Vikan - 03.10.1985, Blaðsíða 50

halda sér saman. ,,Ö, mé þykir
þetta so leiðilett, ekki gæla, vi
gulum kyssast, hmmmm. Bara
pínsu ponsu koss,” sagði hann.
Og hann beygði sig niður og lyfti
hökunni á henni upp að stríðs-
máluðum vörunum. Hver ein-
asta svitahola í andlitinu á hon-
um virtist magnast eins og hár-
svörðurinn á frú Trelawney þegar
svart, vírkennt hárið hafði sprott-
ið upp úr hvítum hársverðinum
þetta hræðilega kvöld í baðher-
berginu þegar Kata var ennþá í
skóla. Nú sá hún í sömu hræði-
legu smáatriðunum rauða fituna
sem klístraðist yfir sprungnar
varimar á Toby og yfir skegg-
broddana á efri vörinni. Hann
var ekki orðinn sérlega laginn við
að mála á sér varirnar.
Áhyggjur hennar og skömm
fóru dagvaxandi en hún vonaði
samt á hverju kvöldi að þetta
kvöld myndu álög Tobys hverfa
jafnskyndilega og þau höfðu
komið. Kata óskaði þess að hún
gæti trúað einhverjum fyrir mál-
inu, að einhver gæti gefið henni
einhverja skýringu á hegðun
Tobys. Hana langaði að fá hug-
hreystingu, heyra að allir gerðu
þetta, að heyra að þetta væri að-
eins eðlilegur þáttur í þroska
karlmanns. En hún vissi að þessu
var ekki þannig varið og henni
fannst hún engum geta treyst
fyrir þessu vandræðalega leynd-
armáli.
Þegar hún stakk upp á því að
þau færu til heimilislæknisins
náfölnaði Toby og starði á hana.
Hann klemmdi saman rauðar
varirnar, stökk síðan á hana og
sneri handlegginn á henni fyrir
aftan bak þangað til hún var orð-
in hrædd um að hann myndi
slíta hann af. Síðan ýtti hann
henni með offorsi niður tröpp-
urnar sem lágu frá svefnherberg-
inu að baðherberginu. Hann
skellti henni á gólfíð og settist
klofvega ofan á hana, klæddur
svörtum netsokkum, með hend-
ur á mjöðmum og gljáandi augu.
Hann lét Kötu lofa því að segja
hvorki lækninum þeirra né
nokkrum öðrum frá. Hver
myndi trúa henni hvort sem
væri? hugsaði hún vonleysislega
þegar hún horfði á lostann að
verki.
,,Ef þú gerir það,” sagði Toby
kuldalega með sinni eðlilegu
karlmannsrödd, ,,þá neita ég því
bara. Það er ekkert sem sannar að
ég hafi gengið í þessum fötum.
Þau eru í þínum skáp.” Hann
hysjaði upp svörtu blúnduna á
lífstykkinu sínu með ánægjusvip.
Hann þarf að fara til geðlæknis,
hugsaði Kata, en hún vissi að
hún þyrði aldrei að stinga upp á
því við hann.
En hún vissi líka að hún gæti
ekki þolað þetta. Hún varð að
komast burt frá London, burt frá
Toby. Hegðun Tobys lagðist æ
þyngra á hana, olli henni við-
bjóði og gerði hana ringlaða.
Hún hafði ekki nefnt þetta við
Heiðnu í litla húsinu því Heiðna
hafði augljóslega of mikið á eigin
könnu. En þegar Heiðna kom úr
brúðkaupsferðinni með fagrar
lýsingar á New York (þrátt fyrir
hið hörmulega hjartaáfall
Christophers) og boð frá Júdý
þá ákvað Kata að fara þangað og
vera þar í mánuð. Hana langaði
til þess að komast f burtu og
gleyma sorgum sínum í nokkrar
vikur.
í stríðinu, þegar Kata var sjö
ára, hafði hún fundið appelsínu í
jólasokknum sínum þegar eng-
inn i Bretlandi hafði séð appel-
sínur árum saman. Faðir hennar
hafði keypt hana fyrir háa upp-
hæð af sjómanni á krá. Kata
hafði varla munað hvað appel-
sínur voru. Eins og bananar og ís
fyrirfundust þær ekki lengur. En
jólasveinninn var greinilega enn-
þá til. Hún hafði verið farin að
efast en appelsínan sannaði það.
Hún lyktaði vandlega af ávextin-
um, þrýsti nöglunum í börkinn,
tók utan af henni í einni lengju.
Síðan var hún heilan dag að
borða hana, saug hvert lauf vand-
lega og smjattaði á gómsætum
safanum sem spýttist upp í hana.
Á eftir nartaði hún í börkinn og
hann entist henni í heila viku.
Fyrir Kötu var New York ekki
stóra eplið heldur appelsínan
yndislega. Hún þekkti London,
París og Kaíró og hafði átt von á
að New York væri bara enn ein
stórborgin. En New York var
ekki lík neinu sem hún hafði
ímyndað sér. Hún sendi borg-
inni flngurkoss út um gluggann
eins og barn.
