Vikan - 28.05.1987, Síða 62

Hausinn var alveg ótrúlega stór, gerður úr
kopar, gulli og silfri. Út um munninn á honum
kom slanga og úr slöngunni rann bjór í stríð-
um straumum. Fólkið kom síðan með krús-
irnar sínar og fékk sér að drekka. Bjórinn va_r
bruggaður úr hrísgrjónum og ntjög sterkur. Á
þessari hátíð var hausinn allur blómum
skreyttur og allar götur voru blómum skreytt-
ar. Þetta var mjög skemmtileg hátíð.
Á nýárskvöld með fullu tungli hófst hátíð
Kalí og stóð i níu daga. Þann tíma átti fólk
að nota til að hreinsa sál sína. Á tíunda degi
hófst fórnarhátíðin sem stóð næstu þrjá dag-
ana. Frá stærsta hofinu fór risástór skrúð-
ganga sem gekk i gegnum borgina. í henni
hélt fólk á afskornum bufflahausum. Þessa
þrjá daga, sem fórnarhátíðin stóð, lyktaði
Kathmandu af blóði og kjöti. Kalí var fórnað
bufflum. Gurkosarnir sneiddu þá hausana af
bufflunum með einu handtaki. Ef þeir náðu
ekki að sneiða hausinn af með einu handtaki
boðaði það ógæfu. Þessa daga flæddi blóðið
um göturnar. Síðan máluðu þeir trúartákn á
göturnar með blæðandi bufflahausunum.
Sjiva er margþættur guð. Hann er í senn
guð ógnana, sótta, slysa og dauða og frjóvg-
unaraflsins. Kalí er eyðandi helmingur hans.
Hún er ímynd girndarinnar til lífsins, hún er
grimmúðleg og blóðþyrst og svört sem bik.
Kalí er mjög sérstök gyðja. Sjiva er alltaf að
reyna að byggja upp en hún eyðir öllu jafnóð-
um.“
En það kom að því að Anna yrði að yfir-
gefa Ásíu. Hún hafði eytt þremur árum þar
og varð að halda til Vesturlanda á ný. Þá lá
leiðin til Þýskalands. „Ég grét i tvo tíma á
leiðinni til gamla heimsins. Mér leið illa því
að ég vissi að ég myndi ekki snúa í bráð til
minnar heittelskuðu Asíu, þar sem lífið er svo
ólíkt þessum gerviheimi hér á Vesturlöndum.
Indverjar, Nepalir og Tíbetar lykta mjög
sterkt af ösku, brennandi viði, náttúrulegum
ilmvötnum, hárfeiti og reykelsi. Það er sterk
náttúrulykt af þessu fólki. Svo kem ég til
Þýskalands og fer inn í stóra verslunarmið-
stöð. Ég leit allt öðruvísi út en Þjóðverjarnir,
var klædd í tíbetsk föt, þakin skartgripum og
með nepalska hárgreiðslu. Mér fannst ég
óskaplega eðlileg. Allt í einu fannst mér Þjóð-
verjarnir líta út eins og vélmenni. Og lyktin
af þeim - þeir lyktuðu af hárlagningarefnum.
svitalyktareyði, skóáburði, táfýluúða, krem-
um og ilmvötnum búnum til á tilraunastofum.
Ég varð svo undrandi þegar ég fann alla þessa
gervilykt. Ég fékk ntiklu meira menningar-
sjokk þegar ég kom aftur til Vesturlanda en
þegar ég kom austur eftir að hafa alið allan
minn aldur á Vesturlöndum.'1
Anna fer að segja mér frá viðbrögðunum
sem hún hefur fengið við myndunum sínum
hér á landi, hvað það hafi oft komið sér á
óvart hversu vel íslendingar taki myndunum.
Allt í einu berst talið að Vigdísi forseta og
hún segir: „Ég var að velta fortið og framtíð
Vigdísar forseta fyrir mér. Ég var að reyna
að ímynda mér hvað hana dreymdi þegar hún
stæði við gluggann og horfði út, suður á
Bessastöðum. Ég gerði mynd af þessari fantas-
íu og ákvað að gefa frú Vigdísi hana. Þetta
var svolítið fyndið, ég var búin að fá viðtal
við forsetann. Ég pakkaði myndinni inn í
brúnan pappír. En ég var að fara að hitta
forsetann á skrifstofu hennar niðri í Banka-
stræti. Því fór ég að velta því fyrir mér hvort
ég ætti að taka leigubíl, strætisvagn, ganga
Bella Donna.
eða hjóla eins og ég er vön. En ég gat ekki
hjólað nteð myndina undir handleggnum, til
þess var hún alltof stór. Ég nota aldrei leigu-
bíla en nú var það spurning þar sem ég var
að hitta forsetann í fyrsta skipti. Ég ákvað
samt sent áður að brjóta odd af oflæti mínu
og taka strætó. Strætisvagnastjórar hleypa
manni aldrei út nema á stoppistöðvum en ég
sagði bílstjóranum að ég væri að fara að hitta
forsetann og hann yrði að hleypa mér út í
Bankastrætinu fyrir framan skrifstofuna
hennar, sem hann gerði, öllunt til mikillar
undrunar, en ég var nú einu sinni að fara að
hitta forsetann. Ég komst klakklaust inn í
Stjórnarráðshúsið og inn á biðstofu og þar
hófst svolítil bið eftir frú Vigdísi. Á meðan
stúderaði ég kortin sent héngu á veggnum á
biðstofunni. En svo kom frú Vigdís fram, það
var eins og biðstofan lýstist upp þegar hún
kom, áran hennar er svo björt. Vigdís tók
mér unaðslega vel og ég átti við hana
skemmtilegt samtal. Mér fannst eins og við
værum búnar að þekkjast í tíu ár. Hún þáði
myndina mina og sagðist ætla að hengja hana
upp á Bessastöðum. Mér fannst þetta allt
saman mjög merkilegt. Af því að ég er alin
upp í Anteríku finnst ntér alltaf mjög óþægi-
legt þegar ég hitti fólk og það segir: Hvað
segirðu? Þá líður mér alltaf eins og ég þurfi
að segja eitthvað merkilegt. Þetta var í fyrsta
skipti sent mér fannst ég hafa eitthvað merki-
legt að segja þegar ég var spurð. Þá gat ég
sagt: Ég var að tala við Vigdisi forseta. Mér
leið svo vel eftir að hafa verið hjá henni. hún
er svo yndisleg."