Vikan - 28.05.1987, Qupperneq 30

MADONNA
KEMUR Á ÓVÆRT
Hið rétta nafn hennar er Louise Ciccone,
hún er af ítölsku bergi brotin og hefur ruglað
bandarísku þjóðina ærlega í ríminu.
Ferill Madonnu hófst í New York, þar sem
hún var í danshóp sem dansaði í rokkklúbb-
um. Hún hafði heppnina með sér því Mark
Kamings kom auga á hana. Madonna fékk
hann til að hlusta á nokkur af lögum sínum.
Honum féllu lögin vel í geð og stuttu seinna
undirritaði hún samning við útgáfufyrirtækið
Sire Records.
Fjöldinn allur af rokkstjörnum er dæmdur
af almenningi vegna tónlistar sinnar, texta,
klæðaburðar, sjónvarpsþátta og myndbanda
en fáar eru dæmdar vegna þess boðskapar sem
þær hafa fram að færa. En boðskapur Ma-
donnu hefur svo sannarlega ruglað fólk í
ríminu. ,,Ég er mjög sterkur persónuleiki og
þeir karlmenn, sem ég hef orðið ástfangin af,
hafa hjálpað mér áfram á framabrautinni."
Það eru fullyrðingar á borð við þessa sem
hafa sett fólk út af laginu. Eftir kvenfrelsisára-
tuginn svokallaða kemur Madonna fram með
nýja kvenímynd, þokkafullu og kynæsandi
týpuna sem er um Ieið sjálfstæð. Boðskapur
hennar er að konur eigi að vera kynþokkafull-
ar og kynæsandi. „Snertu mig ekki, en eyddu
samt peningum i mig,“ segir hún á sinn sér-
staka hátt. Aðdáendur hennar láta ekki segja
sér það tvisvar. Plötur hennar, Madonna og
Like a Virgin, hafa selst í meira en sex milljón
eintökum. Auk þess hafa selst í risaupplögum
bolir með myndum af henni og ýmsir aðrir
hlutir er minna á hana. Það hafa verið hönn-
uð föt i Madonnustíl, myndir og plaköt seljast
eins og heitar lummur og svo mætti lengi telja.
í viðtali sagði Madonna nýlega: „Fyrstu
bernskuminningar mínar eru síðan ég var
fjögurra eða fimm ára. Mér fannst afskaplega
gott að sofa á milli foreldra minna. Þegar ég
gat ekki sofnað á kvöldin læddist ég að svefn-
herbergishurðinni hjá þeim og opnaði. Ég
hlýt að hafa gert þetta oft því að einu sinni
man ég eftir því að þau risu upp við dogg
og sögðu: Ekki einu sinni enn. Ég sofnaði
alltaf um leið og ég var komin upp í til þeirra.
Mér fannst ég alltaf svo ein og yfngefm á
nóttunni nema ég væri upp í hjá þeim, jafn-
vel þó að ég deildi herbergi með systkinum
mínum.
Þegar ég var barn var ég alltaf viss um að
heimurinn væri minn og hann væri fullur af
tækifærum fyrir mig. Ég var viss um að þegar
ég eltist gæti ég gert allt sem mig langaði til,
hvað sem það væri.
Ég var uppreisnargjarn unglingur, fannst
þjóðfélagið meira en lítið skrýtið og var alltaf
að gera grín að því, en um leið var ég að
gera grín að sjálfri mér. Það uppgötvaði ég
seinna. En ég var mér þess einnig meðvitandi
að ég væri að þroskast og öðlast meira sjálf-
stæði, en áður en fólk öðlast það verður hver
og einn að reyna ýmislegt fyrir sér.“
Madonna hefur lent í útistöðum við hinn
siðprúða meirihluta í Bandaríkjunum, þá hina
sömu og tókst að stöðva framleiðslu á þáttun-
um Löður sem voru sýndir í ríkissjónvarpinu
fyrir nokkrum árum. Madonna lætur sér það
þó í léttu rúmi liggja og segir: „Ég veit að ég
hef komið við kaunin á siðprúða meirihlutan-
um. Hann vill banna opinskáa, berorða texta
á borð við þá sem ég syng. Samt eru það
börn þessa fólks sem dá lögin mín hvað mest.
Það er ákveðin mótsögn í þessu öllu saman.
Ég er jákvæð í afstöðu minni til lífsins og það
kemur fram í textunum sem ég syng. Ég held
að það væri nær fyrir þá sem aðhyllast skoð-
anir hins siðprúða meirihluta að athuga það
nánar. Ég heid að ég sé langt 'i frá slæm fyrir-
mynd fyrir börn og unglinga. Ég var einu sinni
lítil stelpa í Michigan sem átti sér drauma,
en ég lét mig ekki bara dreyma, ég ákvað að
láta draumana rætast. En til að svo mætti
verða þurfti ég að leggja ýmislegt á mig. Það
er hojlara fyrir börn að leggja eitthvað á sig,
hafa eitthvað að stefna að, heldur en að vera
stöðugt að velta fyrir sér heimi sem er á heljar-
þröm.
