Vikan - 29.11.1984, Qupperneq 12

Texti: Guðrún
Ljósrn.: Ragnar Th.
þrátt fyrir aö ég heföi ekki sigraö í
keppninni hér heima. Ég dreif mig
bara í viðtal og var valin.”
Miss Young International —
hór heima gekk dæmið ekki
upp
vikur þama því viö fórum allar á
heimssýninguna sem þá stóð yfir í
Osaka. Ég man aftur lítið eftir
krýningarkvöldinu — ég man jú
að ég heyrði sagt Island en frá því
augnabliki og til næsta dags er allt
frekar þokukennt. Ég hef oft séð
þetta augnablik á filmu en mér
finnst ég alltaf vera að horfa á
eitthvað sem ég hef ekki upplif-
að.”
„Er virkilega svona langt síðan við vorum unglingar?"
sagði viðtalsefni þessarar og næstu opnu þegar blaða-
maður (sem varð að kinka kolli samþykkjandi) spurði
hvernig það hefði verið að vera þekktur ungiingur fyrir tæp-
um tveimur áratugum.
Flestir vissu hver Henny Hermanns var, stelpan sem alltaf
var að dansa og sýna föt á tímum þegar hippar og blóma-
börn voru i tísku og hún fór heldur ekki varhluta af öfund og
umtali.
Fjögurra ára pissaði hún á sviðið í Ungó í Keflavík þegar
tjaldið var dregið frá og átján ára var hún komin með al-
heimstitil sem fulltrúi ungu kynslóðarinnar.
,,Dansinn er mór allt" var fyrirsögn á viðtaii Vikunnar við
Henny fyrir fimmtán árum þegar hún kom heim frá Japan
með kórónu á höfðinu, en einhvern veginn fór það nú samt
þannig að hún prófaði ýmisiegt annað en dansinn.
„Kannski til að sanna að ég gæti eitthvað annað en að
dansa og sýna föt," segir Henny, nú gift og tveggja barna
móðir, nýkomin frá dansnámi og -störfum erlendis.
Vikan byrjaði heimsóknina á heimili fjölskyldunnar á
Flyðrugranda i Reykjavík og lauk henni í dansskólanum í
Bolholtinu.
„Jú, það er kannski ósköp langt
síðan, að minnsta kosti finnst mér
ég hafa upplifað alveg ótrúlega
margt frá því ég var unglingur.
Ég var mikið á þeytingi bæði í
sambandi við danssýningar og
eins í sambandi við tískusýningar.
Ég hef eiginlega veriö dansandi
síðan ég var þriggja ára en þá
byrjuðu pabbi og mamma með
dansnámskeið í Keflavík þar sem
við bjuggum þar til ég var 5 ára.
Það kom því einhvem veginn af
sjálfu sér að ég tók þátt í dans-
sýningum hjá þeim og það var ein-
mitt í Ungó í Keflavík sem ég kom
fram í fyrsta skipti. Ég var fjög-
urra ára og átti að dansa samba
og rúmbu við strák á svipuðum
aldri og ég man að Þórir Baldurs-
son spilaði undir á harmóníku. En
eitthvaö hlýt ég að hafa verið
taugaóstyrk því þegar pabbi dró
tjaldið til hliðar var kominn pollur
á gólfið hjá mér.
Á sumrin fóru pabbi og mamma
til Danmerkur á dansnámskeið og
ráðstefnur og þar var ég í
samkvæmisdönsum, steppi,
ballett og jassballett. Kannski
kom þetta ekki svo mikið af sjálfu
sér. Ég hlýt að hafa heillast af
dansinum því það er langt því frá
að bræður mínir, sem lifðu og
hrærðust í þessu líka, hafi smitast,
annar fór í röntgentækni og hinn í
tölvumar. 1968 tók ég þátt í keppni
Vikunnar og Kamabæjar um full-
trúa ungu kynslóðarinnar en þær
keppnir voru nokkuð í hávegum
hafðar í þá daga. Tveimur árum
síðar var ég svo komin til Japans
til að taka þátt í alheimskeppninni
um fulltrúa ungu kynslóðarinnar
„Ég greip sem sagt tækifærið og
fjórtán dögum eftir að mamma og
pabbi gáfu samþykki sitt var ég
lögð af stað til Japans. Auðvitað
töluðu sumir á bakið á mér og
hafaeflaust hugsaðmeðsér: Alls
staðar erhún.
