Vikan - 13.06.1985, Qupperneq 48

—11 —
imm dögum fyrir
sýninguna kom Guy
æðandi inn í herbergið til
Júdýjar. Hún var of þreytt
til þess að vinna eina mínútu í
viðbót og hafði ákveðið að
fara snemma í háttinn fyrir
hið óumflýjanlega at á síðustu
stundu fyrir sýninguna. Hún
hallaði sér fram með olnbogana
á gluggakarminum og heitur
júlíandvari bærði blúndutjöld-
in. Parið á móti var rétt byrjað
á sínu venjulega kvöldrifrildi.
,,Þeim hefur verið stolið!
Allt horfið! Meira að segja
fylgihlutirnir! Þeir hafa
hreinsað hvert einasta snitti,
sex mánaða vinna er horfinl
öll fötin mín eru horfln úr
vinnustofunni. ”
,,Ertu búinn að hringja á
lögregluna?” spurði Júdý
þegar hún gerði sér grein fyrir
því að hann var ekki að grínast.
,,Að sjálfsögðu. Strax. Þeir
virtust ekki hafa mikinn áhuga.
Þá hringdi ég í þig en hótelsím-
inn var bilaður svo ég hljóp
yfxr. Það er hvert einasta snitti
horfið, en ekki bara fötin. Það
sem er einkennilegt er að þjóf-
arnir tóku ekki litla silfurkaffi-
settið eða ritvélina eða efnis-
strangana eða neitt annað verð-
mæti. Aðeinsfötin.”
Þau hlupu saman yflr á tóma
vinnustofuna. „Viðverðum að
láta laga hurðina hér í kvöld,”
sagði Júdý. ,,Við getum ekki
látið hvern sem er ganga hér
inn og hirða efnin. ’ ’
, ,Ég ætla að sofa hér í nótt, ’ ’
sagði Guy í öngum sínum. Þá
hringdi síminn og þau stukku
bæði hæð sína í loft upp. Karl-
mannsrödd spurði eftir Júdý.
Hún var undrandi og tók
tólið af Guy. ,Júdý Jordan
hér. ”
, ,Ef þú vilt fá fötin þín aftur
fyrir föstudaginn verður pabbi
hans að borga milljón franka í
seðlum,” sagði maðurinn á
frönsku.
rÁ>
sonn.
að heyrðist
Júdý leit á Guy. ,,Þetta er f)ár-
kúgun!” Hún endurtók það
sem maðurinn hafði sagt og
bætti við með óttablandinni
lotningu: ,,Þeir vilja næstum
því tuttugu og níu þúsund
dollara.”
„Hvernig veit hann að
sýningin er á föstudaginn? ’ ’
,,Það vita margir, allir sem
við höfúm boðið. Eins gott að
hringja aftur í lögguna.
Það sem eftir var kvöldsins
voru þau hjá lögreglunni.
Einungis lögregla í París gat
borið skynbragð á hvaða ógnar-
einhverja óvini? Hvaða máli
skipti þessi sýning fjárhagslega
fyrir utan verðmæti fatnaðar-
ins? Og svo framvegis.
fl
m síðir fóru Júdý
og Guy aftur heim á hótelið.
Innkaupapoki hékk á hvíta
postulínshurðarhúninum á
herbergi Júdýjar. í honum var
rauð taftblússa rifin í tætlur.
Hún hélt skelfingu lostin á
tætlunum í höndunum þegar
tjón það var fyrir fatahönnuð
að missa þær fjörutíu og tvær
flíkur sem var allt sem Guy
ætlaði að sýna. Ef hann sýndi
ekki fötin, þegar kaupendurnir
væru í París í kauphugleið-
ingum, fengi hann engar pant-
anir frá þeim. Þar að auki var
þetta spurning um orðstír
Guys. Án efa myndu allir þeir
kaupendur og allir þeir blaða-
menn sem máli skiptu mæta á
sýninguna. Guy liti út eins og
kærulaus áhugamaður í augum
þessa merkisfólks sem ekki
mátti nokkurn tíma missa
þennan hálfa mánuð sem
sýningarnar stóðu yfir. Og —
það sem var verst — áreiðan-
leiki Guys yrði dreginn í efa. Ef
hann gæti ekki haldið sýning-
una sína á fyrirhuguðum tíma
myndu kaupendurnir ekki
hætta á að hann afhenti pant-
anir á umsömdum tíma.
