Vikan - 02.07.1987, Side 52

Smásaga eltir Knut Hauge
Kvöldið er hlýtt og máninn hangir
eins og rautt ljósker á bakborða. Sæt
og sterk angan berst að vitum mér inn-
an frá landinu, frá görðunum fögru að
baki hafnarinnar. Innan við borgina
glittir í forynjuleg fjöll eins og svartar
skuggamyndir sem ber við glitrandi
stjörnuhimin. Þetta er ein af fegurstu
borgum í heimi eftir því sem stendur i
kynningarbæklingum. En ég er orðinn
þreyttur á fegurstu stöðum í heimi og
það er enn of snemmt að fara til Lúnu.
Þess vegna sit ég í klefanum og skrifa
bréfið sem ég mun aldrei senda. Það
geri ég í næstum því hverri höfn - þegar
ég hef keypt bunka af litríkum póstkort-
um og skrifað bréfið, sem þú færð, þar
sem ég segi að ég sé frískur og líði vel
og að hér sé sumar, glitrandi blómskrúð
og ávextir á trjánum en að ég þrái að
koma heim til þín og drengjanna. Og
þegar ég kem heim í lok júni þá förum
við til fjalla í eina viku, við veiðum í
vötnum, göngum í urðum og snjó og
gistum í geðþekkum ferðamannaskálum
- og þetta verður ákaflega gaman.
Þegar ég hef komið þessari kveðju í
póstinn og séð kortið renna inn í bréfa-
bunka meö ókunnum frímerkjum og
stimplum fer ég inn og skrifa bréfið sem
þú hefðir raunverulega átt að fá en færð
aldrei.
Það var sjómannapresturinn sem
stakk þessu að mér.
Ég fer til sjómannakirkjunnar strax
og við komum í höfn því að þar eru
alltaf bréf og norsk blöð og þar er falleg-
ur söngur og tónlist - hljómar sem við
þekkjum svo vel að heiman - og svo
er líka alltaf gaman að tala við prestinn.
Hann er öðruvísi en prestarnir heima.
Hann þekkir mennina betur, að minnsta
kosti okkur sjómennina, og hann gerir
aldrei tilraun til að hafa áhrif á trúmála-
skoðanir mínar. Það hefur alltaf góð
áhrif á mig að vera í návist hans. Og
þá dettur mér stundum í hug að ég herði
mig kannski upp i það einhvern daginn
að senda þér raunverulega bréfið mitt
og að þú munir ef til vill skilja það.
Þau segja víst aldrei neitt, bréfin sem
þú færð. Þau segja að vísu eitthvað um
þrána - hina miklu þrá og von sjó-
mannsins - guð minn góður, um hana
getur maður skrifað en ekki um lífið
eins og það raunverulega er. Ég vil ekki
minnast á löngu, leiðinlegu dagana þeg-
ar við siglurn á opnu hafi og aldrei sér
til lands dögum saman né heldur dýr-
mætar mínútur, daga, vikur, mánuði og
ár sem hverfa án þess að maður geri sér
grein fyrir, hverfa eins og kjölrákin eftir
skipið og að sjómaðurinn er dæmdur
til eilífrar einsemdar og saknaðar. Um
slíkt getur maður ekki skrifað því að
sjómannakonur eiga nógu erfitt þrátt
fyrir það.
Ég get ekki heldur sagt henni frá þeim
dögum og nóttum sem við erum í höfn
þegar piltarnir okkar, sælir af því að
hafa nú loksins fast land undir fótum,
sælir af því að sjá konur og vera í ná-
vist þeirra, stunda drykkjuskap og
kynsvall dægrum saman til þess að njóta
sem best tímans sem þeir hafa til um-
ráða. Og þegar þeir svo koma til sjálfra
sín eftir svallið verður þeim ljóst að
þeir hafa ekki notið neins sem hefur
varanlegt gildi. Frá slíku er ekki hægt
að segja, rómantíkin verður að vera
tengd sjómanninum, hinum norska sjó-
manni, hetju hafsins, sem er heiður og
stolt þjóðarinnar.
52 VIKAN 27. TBL