Ég hafði ekki komist í úrslit í
keppninni hér heima en var nú á
leið í alheimskeppni. En pabbi og
mamma ýttu undir að ég færi og ef
ég hefði sagt nei heföi bara ein-
hver önnur farið. Ég var á leið í
ævintýraferðalag til Japans. Mér
fannst ég mjög vel útbúin þegar ég
lagöi af stað með íslenskan
upphlut í töskunni. Þegar ég svo
hitti hinar stelpumar í keppninni
sem voru klæddar leðurbuxum og
síðum rúskinnskápum, fötum sem
varla þekktust hér heima, hringdi
ég grátandi heim og sagði að mér
liði eins og Öskubusku. Ég, sem
hafði tapað í þeirri einu keppni
sem ég hafði tekið þátt í, sat þama
í herberginu mínu á hótelinu með
indverskri stúlku sem hafði borið
hvorki meira né minna en sjö
kórónur áður en hún komst í þessa
keppni og í töskunum mínum voru
hvorki leðurbuxur né síðar
rúskinnskápur heldur kjólar,
buxur og blússur sem ég hafði
keypt mér fyrir ferðina á útsölu í
Kamabæ á Skólavörðustíg. Ég
held ég hafi sært pabba og
mömmu sem höfðu reynt að búa
mig eins vel út fyrir ferðina og þau
gátu.
Þetta var heilmikið ævintýri og
dagamir fyrir sjálfa keppnina og
úrslitakvöldið fóru í það að kynna
okkur. Það voru heilmikil hátíða-
höld í Tókíó í sambandi við keppn-
ina sem var verið að halda þar í
fyrsta sinn. Við komum fram
þrisvar á dag í tíu daga og vorum
á miklum þeytingi. Ég var í sex
Gagnrýni á fegurðarsam-
keppni ekki alltaf réttlát
„Þótt keppnin um fulltrúa ungu
kynslóðarinnar bæði hér heima og
erlendis sé ekki beint fegurðar-
samkeppni þá var hún gagnrýnd
eins og allar fegurðarsamkeppnir.
Auðvitað mega þeir sem vilja
kalla þetta gripasýningar en
flestar keppnir erlendis eru
styrktarkeppnir og aldrei er það
nefnt á nafn. Ágóðinn af keppninni
um ungfrú alheim hefur til dæmis
runnið í bamahjálp. Þeir sem
harðast dæma ættu að kynna sér
alla málavöxtu áður. Þú ferð jú í
sundbol og sýnir þig en flestar
þessar stúlkur em með þessu að
sækja um vinnu og þær ná áfram
út á útlitið og kroppinn. Það er til
vinna þar sem útlitið skiptir máli.
Tökum bara tískusýninga- og
fyrirsætustörf, svo ekki sé nú
talað um kvikmyndaleik,
fegurðarsamkeppni er oft fyrsti
stökkpallur í áttina að hvíta tjald-
inu. Við horfum á þessar stúlkur í
auglýsingum á fötum, snyrtivör-
um og öðm. Hvað ætli fólk segði ef
allar auglýsingar væm einungis
prentað mál og nýjustu buxunum
kannski lýst með nokkrum vel
völdum orðum? Nei, þetta er bara
vinna eins og það er vinna að
starfa á skrifstofu frá níu til fimm,
munurinn er kannski helst sá að
þetta er ákaflega erfið og útslít-
andi vinna og maður er ekki laus
allra mála klukkan fimm. Að vera
Miss Young Intemational er bara
vinna og heilmikið púl. Annars
hefur þetta breyst mikið frá því ég
var í þessum keppnum. Nú finnst
mörgum svona brambolt bara
spennandi og þroskandi og að
sýna dans og föt er ekki lengur
eitthvað sem maður verður fyrir
12 Vikan 42. tbl.