Vikan - 03.10.1985, Síða 49

og greiða inn á bankareikning.
Og þau unnu ekki stundinni
lengur að verki ef samningur
rann út.
Tom átti að sjá um að rekstur
fyrirtækisins borgaði sig, reka
skrifstofuna og sjá um fasta
viðskiptavini. Júdý átti að sjá
um að afla nýrra viðskipta, sjá
um stærri kynningarherferðir
fyrir einstaka viðskiptavini og
hafa yflrstjórn útibúanna með
höndum. Júdý sá líka um allt
sem laut að hugvitsamlegri
skipulagningu, eins og að gera
áætlanir um kynningarher-
ferðir og vinna með rithöfund-
um og hönnuðum en það
líkaði henni best. Þegar
kynningarherferð hafði verið
skipulögð og hönnunin komin
vel á veg sendi Júdý áætlunina
til útibússtjóranna sem ýttu
herferðinni úr vör á hverjum
stað. Ótal símtöl fóru á milli
höfuðstöðvanna og útibúanna
áður en kynningarherferð lauk.
En viðskiptavinurinn þurfti
aðeins að hringja eitt símtal —
það var til kynningarfyrirtækis-
ins VEFUR.
Þetta var fáránlega einfalt.
Og þess vegna virkaði það
svona frábærlega vel.
— 37 —
Kata gerði sér enn upp full-
nægingu. Ekki alltaf vegna þess
að hún gat fengið fullnægingu
fyrirhafnarlítið ef hún lá nógu
lengi ofan á og nuddaði sér í
ákveðna stöðu. En það gerðist
ekki alltaf og þegar það gerðist
ekki gat Kata ekki sofið. Hún
læddist þá inn í baðherbergið og
fróaði sér.
En þegar þau Toby voru búin
að vera gift í sex ár gerðist nokk-
uð skelfilegt — og það gerðist
aftur og aftur um nokkurt skeið.
Á heitu ágústkvöldi lá Kata í
rúminu og las um ömurlegan
dauðdaga Marilyn Monroe. ,,Ó,
hún sem var svo elskuleg og
skemmtileg.” Tvö samúðartár
glitruðu á augnahvörmunum og
Toby veitti þeim eftirtekt.
,,Hún var líka falleg . . . En
hvað þú ert með löng augnhár,
Kata.”
,Já, en þau eru litlaus. Ef ég
notaði ekki maskara gætir þú
ekki einu sinni séð þau. ”
,,Væru augnhárin á mér
lengri ef ég setti maskara á
þau?”
,,Ég býst við því . . . heyrðu
elskan, það stendur hérna að
fæturnir á aumingja Marilyn hafi
verið óhreinir og rauða nagla-
lakkið á tánöglunum allt flagn-
að. Ó, hvað þetta er sorglegt! ’ ’
Toby fór inn á baðið og kom
út aftur um tíu mínútum síðar.
Kata leit aðeins upp en rykkti
höfðinu síðan upp aftur skelfingu
lostin. ,,Toby!” Toby var bú-
inn að mála sig mikið og illa og
leit út eins og gömul hefðarffú
sem farin er að daprast.
Kata sagði: „Æ, góði, taktu
þetta af þér, Toby!”
En Toby brosti einkennilega,
leit fast á hana og sagði með
óþægilegri, hárri og viðkvæmri
röddu (dálítið lík móður
Heiðnu): ,,Nei, mig langar til að
gera það svona.”
Þvt varð það úr.
Hún nefndi þetta ekkert næsta
dag en um kvöldið fékk Toby sér
fullmikið koníak eftir spínatpæið
og sagði háðslega: „Spínatpæ er
ekki beint þín sterkasta hlið,
elskan,” ogfórupp.
Þegar Kata fór upp í háttinn
fann hún fyrir óljósum geig.
Hún fann hann liggjandi á fína,
grænbláa rúmteppinu, glápandi
upp í loftið. Hann var málaður í
framan og kominn í hvíta
blúndunáttkjólinn hennar.
,,Góði hættu þessu, Toby. Ég
er búin að fá nóg af þessu. Gerðu
það, hættu þessu. Gerðu það,
láttu ekki svona.”
En Toby settist upp, setti stút
á munninn og sagði með ein-
kennilegri röddu eins og lítil
stelpa: ,,Af hverju má Toby ekki
eiga fallega hluti eins og þú?”
Hann dró hana niður á rúmið við
hliðinaásérogmuldraði: ,,Toby
finnst svo gaman að vera fallegur,
Toby hefur svo gaman af að
klæða sig svona en þú verður að
lofa því að segja engum frá,
leyndarmál milli tveggja vin-
kvenna. Mjög dýrmætt leyndar-
mál.”
Hann var ekki lengi að. Allt
var afstaðið eftir tíu mínútur en
Kata var heilan sólarhring að
jafna sig.
Og þegar þetta gerðist aftur
var Kata aftur sólarhring að ná
sér. Toby var óþreytandi og
kvöld eftir kvöld „klæddi hann
sig upp á” eins og hann kallaði
það.
