Vikan - 29.11.1984, Blaðsíða 14

þótti svo lík leikkonunni Evu Aulin
og kom því til tals aö við lékum
tvíburasystur saman. En ég fór
heim í danskennsluna og var við
hana í eitt ár í viöbót. Þetta var
vorið 1970. Um haustið fór ég síðan
sem Miss Young Intemational í
þriggja mánaða tískusýningar-
ferðalag til Ástralíu og aftur til
Japans 1971 til að krýna arftakann
sem var frá Svíþjóð. Þegar ég svo
kom heim frá Japan fannst mér
einhvem veginn ég vera búin að
stússast nóg í þessu, vera í
sýningarstörfum, taka þátt í
keppni hér heima og verða Miss
Young Intemational svo ég ákvað
að hætta þessu og fór að gera aðra
hluti. Kannski var það vegna
móralsins hér heima og til að
sanna að ég gæti annað en að
dansa og sýna föt. En þetta var
þroskandi tímabil og ég held ég
hafi ekki haft neitt nema gott af
þessu.”
A ekki við mig að vinna frá
níu tii fimm
„Það urðu umskipti þama í lífi
mínu, ég fer aö vinna á Kefla-
víkurflugvelli og síðan að fljúga,
kynnist fyrrverandi manninum
mínum og eignast bam. Ég opnaöi
líka tískuverslun og var þar innan
borðs frá níu til fimm eða sex sem
er nokkuð sem á ekki við mig. Það
varð alltaf minna og minna úr
dansinum hjá mér, pabbi veiktist
og dansskólinn okkar lagðist niður
sem heils vetrar skóli. Af og tU
vorum við með námskeið en
síðastliðin sjö ár hefur skólinn
ekki verið starfandi sem slíkur.
Nú er ég komin á fullt í dansinn
eftir að við opnuðum Dansskóla
Hermanns Ragnars aftur í haust
með pabba og mömmu. Dans-
kennaradraumurinn er nú vem-
leiki aftur, ég hef hrærst í dansi
meira og minna í tuttugu og átta
ár og ætti því að geta miðlaö ein-
hverju. Það má líka kaUa það
umskipti í lífinu þegar ég kynntist
manninum mínum, honum
Gunnari, í útUegunni í Bolabás.
Hann hvatti mig mjög þegar ég
talaði um það hversu mikið mig
langaði aftur tU að kenna dans.
Við eignuðumst svo Áma Henry
og strax og hann var orðinn nógu
gamaU drifum við okkur til Dan-
merkur þar sem við höfum verið
síðastliðiðár.”
Lærðum og nutum iífsins
„1 rauninni hefði ég kannski
aldrei farið út í dansinn aftur ef
Gunnar hefði ekki hvatt mig.
Samt var hann enginn áhuga-
maður um dans, kunni ekki spor
þegar við kynntumst. En hann
hefur nú ráðið bót á því, fór í dans-
tíma í Danmörku og var aUur af
vUja gerður og er framkvæmda-
stjóri skólans nú. Þetta var
annars dýrlegur tími, dýrt nám,
en við lærðum margt og nutum
lífsins. Mér finnst líka aUtaf gott
að vera í útlandinu. Þar getur
maður horfið í fjöldann. Svo þykir
mér aUtaf vænt um Dani f rá því ég
var í Danmörku á sumrin með
pabba og mömmu. Það er líka
skemmtileg tUvUjun en ég var
fimm ára þegar ég dvaldist þar
með þeim í fyrsta skipti og Unnur
Berglind dóttir mín var nýorðin
fimm ára þegar við Gunnar fórum
út í sömu erindagjörðum og meira
segja á sama skóla og að hluta tU
til sömu kennara. Eg haföi eigin-
lega ætlað mér mest í upprifjun
þegar ég fór út en fékk strax
mikinn áhuga á að kynna mér
bamadanskennslu sérstaklega og
eyddi því kröftunum og tímanum
að mestu í það. Unnur Berglind
var líka eins og grár köttur á eftir
mér og þegar ég sá hversu mikið
hún fékk út úr þessu lagði ég
annað meira á hiUuna en einbeitti
mér að bömunum. Og ég endaði
með því að kynna mér ekki ein-
göngu samkvæmisdansa heldur
líka jassdansa fyrir yngstu kyn-
slóðina og er núna með jassleik-
skóla fyrir böm frá þriggja tU
fjögurra ára aldri. Nú, ég hef líka
umsjón með öðrum sérhópum eins
og jassbaUett og acrobatik en af
og tU bregð ég mér í fín föt fyrir
samkvæmisdansana. Mér finnst
alveg ótrúlega gaman að kenna
bömum og dansinn kemur þeim til
14 Vikan 42. tbl.