Vikan - 22.10.1987, Síða 18

Hróbjartur Lúðvíksson skrifar:
í hringekjunni
Mikll guðsblessun er það
nú fyrir pólitíkusa þessa
lands, að hafa hvor annan
að meðspilurum á þessum
foruga leikvelli þjóðlífsins,
sem þeir vilja kalla stjóm-
mál eða stjómsýslu. Hvaða
gagn væri til dæmis að
stjörnuleikmanni landsliðs
í knattspymu, ef hann
hefði ekki meðspilara, eins
og manninn á hægri eða
vinstri kantinum, sér til
stuðnings. Hvemig á hann
að geta skorað mark af ein-
hverju viti, nema kant-
mennimir leggi stundum
upp fyrir hann boltann,
eða íúlbakkinn fyrir aftan
markið drífl hann áfram
með nokkmm vel völdum
hvatningaorðum? Leikur-
inn yrði ansi litlaus og
kauðalegur, ef lykilmenn-
ina vantaði.
í stjórnmálunum er þessu
eins varið. Á meðan fúlbakkarn-
ir fyrir aftan markið gapa og
gaula til livatningar sínum
manni, leggja kantmennirnir
upp boltann, svo stjarnan geti
skorað.
Nú er það hins vegar svo ein-
kennilegt, að kantmennirnir í
pólitíska kappleiknum þurfa
ekkert endilega að vera í sama
liði og stjörnuspilarinn, hverju
sinni. Hann fær nú samt að skora
úr upplegginu þegar hann
kemst í markfæri.
Stundum endar leikurinn
með sjálfsmarki, en það gerir
heldur ekkert til, fúlbakkarnir
gapa og gaula samt af hrifningu
yflr sínum manni.
Hávaðinn og atgangurinn
verður því oft slíkur í þessum
kappleik, að áhorfendurnir
heyra hvorki né sjá hvað fram
fer og halda því oft með vitlausu
liði, sem þeir óvart hvetja áfram
til sigurs.
Sem einn áhorfenda að þess-
um hráskinnungslega kappleik,
verð ég að viðurkenna, að bún-
ingar leikmanna verða oft svo
forugir í hita leiksins, að erfltt er
að greina á milli liðanna. Þver-
og langrendur renna oft saman í
einhvern graut, eða litanefhu,
sem varla flnnst annars staðar í
litrófinu, nema kannski á stöku
stað úti í náttúrunni þar sem
sauðfé gengur örna sinna. Hugs-
anlega sjá aðrir áhorfendur önn-
ur litbrigði út úr hamagangin-
um, en ég kalla sjálfur þennan
lit, Broddskitugult.
í rninni sveit þótti hér í eina
tíð, ekki par fínt að vera útatað-
ur í broddskitu. Það benti ótví-
rætt til að menn hafl verið að
velta sér einhvers staðar upp úr
óþverranum, þegar þeir áttu að
sinna þarfari verkum.
Hringlandi vitlaust
Þessar hugleiðingar sækja nú
bara á mig sí svona, í miðjum
þessum pólitíska kappleik, þar
sem Jón Baldvin er í augna-
blikinu stjörnuspilarinn og Þor-
steinn Pálsson leggur upp fyrir
hann frá hægri kantinum. Denni
spilar miðframherja á rneðan
vinstri kanturinn er enn óvald-
aður. Það má þó búast við að
það lagist með haustinu, þegar
ÓIi Grís eða glóbal víðsýni, eða
þessi snarvitlausa kerling fyrir
norðan, hafa endanlega gert
Alþýðubandalagið að þröngum
hagsmunahóp fýrir meðvitaðar
grasætur.
Kvennaflokkinn tel ég nú ekki
með, þar sem ég hef það frá ör-
uggum heimildum, að konur
með hjámiðjuhreyflngar geti
ekki spilað knattleik.
Eins og á öðrum góðum kapp-
leikjum, hefúr pressan stúku-
sæti, þar sem hún getur fylgst
með og reynt að vekja áhuga
þeirra sem heima sitja.
Það er annars synd, að Bjarni
Fel skuli ekki lýsa þessum kapp-
leik í beinni útsendingu. Hon-
um tókst svo ansi vel upp með
Austur-Þjóðverjana sína hér um
árið.
Ég er varla einn um að þykja
það dálítið skondið hve fjöl-
breytilega keppnisliðin skipast í
leikhléunum. Það gerist samt
ekki átakalaust og oft þyrlast
upp við það svo ntikið ryk, að
slær í augu áhorfenda, sent
missa við það sjónir á leik-
mönnunum.
Það er samt verst, hversu
fljótir áhorfendurnir eru að
gleyma mörgum hröðum og
æsispennandi, að ég nefni nú
ekki óvæntum, atvikum kapp-
leiksins.