Það er langt frá því að ég taki sjálfa mig
alvarlega. Mér finnst fólk almennt taka sjálft
sig alltof hátiðlega. Það verða allir að hlæja,
sérstaklega að sjálfum sér. Ég er alltaf að
gera grín að sjálfri mér, það sjá allir sem horfa
á myndböndin mín eða koma á tónleika hjá
mér. Stundum er ég að kafna úr hlátri þegar
ég er að syngja opinberlega. í byrjun var hlát-
urinn mótleikur minn gagnvart þeim sem
gerðu gys að mér. Ef ég lýk til dæmis tónleik-
um með Material Girl á ég til að spyrja
áhorfendur hvort ég sé „Material Girl“. Auð-
vitað æpa þeir „já“. Þá segi ég: „Ég er það
ekki.“ Þetta er grín. En það er skemmtilegt
og aðdáendurnir eru hrifnir af þessu.
Sú tónlist, sem mér finnst mest gaman að
hlusta á, er barokk, meistararnir Vivaldi,
Bach, Pachelbel og Hándel. Beethoven er
þyngri en þeir sem ég hef minnst hér á. Ann-
ars hef ég ekki hlustað nógu mikið á Beet-
hoven til að ég geti dæmt um tónlistina hans.
Ég lærði að meta klassíska tónlist þegar ég
var að læra ballett. Um tíma hætti ég raunar
að hlusta á hana en nýlega fór ég að hlusta
aftur á hana. Síðan hef ég varla hlustað á
annað.
Ég hef líka mikinn áhuga á bókum. Uppá-
haldsskáldið mitt er Rainer Maria Rilke, hann
er þýskur. Því næst koma þeir James Agee
og Charles Bukowski. Bukowski býr í Kali-
forníu, einhver daginn ætla ég að banka upp
á hjá honum og segja: „Charles, komdu þér
út úr þessu húsi og talaðu við mig.“ Ég held
að ég sé svo hrifin af Charles vegna þeirrar
ofboðslegu sjálfhæðni sem hann býr yfir. Svo
held ég mikið upp á ýmsa sígilda rithöfunda,
ég get nefnt James Joyce, Henry James, F.
Scott Fitzgerald, Hemingway og J.D. Salin-
ger. Ýmsir franskir rithöfundar eru líka í
uppáhaldi hjá mér. Francoise Sagan og
Marguerite Duras eru þar á meðal.
Um málaralist er ég frekar fáfróð en ég
vildi óska að ég vissi meira um hana. Mér
finnst þó franski málarinn Corot góður. Sumt
af því sem Picasso hefur gert finnst mér gott
en á öðru sem hann hefur málað hef ég tak-
markaðan áhuga.
Ella Fitzgerald er uppáhaldssöngkonan
mín, ég fæ hreinlega gæsahúð þegar ég heyri
sum af lögunum hennar. Hún hefur þá stór-
kostlegustu rödd sem ég hef heyrt. Sarah
Vaughan, Sinatra og Sam Cooke eru líka
söngvarar sem mér þykir gaman að hlusta á.
Mér líður mjög vel núna, betur en nokkurn
tímann áður. Ég hef stjórn á því sem er að
gerast í kringum mig. Það er ekki lengur
vandamál að greina hvað eru aðalatriði og
hvað aukaatriði í lifinu. Ástin er númer eitt
og að gera eitthvað gott fyrir vini og vanda-
menn, láta þá finna að mérþyki vænt urn þá.
Áður en ég varð fræg reyndi ég stöðugt að
láta bera á mér. Ég klæddist ósamstæðum
fatnaði, með því var ég að reyna að skapa
mér sérstöðu. Mér fannst gaman þegar fólk
glápti á mig. í þá daga var ég svo. fátæk að
ég varð að notast við neðanjarðarlestir eða
ferðast fótgangandi. Ég hafði mikla ánægju
af því þegar ég sá að fólk tók eftir mér. Núna
vil ég fá frið fyrir fólki, ég hef fengið alla þá
athygli sem mig langar til. Eftir að ég varð
fræg horfir fólk líka öðruvísi á ntig en það
gerði áður fyrr. Núna finnst mér óþægilegt
að horfast í augu við ókunnugt fólk. Það
horfir ekki á ntig sem sjálfstæða manneskju
heldur sem Madonnu, manneskju sem það les
um í blöðunum á hverjum degi og það er allt
önnur kona sem sagt er frá þar heldur en sú
eina sanna Louise Ciccone.“
30 VIKAN 22. TBL