Vikan - 19.10.1989, Blaðsíða 8

inu. En hún gerði fleira en leika þar; hún
sat einnig á bak við glerið og seldi fólki
miða í bíó þegar slíkur munaður stóð til
boða í Kópavogsbæ. „Þetta gerði það að
verkum að ég var í sannkölluðum forrétt-
indahópi. Ég fékk nefhilega tvo miða á
hverja einustu sýningu í Kópavogsbíói,
sem aftur varð til þess að ég var í nokkurs
konar valdastöðu meðal félaganna. Ef þeir
vildu komast í bíó var betra að gera eins
og mér líkaði," segir hann og brosir.
Leikarinn hafði ekki
áhuga á Herranótt
Snemma beygist krókurinn sem verða
vill, segir máltækið og þannig var því farið
hjá Leifi. Hann fór snemma að leika með
Leikfélaginu, fyrst í barnaleikritum og síð-
ar í stærri stykkjum. Að loknum gagn-
fræðaskóla lá leiðin í MR, til Einars Magg
og Guðna rektors, og þó ótrúlegt megi
virðast kom Leifur aldrei svo mikið sem
nálægt Herranótt, leikfélagi þeirra MR-
inga. Hins vegar gerði hann sér lítið fyrir
og lék í Hárinu, sem Leikfélag Kópavogs
setti upp árið sem Leifur útskrifaðist sem
stúdent frá MR. Þegar Leifur er spurður
hvort ekki hafi verið erfitt að takast á við
tvö svo stór verkefni í einu, það er að lesa
til stúdentsprófe og leika í Hárinu, kemur á
hann kæruleysissvipur, hann hlær við og
segist aldrei hafa haft stórar áhyggjur af
bóklærdómi. „Fæstum kennurum þótti ég
reyndar áhugasamur nemandi og í Fánu
var skrifað að ég væri snöggur að klæða
mig í skóna ef kennarinn svo mikið sem
minntist á að tíminn væri að lokum
kominn."
„Ólokin ritgerð
til BA-prófs“
Leifur er fæddur 1951. Hann var því
upp á sitt besta þegar blómatímabilið stóð
sem hæst og brallaði ýmislegt sem fortíð-
í LOFTIHU
inni hefur verið falið að geyma. Að lokn-
um Menntaskóla lá leiðin í Háskóla íslands
þar sem hann lagði fyrst stund á sálffæði
og ensku en hætti því á miðjum vetri og
fór að kenna í eitt ár. Þá hélt hann á ný í
Háskólann, að þessu sinni í íslensku og
bókmenntasögu og seinna bætti hann
reyndar svolítilli heimspeki við. „í Há-
skólanum kláraði ég allt — nema ritgerð-
ina, eins og svo margir aðrir. Síðan hefur
klausan ,Á ólokna ritgerð til BA-prófe“
fylgt öllum mínum starfsumsóknum. Ég
var reyndar alveg ákveðinn í því að ljúka
ritgerðinni og til að undirstrika þá ætlun
mína hélt ég ásamt konu minni, Guðrúnu
Bachmann, sem ég kynntist í Háskólanum,
norður í Bjarnarfjörð, sem gárungarnir
• „Flestirhafa
sennilega talið okkur
endanlega vera búin að
tapa glórunni og við
vorum ískyggilega
nálægt því að
sannreyna það að hægt
sé að lifa á loftinu,“
segir Leifur er hann
rifjar upp búskap sinn í
Bjarnarfirði.
segja að sé rétt hérna megin við hníf og
gaffal — sveitin liggur sem sé á mörkum
hinnar almennt viðurkenndu siðmenning-
ar. Þetta var árið 1978. Þarna fórum við að
kenna, ásamt kunningjafólki okkar, við
Klúkuskóla, pínulítinn heimavistarskóla
þar sem nógur tími átti að gefast til að
ljúka ritgerðinni frægu. Ttminn reyndist
svo hins vegar vera af mjög skornum
skammti þarna norður frá og meira en nóg
að gera. Þarna má segja að við höfum rekið
risastórt heimili þar sem gekk á ýmsu.
