Vikan - 05.03.1987, Qupperneq 52

Sakamálasaga eftir Edmund Crispen
Þegar
Edgar Foley
dmkknaði
Herbergi í líkhúsi Belchesterborgar, skraut-
laust herbergi þar sem vægur formalínfnykur
lá í loftinu. Einum sólargeisla hafði tekist að
þrengja sér inn í herbergið og þar sveimuðu
rykagnirnar eins og þær væru í lofttómi. Á
hjólaborðunum lágu þeir hlið við hlið undir
gráum baðmullaryfirbreiðslum, verkamaður-
inn og fjármálamaðurinn. Þessi sjón var
einstaklega vel til fallin sem innblástur fyrir
siðaprédikun, að maður tali nú ekki um þegar
vitað var að eiginkona verkamannsins hafði
fengið eftir hann sæmilegan fjárhlut en fjár-
málamaðurinn hafði kvatt þennan heim
gjaldþrota.
En hvorki Gervas Fen né Best lögreglufor-
ingja var slík prédikun ofarlega í huga. Fen
var fyrir löngu búinn að missa allan áhuga á
siðaprédikunum vegna þess hve ensk skáld
eru ósínk á slíkar prédikanir í skáldskap sín-
um. Best var hins vegar, eins og flestir
óeinkennisklæddir lögregluforingjar, löngu
búinn að fá nóg af ótímabærum andlátum af
þessu tagi.
Þeir voru heldur ekki búnir að fá vitneskju
um að fjármálamaðurinn væri fjármálamaður
sem hafði flúið frá London, skipt um nafn
og að síðustu skorið sig á háls með vasahníf
í örvæntingaræði á fáförnum stað á heiðinni.
Samkvæmt skýrslum yfirvalda var hann enn
óþekkt sjálfsmorðstilfelli. Best lögregluforingi
andaði léttar þegar Fen lýsti því yfir að þetta
væri maðurinn sem hann hefði talað við á
barnum á hótelinu í Belmouth og hann hefði
þekkt hann aftur á mynd af honum sem lög-
reglan lét birta í morgunblöðunum.
„Þetta er þó gott að heyra, herra minn,“
sagði lögregluforinginn.
„Við höfum þá eitthvað til að byrja á. Sumt
af því sem hann sagði í samtali sínu við yður
gæti komið okkur á sporið. Gætuð þér komið
með niður á stöð núna og gefið skýrslu.. ?“
Fen kinkaði kolli til samþykkis. „Hefur
ekkert annað komið fram? Ég meina í sam-
bandi við myndina."
„Nei, ekki enn. Það líður alltaf nokkur tími
þar til eitthvað gerist.“
„Ah,“ sagði Fen samþykkjandi. Hann sneri
sér í áttina að hinu hjólaborðinu. „Og hver
er svo þetta?“
„Þetta er líkið af náunga sem hét Edgar
Foley. Hann drukknaði. Þeir fiskuðu hann
upp í gær og ekkjan er einmitt á leiðinni núna
til að bera kennsl á líkið.“ Best leit á úrið.
„Já, meðal annarra orða, ég held að það
væri skynsamlegast að við létum okkur hverfa
áður en þau koma..
En þeir urðu of seinir og Best átti oft eftir
að hugsa út í það að það var eins gott að svo
fór sem fór því að ef Fen hefði aldrei séð
ekkju Edgars Foley þá hefði málið sennilega
verið látið niður falla og það hefði þýtt að
afbrotamaður hefði komist upp með einstak-
lega ógeðfelldan glæp. En á þessu augnabliki
var Best aðeins dálítið svekktur vegna þess
að það var aðeins ein hurð á herberginu og
þar sem hinir nýkomnu stóðu í dyrunum
komst hann ekki út. Þeir Fen færðu sig því
út að vegg og urðu vitni að því sem á eftir
fór. Hjálmi skrýddur undirforingi úr götulög-
reglunni gekk fyrstur og hélt dyrunum opnum
þar til samferðamenn hans höfðu gengið inn.
Athygli áhorfandans hlaut fyrst og fremst að
beinast að hinum lágvaxnari af þeim sem á
eftir komu. Það var karlmaður og hann bar
öll einkenni mongólíta, lágt enni, skemmdar
tennur, óvenjustór eyru, örsmá augu og grófa
húð. Hann var mun lægri en gengur og gerist
en handleggirnir voru ákaflega langir og vöðv-
arnir stæltir. Ógerningur var að giska á hve
gamall hann var eins og svo oft vill verða í
svona tilfellum. Hins vegar mátti auðveldlega
greina hvernig óttinn læsti sig um þessa ótót-
legu mannveru um leið og hún sneri vansköp-
uðu höfðinu og leit í kringum sig. Allt í einu
rak fávitinn upp væl og valhoppaði út úr
herberginu. Konan sneri sér að lögreglumann-
inum og sagði hikandi: „Á ég að... ?“
„Haldið þér að hann fari sér að voða?“
„Nei, hann bíður fyrir utan,“ svaraði hún
„það verður ekki ekið yfir hann eða neitt
svoleiðis.“
„Mér var bannað að neyða hann til nokk-
urs þannig að ef hann skaðar sig ekki..
„Nei, það gerir hann ekki,“ sagði hún.
„Hann fer aldrei langt frá mér.“
52 VIKAN 10. TBL