Júdý hafði mikið fyrir henni,
hélt partí henni til heiðurs, dekr-
aði við hana, sagði öllum hve
stórkostleg Kata væri og skyndi-
lega lifnaði hún við. Glys og
glaumur borgarinnar róaði hana
og æsti í senn. Það var eins og
sprautan sem hún hafði fengið á
sjúkrahúsinu, henni fannst hún
geta gert allt — vildi geta gert
eitthvað.
Kvöldið áður en Kata fór til
London ákvað hún að segja Júdý
frá hegðun Tobys. Hún sagði
Júdý upp alla söguna og að lok-
um æpti hún: ,,Eg þoli þetta
ekki lengur, hvað get ég gert?”
Eftir augnabliksþögn fór Kata
að gráta.
„Læturðu ennþá svona? Ferðu
ennþá alltaf að gráta?” spurði
Júdý annars hugar um leið og
hún hugsaði ákaft.
,,Það er ákveðin sj. . sj. .
sjálfstjáning. Mér fi. . fí. . fínnst
gott að gráta. Þannig veit fólk
hvernig mér líður og mér líður
betur.”
,Jæja, stelpa, ljúktu við að
skæla og farðu svo að hugsa. Ég
held að þú ættir strax að fara til
sálfræðings þegar þú kemur aftur
til London.”
,,Þú heldur að það sé eitthvað
að mér?”
,,Nei, slappaðu af! Ég held
bara að þú ættir að ræða málið
við einhvern sem veit hvað hann
er að tala um — vegna þess að þú
veist það ekki, ekki ég og Toby
virðist ekki vita það. ’ ’
Því var það að þegar Kata
kom aftur til London þá fór hún
til geðlæknis í Harleystræti. Hann
sat á flauelsklæddum eyrna-
klappstól með hendur undir
höku og hún á öðrum og gaf
honum skýrslu tvisvar í viku.
Læknirinn hafði fyrst gengið úr
skugga um að Kata hefði sagt
Toby það umbúðalaust að hún
þyldi ekki að hann „klæddi sig
upp á”. Síðan hafði hann stung-
ið upp á að hún gerði það aftur.
Aftur lá Kata á baðherbergisgólf-
inu. Læknirinn skrifaði Toby og
bað hann að tala við sig um
mál ,,sem kona hans hefði mjög
alvarlegar áhyggjur af ’.
Toby varð öskureiður um leið
og hann opnaði bréfíð. ,,Þú hef-
ur kjaftað frá leyndarmálinu
okkar. Ég veit að þú hefur gert
það. Ég hélt að við hefðum verið
sammála um að þetta ætti að
vera leyndarmáL ”
,,Það er ekki leyndarmál mitt
— það er leyndarmál þitt,” öskr-
aði Kata.
Að lokum féllst Toby á að
fara til geðlæknisins sem seinna
sagði Kötu frá því. ,,Ég get
vitanlega ekki,” sagði hann,
,,sagt þér hvað manninum
þínum og mér fór á milli en
hann er þver. Horfurnar eru ekki
góðar, satt að segja þvert á
móti.”
,,Hvað þýðir það?”
,,Ég held að hann muni
halda þessu áfram og taka æ
meiri áhættu. Bráðum fer hann
að ganga í kvenmannsfötum
utan heimilisins. Hann á eftir að
fara með brjóstahaldarann í vinn-
una í skjalatöskunni og vera í
kvenmannsnærfötum innan
undir buxunum.”
,,Hvað gera aðrar eigin-
konur?”
„Fæstar sætta sig við þetta
svo eiginmennirnir fara til
vændiskvenna með kvenmanns-
fötin með sér. Þetta er eitt af því
sem hórurnar þurfa að gera.”
Aftur varð þögn, síðan sagði
hann mjög varfærnislega: ,,Ég
held að þú verðir að taka
ákvörðun: taka þessu eða fara frá
honum. ’ ’
Heili mánuður leið með
stöðugum rifrildum á kvöldin og
uppgjöf, ýmist fyrir vöðvastæltu,
glaseygðu meynni eða herða-
breiðu, einkennilega stoppuðu
heimskonunni, áður en Kata
komst að þeirri niðurstöðu að
hún gæti ekki þolað þetta það
sem eftir væri ævinnar. Jafnvel
þótt hann gerði það ekki vissi
hún að þetta væri það sem hann
vildi helst af öllu.
Eftir miklar deilur um húsið,
sem var skráð á Kötu nafn, fór
Toby og tók með sér silfrið,
skúlptúrana, vírastólana og dýr-
mætu, gömlu látúnsvísindarann-
sóknatækin. Þegar Kata fór til
lögfræðings og sagði honum alla
leiðindasöguna var henni sagt,
henni til mikillar furðu, að það
væri ólíklegt að hún gæti fengið
skilnað á þessum forsendum.
,,Þú segir að hann hafí ekki
sýnt sig í þessum fötum fyrir
framan neinn nema þig? ”
,,Ekki svo ég viti. Nei, hann
myndi ekki gera það. ”
Framhaid í næsta blaói.
SO Vikan 40. tbl.