Vikan - 28.05.1987, Síða 18

Lesendur skrifa
Úr æviminningum dándismanns
efitir Þór Arason
Svo bregðast sem sé krosstré sem örnur tré. Það
hvarflaði að mér að annar vœri í spilinu en Þura
var fljót að leiðréttaþann misskilning. „Það er
ekki nóg með að þú bamir hana Dagnýju heldur
œtlarþú að neita að gangast viðþvi líka. Þú œttir
að skammast þin, kvikindið þitt. “
Hvemig ætli konan verði í kvöld? hugsaði
ég með mér þegar ég opnaði dyrnar að her-
berginu okkar. Mikið er á manninn lagt,
varð mér svo að orði þegar ég sá Þum standa
upp og snúa sér frá mér um leið og ég kom
inn. Konan var alltaf að versna. Fyrst hlust-
aði hún ekki á mig. Svo hætti hún að tala
við mig. Núna vildi hún ekki sjá mig. Ofan
á allt annað var hún farin að klæðast rauð-
um sokkum eins og smákrakki, en það hafði
hún ekki gert alla okkar hjúskapartíð.
Þetta byijaði allt saman þegar ég sagði
henni að Dagný væri komin á spítalann.
„Og hvað er að henni?" dæsti þá Þura.
„Nú, hún ætlar líklega að skila af sér bam-
inu,“ ansaði ég frekar pirraður því ég var
margbúinn að tyggja það í hana að Dagný
færi ekki einsömul.
„ O, sei, sei. Ekki er nú öll vitleysan eins,“
sagði hún þá. Eftir að hafa japlað á þessu
um stund bætti hún við: „ Og hver er faðir-
inn, mætti ég spyrja?“
„Hvemig á ég svo sem að vita það? Og
hvem sjálfan andskotann varðar þig um
það?“ Eg gæti bætt því við að lauslætið í
þessum konum hefur alltaf verið fyrir ofan
minn skilning, nú sem endranær.
„Ég bara spurði,“ jarmaði hún þá.
„Já, þú spyrð um bameignir. Það er vísl
það eina sem þú hefur áhuga og vit á. Ekki
er nú hjónabandinu fyrir að fara hjá henni
Dagnýju frekar en hjá sumum.“ Við skulum
ekkert fara nánar út í það.
Þessi stólpi í mér þaggaði niður í henni
eða það ætlaði ég að vona. En ekki stóð sú
sæla lengi. „ Og hver er faðirinn?" spurði hún
upp úr þumj. Eg nennti ekki að svara henni.
Kaimski var það þessi þögn mín sem kom
öllu af stað.
„ O, þú vilt náttúrlega ekki bekenna það,“
sagði hún. „Það var auðvitað."
Eg lagði mig ekki frekar eftir rausinu í
konunni fyrr en ég vaknaði morguninn eftir.
Ég hafði verið að lesa hana Sóleyju kvöldið
áður og lagst til svefns með hana opna yfir
hausnum. Þegar ég tók hana Sóleyju af mér
sá ég opna ferðatösku við rúinið. í því bar
hana Þum rnína að með fatahrúgu í fanginu.
„Hvert ertu að fara, Þura mín?“ spurði
ég sisvona. Hún lét orð mín sem vind um
eyru þjóta en ég gerði aðra tilraun. „Þú ætl-
ar þó ekki að yfirgefa mig, Þura mín?"
„ O, ætli þér rnegi nú ekki standa á sama?“
„Það er nú skemmtilegra að vita það,
góðin mín.“
„Úr því þú vilt endilega vita það þá ætla
ég til hennar mömmu."
18 VIKAN 22. TBL