Hver man nú eftir því þegar
Gunnar Thoroddsen var hægri
kantspilarinn og Albert og
Eggert Haukdal skoruðu öll
mörkin með aðstoð frá Guðr-
únu Helga á vinstri kantinum.
Denni spilaði að sjálfsögðu með,
sem þessi ávalt ómissandi mið-
framherji.
Svo fékk Denni loks sjálfur að
vera stjörnumiðframherji, eftir
að Geir hafði lagt boltann fyrir
hann frá hægri kantinum.
Allir kepptust við að leggja
upp boltann fyrir Jón Baldvin,
sem er nú hinn ókrýndi konung-
ur leikvallarins.
Hvað hefði Jón svo sem átt að
gera, ef Þorsteinn og hinir strák-
arnir með Denna miðframherja,
hefðu ekki lækkað tolla á bílum
og opnað fjármagnsmarkaðinn
með fjármögunarleigum o.s.frv.
Hann hefði orðið að eyða miklu
meiri tíma heima við í hungur-
fæðinu hjá henni Br^mdísi, í stað
þess að halda smörrebrödsfundi
með fúlbökkunum, um hvernig
megi aura saman fýrir gömlu
skuldunum hans Þorsteins.
Andskotans
hringlandahdttur
Að öllu gamni slepptu, þá
leyfi ég mér að fullyrða, að eng-
inn þessara kappa í pólitíska
landsliðinu fengi svo lítið sem
fjósamannsstöðu í minni sveit.
Þar í hreppnum höfúm við
ágæta aðferð til að losna við
svona amlóða. Við sendum þá
bara suður, þar sem þeir geta
stundum, því miður, logið sig
inn á þing.
Hvaða andskotans hringl-
andaháttur er það til dæmis, að
lækka allt í einu verð á bílum, til
þess eins að snarhækka það aft-
ur þegar hýrudregnir launþegar
voru loks við það að geta aurað
saman fyrir einni bíltík af bil-
legri gerðinni?
Hvaða andskotans hringl-
andaháttur er það, að opna land-
ið fýrir erlendu fjármagni með
því að leyfa einstaklingum og
þessum fjármögnunarleigum að
taka erlend lán, til þess eins að
snarbanna þetta allt aftur og
sekta lántakendur fyrir að hafa
látið ginnast af frelsinu?
Hvaða andskotans hringl-
andaháttur er það, að hækka og
lækka skatta sitt á hvað og geta
svo aldrei sagt skattgreiðendum
hreint út, hvað til stendur?
Hvaða andskotans hringl-
andaháttur er það, að fella niður
söluskatt af matvælum, til þess
eins að leggja hann á aftur þegar
fólk hafði Ioks efni á að éta?
Hvaða andskotans hringl-
andaháttur er það, að leyfa nú
fólki loks að fjárfesta í erlendum
verðbréfum, þegar allir vita, að
þegar nýr stjörnuspilari kemur á
völlinn mun hann banna þetta
allt saman og jafnvel tugthúsa
menn fyrir?
Svona mætti lengi telja. Hver
er ætlunin með þessu öllu
saman? Eru mennirnir viti sínu
fjær? Kunna þeir kannski ekki að
reikna, eða eru þeir ftillir? Varla
þó Seglbúða-Jón.
Hvaða andskotans hringl-
andaháttur er þetta, að nota Ts-
land sem einhvers konar póli-
tíska og efnahagslega tilrauna-
stöð. Hvað verður skattlagt
næst?
Kannski uppgötvar Jón Bald-
vin nýja tekjulind í þessum vax-
andi innflutningi á kvenpeningi
frá austurlöndum. Kannski legg-
ur hann á þær þungaskatt!
Karlagreyin sem hafa aurað
saman fyrir einni slíkri kerlingu,
í von um líflegar bólfarir, eiga
þá ekki von á góðu. Þeir geta þó
að minnsta kosti huggað sig við
það, að þessar austurlensku eru
oftast léttar og neyslugrannar
píslir, sem ekki þyngjast að ráði
fyrr en þá með vorinu, þar sem
þorrinn er langur og menn eru
mikið innivið.
Höfundurinn, Hróbjartur Lúövíks-
son, ætlar eftir mætti aö skrifa fasta
dálka í Vikuna, þar sem hann reifar
þau mál sem eru honum hugleiknust
hverju sinni. Hróbjartur er vel þekktur
þjóðmálamaður í sinni sveit. Hann er
ættaður af Hornströndum, sonur Lúð-
víks Ástþórssonar I Neðri-Gröf og
þeirra systkina.
18 VIKAN