Orðrómur þess efnis að Guy
væri óábyggilegur yrði dauða-
dómur yfir Guy í faginu.
Lögreglan þráspurði Júdý.
Var ungfrúin viss um að hafa
heyrt rétt? Gat hún lýst rödd-
inni? Átti annað hvort þeirra
síminn við rúmið hennar
hringdi.
,,Ertu búin að fá rauðu
blússuna? Fínt. Vertu á kaffi-
húsinu Rubis við kjötmarkað-
inn klukkan fjögur síðdegis á
morgun. Þeir verða með pakka
handa þér.”
Tveimur hæðum neðar hafði
Guy einnig fundið innkaupa-
poka á hurðarhúninum. I
honum voru saffrangular
flauelsbuxur, gróflega klipptar
í tvennt.
,,Eigum við að segja lögregl-
unni?” spurði Guy.
,,Ekki strax,” sagði Júdý,
,,þeir láta okkur bara fylla út
hundrað skýrslur í viðbót. Ég
held að þeir gruni mig mest.
Við skulum reyna að afla okkur
meiri upplýsinga áður en við
förum aftur til lögreglunnar.
Reynum að gera okkur grein
fyrir því litla sem við vitum. ’ ’
Allt x einu hristi hún
höfuðið. ,,Bæði símtölin voru
til mín. Af hverju ekki til þín?
Það vita allir hvenær þú ætlar
að sýna en mjög fáir hafa heyrt
mín getið eða vita hvar ég bý.
Þar fyrir utan er ég útlend-
ingur. Eg get ekki svo glatt lýst
frönskumælandi rödd í síma
nema sagt til um hvort það var
karlmaður, kona eða barn. Því
hlýtur þetta að vera einhver
sem við þekkjum, einhver á
vinnustofúnni eða kaupandi,
ef til vill blaðamaður eða jafn-
vel einhver sem við kaupum
af. . . Við skulum búa til lista
yfir þá eftir pöntunarbókunum
og heimilisföngum blaðanna.”
Morguninn eftir var pakki
fyrir utan dyrnar á vinnustof-
unni og á hann hripað , Júdý”
með blýanti. í honum var
tópasgul silkiskyrta, rifin yfir
miðjuna.
uy var örvii.glaður.
,,Þeir eru bara að sýna okkur að
þeir séu karlar í krapinu,”
ályktaði Júdý. ,,Þeir rífa ekki
öll fötin því annars hafa þeir
ekkert að selja okkur. Þeir hafa
aðeins eyðilagt tvær blússur og
einar buxur en enga jakka.
Kannski höfum við tíma til
þess að sauma það aftur. Marie
saumaði þetta allt, er það
ekki?” Hún þagði stundar-
korn. ,,Þetta er merkilegt! José
saumaði ekkert af þessum flík-
um. Það kann að vera að sú
sem saumar jafnlistavel og José
geti alls ekki eyðilagt sín eigin
verk.”
Guy neitaði að trúa því að
José, sem hafði verið hjá
honum sxðan hann byrjaði,
gæti rænt hann. ,,Hvað með
sníðinn?” spurði Júdý en Guy
vildi ekki trúa því að neinn af
fámennu starfsliði hans hefði
svikið hann. Allir höfðu séð
hve hart hann lagði að sér, hve
hann hafði miklar áhyggjur og
hve mjög honum var annt um
að ofbjóða þeim ekki.
Þá minntist Guy skyndilega
nokkurs. „Maðurinn hennar
José er kjötburðarmaður og
Rubis kaffihúsið er nálægt kjöt-
markaðnum. Ég skutlaði José
einu sinni þangað að hitta
hann. Ég fór með hana
þangað í sendiferðabílnum.
Ætli hún muni nokkuð eftir
því?”
,,Það getur varla verið tilvilj-
un þegar hægt er að velja um
alla Parísarborg.”
48 Vikan X4> tbl.