Vikan - 28.05.1987, Blaðsíða 11

IÐ MITT AF EYÐNI?
Fimmtíu prósent
líkur hjá barninu
Marlene er enn að vona að barnið hennar
sé ekki sjúkt. Hún notaði enn eiturlyf eftir
að hún varð ófrísk en gaf allt slíkt upp á
bátinn. Læknar skýrðu frá því að það væru
50% líkur á að barnið myndi fæðast með
veiruna. Hún hélt í vonina þrátt fyrir að eigin-
maður hennar hefði einnig mælst jákvæður.
I Edinborg, þar sem þau búa, eru talsvert
margir eiturlyfjasjúklingar með eyðniveiruna,
en sem betur fer hafa yfirvöld áttað sig á að
þetta er vandamál sem taka verður á.
Marlene minnist þess þegar barnið fæddist.
„Það voru tvær hjúkrunarkonur og einn lækn-
ir viðstödd fæðinguna. Þau voru klædd eins
og geimfarar, með höfuðföt, hanska og allar
græjur. Mér fannst eðlilegt að þau vildu verja
sig en mér fannst þetta mjög óþægilegt. Þann-
ig var vikan á þessu sjúkrahúsi, engin bros
eins og til hinna mæðranna og mun minni
afskipti. Ég var ein á stofu,“ segir hún, „og
hugsaði um hið nýja líf. Ég var nánast viss
um að barnið væri með veiruna, þrátt fyrir
að drengurinn liti mjög hraustlega út. Ég fann
það einhvern veginn á mér að ekki væri allt
með felldu. Það var ekki fyrr en nokkrum
dögum seinna að úrskurðurinn kom. Læknar
sögðu að líklega væri hann nreð veiruna en
hann gæti hugsanlega unnið á henni með aldr-
inum. Eina sem hægt var að gera var að bíða
og vona.“
Stöðugt í
læknisskodunum
Marlene mátti ekki gefa barninu brjóst og
segist hafa saknað þess mikið. Hún þarf einn-
ig að passa að engir vessar úr henni snerti
barnið. Ef hún til dæmis sker sig í fingur þarf
hún að búa mjög vel um sárið áður en hún
snertir barnið. Sama má segja um líkamsvessa
úr barninu. Þar sem það hefur líka veiruna
verður að gæta þess að heilbrigt fólk komist
ekki í snertingu við bleiurnar. Það hindrar
þó ekki ömmu drengsins og frændfólk i að
skipta á honuni og gefa honum að borða.
Af eðlilegum ástæðum hefur Ross hitt
lækna mun oftar en önnur börn á hans aldri.
Hann og Marlene fara á þriggja mánaða fresti
í skoðun til að athuga hvort nokkrar breyting-
ar haft orðið á líkama þeirra. Ross hefur
aldrei þurft að leggjast inn á sjúkrahús og
eiginlega snúast áhyggjurnar af honum um
of mikla þyngd á honum en ekki of litla.
Ross litli varð ársgamall fyrir skömmu og
bráðum verður hægt að skera úr um hvort
hann er örugglega haldinn eyðniveirunni. „Ég
trúi því stöðugt að hann sé sloppinn. Hann
liti ekki svona frísklega út ef hann væri með
eyðni. Ég hef séð börn með eyðni og ef ein-
hver á einhvern séns þá er það Ross litli,“
segir Marlene. Ég hef lesið um börn í Amer-
íku sern hafa verið með veiruna en ekki fengið
sjúkdóminn og ef hann er með veiruna þá
vona ég bara að hann veikist ekki, því það
hlýtur að koma að því að fundin verði upp
lyf gegn þessum vágesti."
Sjálf veit Marlene ekki hve lengi hún hefur
gengið með veiruna og hún lifír að sjálfsögðu
í mikilli óvissu, eins og svo margir aðrir. Ekki
bætir úr skák að hjónaband hennar flosnaði
upp. Reyndar heldur hún sambandi við ungan
mann um þessar mundir, ósýktan, og segjast
þau nota verjur. Hún reynir að vera bjartsýn
og forðast að hugsa um framtiðina. Ennþá á
margt eftir að koma í ljós og saga Marlene
og sonar hennar er í rauninni aðeins ein af
mörgum líkum um allan heim. Þau verða því
bara að vona, eins og allir aðrir, að vísinda-
mönnum takist að finna vörn gegn þessum
nýja vágesti alheimsins.
22. TBL VIKAN 11