„Lifðum hreinlega
á loftinu“
Þegar við höfðum verið í tvö ár fyrir
norðan keyptum við jörð, ásamt fýrr-
nefhdu kunningjafólki okkar, rétt hinum
megin við ána og hófum að rækta þar
grænmeti af miklum eldmóð. Flestir hafa
sennilega talið okkur vera endanlega búin
að tapa glórunni og við vorum ískyggilega
nálægt því að sannreyna það að hægt sé að
lifa á loftinu. Aðalfæðan framan af í bú-
skapnum var grænmetið sem við ræktuð-
um og hrísgrjón. Þetta var ákaflega
skemmtilegt, ekki síst að gera tilraunir
með alls kyns grænmeti á svo norðlægum
slóðum. Það var líka eitt sem vannst með
því að vera svo norðarlega. Varla nokkurt
skorkvikindi, sem verkar miður vel á af-
urðirnar, þrífet þarna á hjara veraldar.
Grænmetið þreifet hins vegar afbragðs vel
og þrífet reyndar enn því þarna er nokkur
jarðhiti sem meðal annars er nýttur í þess-
um tilgangi.
í Bjarnarfirðinum var geysigott að vera.
Við settum þar upp leikrit, skrifuðum
meira að segja heilt stykki sem var bara
skrambi gott og sungum mikið saman. Við
tókum einmitt á móti ffú Vigdísi Finn-
bogadóttur forseta með söng þegar hún
heimsótti Bjamarfjörð og sungum þá lag
úr Lísu í Undralandi, „Lengi lifi forsetinn“.
Því er ekki að neita að skelfingarsvipur
varð allsráðandi á andliti margra við-
staddra en Vigdís hafði húmor fýrir tiltæk-
inu og skemmti sér að því er virtist kon-
unglega. Það var því engin deyfð yfir
menningarlífinu þar nyrðra þegar tími
gafst til að sinna því.
Hryllingsbúðar-Baldur
kemur til sögunnar
Þegar ég var nýfluttur á mölina, ’84,
gekk ég fram á þá Sigurjón Sighvatsson og
Pál Baldvinsson en þeir voru þá að undir-
búa uppsetningu Litlu hryllingsbúðarinnar
í Gamla bíói. Þeir báðu mig að koma í
prufu og eftir hana varð ekki aftur snúið.
Tímabilið, sem þá fór í hönd, var mjög
skemmtilegt en jafnffamt þrælerfitt. Hálf-
um mánuði fyrir frumsýningu gerðist það
svo að ég fékk heiftarlega barkabólgu, svo
heiftarlega að ég mátti í hálfan mánuð ekki
opna munninn — nema þá helst til að
borða. Læknirinn minn sagði, mér til
mikillar skelfingar, að ef ég færi ekki vel
með mig og hlýddi fyrirmælum hans ætti
ég á hættu að missa röddina. Það var svo
ekki fýrr en á generalprufunni sem sveinn-
inn mátti hefja upp raustina. Röddin hafði
sloppið ósködduð og við tóku sýningar og
aftur sýningar. Æfingar fýrir sýninguna
voru mjög stífar og sem dæmi um það
hversu mikið álag var á okkur má nefha
að frumsýningin var rétt eftir áramótin
’84—’85. Það var gefið ffí frá æfingum á að-
fangadagskvöld og jóladag og á gamlárs-
kvöld en þá voru fríin líka upptalin. Þetta
eru stystu jól sem ég hef upplifað."
Leifúr hefur verið viðloðandi leiklist og
söng frá bamsaldri og gjarnan hefur þetta
tvennt fléttast saman. En hann hefur líka
tekið þátt í gerð hljómplatna, fýrst með
Þokkabót, þeirri vel þokkuðu hljómsveit,
og síðar gerði hann Hrekkjusvínaplötuna
sem margir kannast við, ásamt Valgeiri
Guðjónssyni, Agli Ólafesyni og fleirum.
Leifur söng ekki einasta heldur spilaði líka
á gítar. „Ég hef ekki snert gítarinn síðan ég
flutti í bæinn. Ég hef aldrei lært neitt að
spila og þar kom að mér fannst ég vera
farinn að gera sömu hlutina aftur og aftur;
væri hættur að bæta við mig. Þá tók ég þá
ákvörðun að leggja gítarinn á hilluna. Það
á nefnilega ákaflega illa við mig að vera
sífellt að gera sömu hlutina."
8 VIKAN 21.TBL1989