Vikan - 19.10.1989, Blaðsíða 9

I LOFTIMU
„Féll í þá gryfju
að standa mig vel“
Haustið 1986 urðu svo enn á ný nokkur
þáttaskil í lífi Leifs því það var þá sem hann
vantaði eitthvað að gera og rölti sem leið
lá í Útvarpið, sem þá var til húsa við Skúla-
götuna. „Mér datt í hug að líta þar inn, ég
þekkti þarna menn eins og Ólaf Þórðar-
son, Magnús Einarsson, Ævar Kjartansson
og fleiri. Enda var það svo að Ævari og Óla
hafði nýlega verið falið að sjá um þátt á rás
eitt á laugardagskvöldum sem hét Manna-
mót. í þessum þætti átti að leika upptökur
frá hinum ýmsu samkundum um allt land
og það vantaði mann til að keyra þáttinn
út. Ég féll í þá gryfju að standa mig prýði-
lega og áður en ég vissi af höfðu þeir félag-
ar varpað ábyrgðinni á þættinum alfarið
yfir á mínar herðar. Ég sá svo um Manna-
mótin til vorsins 1987 en þá áttu sér stað
miklar breytingar á rás tvö og ég fluttist
þangað um það leyti sem þær voru að taka
gildi. Ég byrjaði þá með þáttinn Á milli
mála sem enn lifir góðu lífi og um haustið
tók ég ásamt fleirum við morgunþætti
dægurmálaútvarpsins og hef verið þar síð-
an eða í tvö ár.“
Eins og þeir sem fylgjast með dagskrá
rásar tvö vita hefst morgunútvarp á þeim
bæ klukkan sjö á morgnana svo Leifur
verður sennilega ekki oft þeirrar sælu að-
njótandi að fá að sofa út, eða hvað?
„Nei, en ég er reyndar svo heppinn að
hafa alla tíð þurft ffekar lítinn svefh. Aukin
heldur finnst mér mun réttara, ef hægt er
að orða það þannig, að sofha snemma og
vakna snemma. Ég vakna svona um hálfeex
alla morgna og ef ég á að segja að það geti
verið erfitt má einna helst segja það um
janúar og febrúar. Þá er off skrambi erfitt
að hafa sig af stað. Myrkrið er kolsvart og
einu litbrigðin utan við gluggana eru grá-
hvítir glampar stórhríðar. Þá verður mér
stundum hugsað norður í Bjarnarfjörð því
á hverjum morgni fylgdi ég krökkunum í
skólann, yfir á sem rann á milli bæjarins og
skólans. Þá var oft brugðið á það ráð að
bretta upp skálmar og vaða yfir þegar eng-
in klofstígvél voru til taks. í samanburði
við það er ósköp auðvelt að keyra úr mið-
bænum upp í Efetaleiti. Það hefur líka sína
stórkostlegu kosti að vakna svo snemma.
Það er fátt yndislegra heldur en að fá að
ganga fyrstur inn í morguninn, til dæmis
seinni hluta marsmánaðar eða í apríl, þeg-
ar birta er tekið af degi og snjórinn er ný-
fallinn á jörðina. Þá er ljúft að vera til.“
Fjölmiðlabransinn
á stundum hroðalega
geðbilaður og öfugsnúinn
en ...
Þegar undirritaður tók að sér að taka
þetta viðtal við Leif Hauksson, manninn á
bak við röddina á morgnana, var fyrsta
skrefið að vita hvort hann reyndist til-
leiðanlegur í slíkt rabb. Hann var heldur
tregur til, vissi margt skemmtilegra en að
tala um sjálfan sig. En er það ekki svolítið
• „Því er ekki
að neita að skelfingar-
svipur var allsráðandi á
andliti margra
viðstaddra en Vigdís
hafði húmor fyrir
tiltækinu og skemmti
sér að því er virtist
konunglega.“
mótsagnakennt að hafa frá blautu barns-
beini hamast á leiksviði framan við fjölda
fólks og hafa það að aðalatvinnu að spjalla
við fólkið hinum megin við útvarpið, en
vera um leið svolítið inni í sér?
„Það má kannski segja það en þó ég hafi
í gegnum tíðina verið að sullast þetta í
leiklist og fleira í þeim dúr þá held ég að
það sé ekki vegna sýniþarfar. Lífið hefur
hins vegar æxlast þannig að starf í útvarpi
er nú mín atvinna. Ég er mjög forvitinn að
eðlisfari og því á ágætlega við mig að vinna
mitt starf. Ég gæti reyndar hugsað mér að
vinna við svo margt en síst af öllu við eitt-
hvað þar sem ég þyrfti að segja mikið frá
sjálfum mér. Að vinna í útvarpi gerir tals-
verðar kröfur til viðkomandi og þó að ég
sé mjög andvígur því lífsmynstri að sofa,
borða, vinna, horfa á sjónvarp og sofa á ný
þá neyðist ég samt til að fýlgjast vel með
því sem er að gerast í þjóðlífinu almennt.