Eftir hálfan mánuð var Kata
orðin grá og guggin af sveftileysi
og áhyggjum, en Toby blómstr-
aði. Næsta miðvikudag kom
hann heim með stóran, svartan
blúndunáttkjól og tilheyrandi
náttslopp.
„Ég sagði afgreiðsludömunni
að þetta væri handa mömmu,”
sagði hann um leið og hann
smeygði þessu upp yfir mjaðm-
irnar. Næsta föstudag klæddi
hann sig í svart sokkabandabelti,
netsokka og svartan, stoppaðan
brjóstahaldara. Á laugardegin-
um klæddi hann sig í rautt satín-
lífstykki og háhælaða, bleika
skó. („Háhælaðir skór voru ekki
til í minni stærð hjá Harrods svo
ég fékk þessa opnu skó, en þeir
eru samt of litlir.”)
Kötu fannst ástandið jafnsjúk-
legt og óraunverulegt og þegar
faðir hennar var jarðaður. Mál-
aðar kinnarnar með ferskju-
bleikum lit virtust tákna dauð-
ann. Og einu sinni enn varð hún
ringluð og utangátta. Kata skildi
ekki þessa snöggu breytingu á
Toby. Hann hafði aldrei gefið
nokkuð þess háttar í skyn. Hann
hafði alltaf verið svo jarðbund-
inn. Hann hafði ekki svo mikið
sem farið í pífuskyrtu í partí,
aldrei gefið það á nokkurn hátt í
skyn að hann vildi láta sveipa
punginn á sér í blúndu, hvorki
sagt né gefið í skyn á nokkurn
annan hátt að hann væri annað
en venjulegurí kynferðismálum.
Kötu hafði aldrei eitt andartak
grunað að það sem Toby vildi í
rúminu væri þessi hryllilegi leik-
araskapur. Eina vikuna átti hún
eiginmann og þá næstu þetta
ógeð.
Hún gat ekki skilið hvað hon-
um gekk til, gat ekki skilið þetta
einkennilega dáleiðsluástand
þegar hann var í kvenmannsföt-
um. Það sem gerði málið enn
flóknara var að Toby klæddist
tvenns konar kvenfatnaði. Hann
virtist vilja láta sem hann væri
tvær ólíkar kvengerðir. Aum-
ingja Kata vissi aldrei hvort hún
færi í rúmið með lostafullri,
satínklæddri heimskonu frá ár-
unum milli ’30 og ’40 eða
prúðri, óspjallaðri skólastúlku í
hvítum nærbrókum. Þegar Toby
var í nælonsokkum og háhæluð-
um skóm stóðu vöðvastæltir kálf-
arnir út til hliðanna. Hann virtist
einkennilega hjólbeinóttur, ekki
eins og kona en þó var þetta eins
og kvenmannsfætur. Þetta kvöld
upplifði Kata eins og martröð að
það væri tengdamóðir hennar,
ekkja Hartley-Harringtons
majórs, sem lægi ofan á henni.
Toby neitaði að ræða málið og
á daginn virtist hann vera allt
annar maður — það er að segja
eins og hann átti að sér. En á
kvöldin gat hann ekki beðið eftir
því að komast upp. Stundum
dró hann Kötu á úlnliðunum á
eftir sér. Augun í honum glömp-
uðu einkennilega í máluðu and-
litinu sem var eins og gríma.
Kötu fannst hann líta út eins og
þorparinn í eldhúsróman. „Þú
hefur lesið of margar bækur eftir
Barböru Cartland,” sagði hún
við sjálfa sig. En öðruvísi gat hún
ekki lýst þessum vægðarlausa,
æsta, glaseygða svip á andlitinu á
Toby. Kata skildi ekki hvað var á
seyði og vissi ekki hvað hún átti
að taka tii bragðs.
Hvað hafði hún gert rangt? Af
hverju hafði þessi hræðilega
breyting gerst svona snögglega?
Var Toby hommi? Ef svo var, af
hverju gerði hann það þá með
henni? Af hverju skyldi hún vera
svona hrædd við hann ef hann
væri að verða hommi? Margir
vina þeirra voru öfugir og hún
var ekki hrædd við þá eins og
hún var við Toby núna. Það sem
var svo ógnvekjandi var ekki
málningin eða kvenmannsfötin,
stoppuðu brjóstahaldararnir,
þetta hryllilega rauða satínlíf-
stykki eða hvernig hann reyndi
að binda upp punginn á sér á
milli fótanna (það var von að
hann gengi einkennilega á háu
hælunum). Nei, það sem var
hrollvekjandi var hvernig Toby
líkti á teprulegan og afkáralegan
hátt eftir konum eins og hann
héldi í einlægni að þær væru
þannig innst inni. Þetta var af-
skræming og móðgun við kyn
hennar og það var það sem Kötu,
sem aldrei hafði heyrt orðið
klæðskiptingur nefnt, fannst svo
hræðilegt.
Hún þröngvaði fram rifrildi og
Toby hótaði að fara.
Kata lét undan.
Hún stofnaði til annars rifrild-
is og Toby minnti hana varfærn-
islega á að hún væri þrítug, ófrjó
kvensnift svo hún skyldi bara
40. tbl. Vikan 49