlandi. Þau voru orðin snjáð og
varla læsileg í brotunum og blek-
ið tekið að fölna. En skilaboöin
komust enn á sinn stað. Þetta
minnti hana á eina af svarthvítu
bresku kvikmyndunum frá þess-
um tíma. Kannski voru þau við-
kvæmnisleg á nútíma mælikvaröa
en þau voru sönn, heiöarleg og
ekta.
Innileikinn var slíkur að hún fór
að gráta þar sem hún sat í sloppn-
um á gólfinu. Þetta var eitthvað
sem þau höfðu glatað — kannski
höfðu þau eignast félagsskap,
jafnrétti og sameign í staðinn —
en hérna, á þessum gulnuðu síð-
um, sá hún hvað hana skorti eöa
þau.
Astin mín—
Davidson var að spyrja mig
hvers vegna ég skrifaöi þér svona
oft. Mér virtist hann öfunda mig.
Satt að segja held ég aö viö höf-
um stundum talað of mikið, liggj-
andi í þessu fáránlega rúmi sem
líkist svo lítið bekknum meö rauð-
köflóttu ábreiðunni sem ég sef nú
á. Samræðurnar eru aðeins hluti
þess sem ég sakna — og þá á ég
ekki við kynlífið eingöngu.
Eg sakna þess að vera ekki ná-
lægt þér daglega heldur innan um
þef af lyfjum og dauöa. Ég sakna
þess að fara ekki á fætur með þér
á hverjum morgni og kvarta und-
an veðrinu eða fréttunum, tala um
börnin, rista brauðið, hlusta á út-
varpiö, þræta — já, jafnvel þess
sakna ég! Sannleikurinn er sá aö
ég er allur hluti af þér og þú af
mér, svo að hver einasta skyrta,
sem ég fer í, minnir mig á að þú
pakkaðir niður fyrir mig. Það er
enska prúðmennskan og þú sem
ég sakna nú.
Eg er í lægö tilfinningalega séð.
Ætli við endum ekki allir á ein-
hverri skrifstofunni? Eg sit hérna
við tjörnina og finn hvað þaö er
freistandi að gefast upp, segja
sjálfum sér að láta undan, leyfa
heiminum að dilla sér eins og
hann vill; en þá sé ég þig fyrir
mér, ástin mín, og þú brosir þessu
heilbrigða, kaldhæðnislega brosi
og segir mér að taka mig á og
veröa maðurinn sem þú elskar—
maðurinn sem elskar þig svo
óstjórnlega heitt.
Kysstu börnin frá mér.
Meira á morgun.
Peter.
Daisy bærði á sér og vældi. Sara
hitaði dós með barnamat og
gaf henni aö borða. Hún flýtti sér
aö klæða sig og fór í gallabuxur og
bolaðvanda.
Bíllinn ók að húsinu. Synir henn-
ar hlupu rjóðir í vöngum inn.
Fjöllin voru svo dásamleg, hún
varð aö sjá þau. . . Hún sagðist
ætla að gera þaö á morgun. A
morgun.
James var votur en ánægöur.
Hann þurrkaði sér um hárið með
diskaþurrku.
„Gastu hvílt þig í dag, ástin
mín?” spurði hann og kyssti hana
á hálsinn.
„Já, ég. ..” Nei. Þetta gæti hún
aldrei sagt honum. Hún yröi aö
reyna að lifa lífinu betur hér eftir.
„Eg puntaði mig alla. Sérðu þaö
ekki?”
„Gott hjá þér. Eg vissi að þú
þurftir að fá að vera í friði. Eg
þekki þig betur en þú þekkir sjálfa
þig”
Hann hellti í glas handa sér og
annaö handa henni, án þess að
spyrja hvort hana langaði líka í.
„Auövitað gerirðu það,” sagði
hún og tók við glasinu sem hann
rétti henni með votum en kunnug-
legum höndum.
LS
rmi BílasDrautun sf.
Auóbrekku 53 Kópavogi Sími 44250
Alhliöa bílasprautun
Lakkbökun
Almálun
Blettun
Vönduö vinna unnin
af fagmönnum
20 Vikan 44. tbl.