Vikan - 21.01.1988, Qupperneq 35

kominn dagur. Á skömmum tíma létti þok-
unni og sólin braut sér leið ofan að haf-
fletinum, og vindurinn feykti skýjabólstrun-
um langt út í himingeiminn. Haf á allar
hliðar.
Nú fóru bátsverjar að líta í kringum sig.
Ekkert skip var sjáanlegt, enginn reykur er
bryti hina hárfínu línu sjóndeildarhringsins.
Góða stund horfðu þeir út í geiminn. En
loks hvarflaði hugur þeirra aftur að örlaga-
trúnni, og þeir litu sljóum augum hver á
annan og niður í bátinn. Nú voru þeir reiðu-
búnir að beygja sig fyrir sannleikanum í
spádómi Keplers, því þeir vissu að öll von
um hjálp var úti — þeir gætu aldrei lifað af
næstu nótt.
En björgun kom — einmitt, er þeir höfðu
gefið upp alla von. Það var geysistórt gufu-
skip, sem braust fram við sjóndeildarhring-
inn og stefhdi í áttina til þeirra, stórt og
hrikalegt. Það klauf öldurnar léttilega og
nálgaðist óðum.
Þeir höfðu varla krafta til að brosa eða á
annan hátt láta fögnuð sinn í ljós, er skipið
var stöðvað og bát skotið á flot til þeirra. Líf-
gjöfum sínum tóku þeir fálega.
Eftir marga klukkutíma, er þeir voru farn-
ir að hressast, gátu þeir hugsað rökrétt. Þá
gátu þeir stoltir litið yfir hið gengna. Þeir
minntust þrengslanna í bátnum og hlógu.
Hlátri þeirra var beint að Kepler.
— Hinn mikli dulspekingur! sagði Trent
og gretti sig. Þú sagðir að við mundum
deyja saman. { litla bátnum. Áður en vikan
liði. Það er eins og ég segi, þetta er hrein-
asta rugl og hugarburður með lófaspádóm-
inn og því hefi ég alltaf haldið ffam.
Hann hló og gerði að gamni sínu. Brad-
ford og Lane hlógu einnig.
Kepler gat aðeins hrist höfuðið og taut-
aði: - Ég skil þetta ekki. Öll táknin voru
Kepler hélt áfram að hlæja hinum kalda,
nístandi hlátri. - Jæja, svo að þið trúið því ekki
sem ég hef sagt? Þið viljið ekki trúa mér!
En ég hef á réttu að standa! Og vitið þið hvers
vegna? Ég get spáð í lófa og lesið þar allt eins
og á opna bók! Lane veit það. Hann veit, hvort
ég segi það satt.
þarna. Slík tilviljun hlýtur þó að hafa ein-
hverja þýðingu. Það hlýtur að vera satt.
— Satt? Blessaður hættu nú, skaut Trent
inn í. — Viðurkenndu heldur, að þú ert svik-
ari, Keplar. Úti í bátnum gastu fengið okkur
til að trúa öllu, það var ofur auðvelt! Veistu
hvar við erum staddir? Við erum um borð í
stærsta, öruggasta, nýjasta og hraðskreiðasta
skipi heimsins! Við erum um borð í Titanic!