Vikan - 06.01.1983, Blaðsíða 16

I faðmi
fjölskyldunnar
viðurkenndir úrvals pennar fyrir
kennara og námsfólk.
r®trmg
atvinnumenn,
og teiknláhöld
ngum yr r
Rotring teiknipennar
fást i þægilegum ein
teiknistofur.
RÐIN

•jrring
Frú Hansen átti von á mannin-
um sínum heim fyrir hádegi og
þegar hún heyrði sýslað við dyrn-
ar hrópaði hún fram:
— Ég ligg hérna inni í rúmi,
elskan, og bíð þín!
— Augnabliks þögn og síðan
heyrðist ókunn rödd:
— Afsakið, en ég er nú bara í
forföllum hér. Pósturinn er veik-
ur.
Solla hringdi stolt í móður sína:
— Hugsaðu þér, hann Nonni tók
fyrstu 27 skrefin í dag!
- 27?
— Já,hanndattniðurstigann!
Eftir að hafa átt átta stúlkur
fæddist Minnu loks sonur. Eigin-
maðurinn var himinlifandi af
stolti.
— Hverjum líkist hann svo?
spurðu vinnufélagar hans.
— Hverjum, mér auðvitað! — í
framan, segið þið? Ja, ég er nú
ekki farinn að gá að því. . .
— Gætirðu ekki notað svolítið
minni augnskugga, vinan.
Nágrannarnir eru farnir aö gefa
mér auga því þeir halda að ég hafi
gefiðþérþessiglóðaraugu. . .
Dýra-lífið
— Ef ég ætti að búa á eyðieyju
vildi ég hafa með mér hæginda-
stól, þúsund bjórkassa og górillu.
— Hvers vegna í ósköpunum
górillu?
— Til að taka upp bjórflöskurn-
ar, auðvitað. Hún er meö fjórar
hendur, apinn þinn!
Þegar umsátur var um París
1870 svarf hungrið svo að að menn ,
þökkuðu fyrir hvað sem til féll.
Dupont-fjölskyldan neyddist til
dæmis til aö leggj i sér hinn ást-
kæra heimilishund, Fídó, til
munns einn sunnudaginn. Þegar
máltíðin var á enda ýtti frú
Dupont diskinum sínum frá sér og
sagði með tárin í augunum:
— Ég vildi að Fídó væri með
okkur nú. Hann hefði kunnaö að
meta þessi bein.
16 Vikan 1. tbl