Vikan - 03.10.1985, Page 47

aðeins eðlilega, mannlega
hamingju? Annað fólk var
hamingjusamt, hvers vegna var
verið að refsa henni? Af hverju
mátti henni ekki líða, þó ekki
væri nema andartak, eins og
hún væri fullkomlega eðlileg
kona. Kata reyndi að flýja tóm-
leikann með því að halda sam-
kvæmi fyrir viðskiptavini og
starfsfélaga Tobys og hressari
deild Chelsealiðsins. Frá litla
húsinu hennar var aðeins fimm
mínútna gangur niður á King’s
Road og að minnsta kosti
þrisvar í viku fóru Kata og
Toby og fengu sér í glas sá
Markham Arms, fallegu
kránni frá Játvarðartímanum
sem stóð við hliðina á litlu
búðinni hennar Mary Quant,
Bazaar.
Bazaar var eins og endalaust
kokkteilpartí þar sem hægt var
að fá ókeypis að drekka og
fallegustu stúlkurnar í London
komu þangað með eiginmenn
sína og elskhuga í eftirdragi.
Þar var aðeins einn lítill
mátunarklefi og stúlkurnar
þurftu allar að máta fötin á
miðju gólfi og hver sem fram
hjá fór gat horft í gegnum
gluggarúðurnar og virt fyrir sér
útsýnið.
Allt í einu var Chelsea kom-
in í tísku sem San Francisco
Bretlands eða vinstri bakkinn.
Um leið og vínkjallararnir, ex-
pressókaffihúsin, beat-staðirn-
ir, fötin og stelpurnar voru
auglýst um heim allan hætti
þetta litla hverfi í London að
vera bara staður á landakortinu
en varð tákn fyrir lífsmáta og
klæðaburð. Kata naut þess að
fylgjast með straumnum sem
dælt var frá æðum King’s Road
og út í tískuna, hönnun og
skemmtanalífið. Hún var mjög
hrifin af nýju fötunum og gekk
í stuttum gráum skokk utan
yfir rauðan fimleikabol, í hvít-
um hnésokkum og rauðum
vínilstígvélum. Hún klæddist
plómubláum og ljósrauðum
göllum, svönum leðurkápum
og loðhúfúm á stærð við húfur
lífvarðasveitarinnar fyrir fram-
an Buckinghamhöll. Á yfir-
borðinu var hún Chelseastelpa,
hasarskutla, sjálfsörugg, ögr-
andi í leðurstígvélum og svört-
um sokkum í fylkingarbrjósti
æskubylgjunnar sem var óðum
að gera heiminum ljóst að síð-
ari hluti tuttugustu aldarinnar
tilheyrði þeim ungu (eða svo
héldu þau) og þau tóku til við
að leggja tískulínurnar.
Kata var eilítið hrædd við
Mary Quant, lágvaxna, rauð-
hærða stúlku sem var yfirleitt
hræðilega þögul. Hún og hinar
skutlurnar, Chelseastelpurn-
ar, virtust óttalega veraldarvan-
ar og með á nótunum. Við
hliðina á þeim fannst Kötu
hún vera hræðilega músarleg
og hæflleikalaus. Ö, ef hún
hefði verið í listaskóla! Ö, ef
hún gæti, eins og Mary, ekki
aðeins skapað heldur og litið
sjálf út samkvæmt tísku augna-
bliksins hvort sem það var eins
og Lolita eða skólastelpa, hvort
sem það var leðurtískan eða
votviðratískan með gulu plast-
pilsunum og sjóhöttunum.
Kata grét. Hún litaði hárið
hvítt og lét klippa lokkana
þannig að hún var í senn sexí
og kisuleg. Hún málaði svart í
kringum augun og notaði föl-
bleikan varalit (ofan á hvítan
farða) og var algjörlega ein og
utangátta. Hún velti því fyrir
sér hvort hún ætti að fara í
listaskólann í Chelsea og læra
að mála og sagði það feimnis-
lega við Toby kvöld eitt þegar
þau hröðuðu sér í rigningunni
að Markham Arms kránni.
Toby stakk höndunum dýpra í
vasana á ullarúlpunni, sem
hann var í utan yfir svartar
þröngar buxur og peysu (hann
klæddi sig eins og Audrey Hep-
burn), gretti sig niður á ljósu
stígvélin og sagði ósköp vin-
gjarnlega að hann héldi að hún
hefði ekkert í það. Þá frétti
Kata að Heiðna væri komin til
Englands fyrir löngu. Kata og
Maxín höfðu báðar heyrt kjaft-
að um að hjónaband Heiðnu
hefði farið í vaskinn. Þær höfðu
báðar skrifað henni til Kaíró og
einnig bréf stíluð á Trelawney
en hvorug hafði fengið svar.
Kata hafði heyrt að Heiðna
byggi í Beirút og gerði sér
óljósa mynd af henni klæddri
bleikum kvennabúrsbuxum,
maulandi tyrkneskt sælgæti
ofan á hrúgu af silkipúðum.