Það verður svo aftur til þess að mér hættir
til að gleyma mér við „imbann" og falla inn
í fýrrgreint mynstur. Mér finnst hins vegar
hrein og bein bilun að fólk skuli þurfa að
vinna myrkranna á milli í ellefu mánuði til
þess eins að geta með herkjum átt frí í
einn!“
En hvernig skyldi maður með þessar
skoðanir svo verja frítíma sínum?
„Um leið og ég flutti suður byrjaði ég í
Dómkórnum og er reyndar nýkominn úr
ferðalagi með honum. Við fórum austur
fyrir járntjald og það var geysigóð ferð.
Leiklistina hef ég hins vegar lagt á hilluna,
að minnsta kosti í bili. Ég stóð á ákveðnum
krossgötum í lífinu þegar ég hafði lokið
við að leika í Hryllingsbúðinni. Það var
annaðhvort að hrökkva eða stökkva. Ég
þykist vera búinn að sjá að á meðan ég er
f útvarpi hef ég hvorki tíma né orku til að
starfa að leiklistinni um leið. Það er nú líka
þannig að þó blessaður fjölmiðlabransinn
sé off á tíðum hroðalega öfugsnúinn og
geðbilaður á margan hátt þá held ég að
leiklistarheimurinn geti verið heldur
verri.“
Útvarp á að vera
félagsskapur, reyndar
nokkuð undarlegur...
Leifur hefur verið viðloðandi útvarp
í þrjú ár, þar af í morgunútvarpi rásar tvö
í tvö ár. Er hann farinn að þreytast á miðl-
inum?
„Nei, ef svo væri myndi ég hiklaust
hætta. Jafnvel þó ég gæti gert það sem mér
finnst leiðinlegt á ég ákaflega erfitt með
það. Útvarp er líka eða á í það minnsta að
vera þess eðlis að þar sé alltaf eitthvað
nýtt að gerast. Það á að vera félagsskapur
fýrir þann sem hlustar. Það má hins vegar
segja að það sé nokkuð einkennilegur
félagsskapur þegar aðeins annar aðilinn
getur talað við hinn. Það finnst mér reynd-
ar einna stærsti gallinn á útvarpi, þessi ein-
stefna. Samskiptin við hlustandann eru
ekki nógu mikil. Útvarp hefur yfir mikilli
tækni að ráða, tækni sem eflaust má alltaf
nýta betur en þegar er gert. Ég er þó þeirr-
ar skoðunar að tæknin sé til ákaflega lítils
ef ekki er stöðugt leitað eftir nýjum hug-
myndum. Ef hugmyndaflugið er ekki nægt
gagnast tæknin lítið.“
Lítil tannhjól og stór
Nú má ætla að það felist miklar andstæð-
ur í rólegheitunum norður í Bjarnarfirði
annars vegar og erli lífeins í útvarpinu hins
vegar. Hvarflar það aldrei að þér að hverfa
burt af mölinni á ný og rifja upp krydd-
ræktunartakta í góðu tómi?
„Vissulega er það góð tilfinning að geta
opnað dyrnar á kotinu, geispað út í loftið,
gengið nokkra metra og jafhvel migið utan
í girðingarstaur ef svo ber undir. Að búa í
sveit getur hins vegar ekki talist mjög líf-
vænlegt nú til dags og einnig er alltaf hætt
við að maður upplifi ákveðna einangrun
svo langt í burtu. Það er nefhilega því mið-
ur þannig að landsbyggðarfólki stendur
svo skelfing lítið til boða af menningarefhi
sem litað getur hversdagsleikann lifandi
litum. Það er vissulega ólíku saman að
jafha að vinna með höndunum við garð-
yrkju og að vera alla daga í útvarpi þar sem
maður verður að vera tilbúinn að gefa af
sjálfum sér, algjörlega án tillits til þess
hvernig líðanin er í það og það skiptið. Og
kannski má segja að þegar rýnt sé ofan í
.kjölinn komi í ljós að það sé betra að vera
stórt tannhjól í lítilli vél en lítið tannhjól í
stórri.“ □
21. m. 1989 VIKAN 9