Maxín var of upptekin af sínu
eigin hjónabandi og fyrirtæki
til þess að fara og hafa uppi á
Heiðnu, einkum ef hún hafði
ekki áhuga á að halda sam-
bandinu. Ef Heiðna kærði sig
um að hitta Maxín vissi hún vel
hvar hana var að fínna.
Þá var það að Kata hitti Phil-
ippu, bridgespilara sem Kata
hafði ekki hitt síðan í Kaíró.
Hún sagði Kötu að Robert og
Heiðna væru skilin fyrir löngu
og Heiðna komin heim til Eng-
lands. ,,Það kom engum á
óvart þegar slitnaði upp úr
þessu hjá þeim,” sagði Phil-
ippa. „Robert var alltaf
ómögulegur — eins og hann
fór ógeðslega með ykkur báðar.
Það var alveg dæmigert fyrir
Robert kallinn.”
„Ógeðslega með okkur,”
sagði Kata ringluð.
,,En þú hlýtur að vita...?”
Undrun Kötu breyttist í
gremju, síðan ofsareiði þegar
Philippa sagði henni upp alla
söguna — og að allir í Kaíró
vissu þetta því það var ekki
hægt að halda neinu leyndu
fyrir þjónustufólki austan Gí-
braltar.
Kata gat sér þess strax til að
Heiðna væri á Trelawney og allt
í einu langaði hana mjög að
hitta vinkonu sína aftur. Hún
þráði notalega vináttu Heiðnu
sem var laus við alla sam-
keppni. Hún sat á uppblásn-
um, gagnsæjum plaststól sem
Toby hafði hannað fyrir lista-
stofuna og fannst það líkjast
því að óska allt í einu eftir
þægilegum, gömlum hæginda-
stól í staðinn fyrir þessa hrylli-
legu blöðru sem hún sat á.
Á morgun ætlaði hún að
hringja til Trelawney.
Kata kom aftur úr heim-
sókninni til Heiðnu full vænt-
umþykju og verndartilfinning-
ar. Hún bjó sig undir að eyða
morð fjár í símskeyti og var
jafnáhyggjufull og umhyggju-
söm móðir á meðan á hinu
óvænta en stutta tilhugalífl
Heiðnu stóð yfir. Þegar Heiðna
var gift og flutt til London
komst Kata að því sér til gleði
og léttis að vinátta þeirra var
enn traust, rétt eins og órafjar-
lægð og áralöng beiskja hefði
aldrei skilið þær að. Þær tóku
strax aftur upp einkennilegu
hálfkveðnu vísurnar sín í milli,
sagnlausu eins atkvæðis skeyta-
samræðurnar sem hvorki eigin-
menn þeirra né nokkur annar,
sem ekki hafði þekkt þær í tutt-
ugu ár, gat skilið.
— 36 —
Síminn hjá Júdý hringdi
klukkan þrjú að nóttu. Hún
fálmaði syfjulega eftir tólinu.
,,Vakti ég þig?” spurði
falleg, áköf karlmannsrödd.
,Já.”
,,Gott! Vegna þess að þú
þarft að vakna. Þetta er Tom
Schwartz hjá Empire Studios.
Þú hefur vogað þér að gefa
opinbera yfirlýsingu um eina af
stærstu kvikmyndunum sem
við höfum fest kaup á fyrir árið
1963 án þess svo mikið sem
ráðfæra þig við Empire. Já, ég
er að tala um Joe Savy
samninginn. Það hefur ekki
hvarflað að þér að svo stórt
kvikmyndafélag vildi ef til vill
sjá sjálft um að koma frá sér
fréttunum? Eða áttir þú von á
þakklæti fyrir að hafa sparað
okkur ómakið? Ég vanmet ef til
vill áhrif þín? Ráðfærir Walter
Winchell sig alltaf við þig
fyrst?”
„Heyrðu góurinn,” sagði
Júdý syfjulega, ,,ef þig langar
til að rífast þá er mér sama.
Ergilegasta leið, sem til er til
að ljúka rifrildi, er að skella á
en það ætla ég að gera núna.
Ég kem til þín um tíuleytið á
morgun og leyfl þér að öskra á
mig í nákvæmlega sautján og
hálfa mínútu vegna þess að
þetta var vissulega hugsunar-
laust af mér. Ég skal koma í
sorgarklæðum og þú sérð um
afganginn.”
Hún skellti á, tók símann
úr sambandi og fór aftur að
sofa.
„Heldur þú að ég hefði af
ásettu ráði gert á hlut einhvers
sem er jafnmikilvægur og þú,
herra Schwartz?”
í sautján mínútur höíðu
þau æpt hvort á annað með
vaxandi ánægju í glæsilegri
skrifstofu Toms.
,,Eins og ég er þegar búinn
að gefa í skyn er mér fjandans
sama. En ef þig langar
reglulega til að bæta fyrir
brotið getur þú byrjað á því að
40. tbl. ViKan 47