Vikan - 11.01.1990, Síða 9

5KILNAÐIR
RÚMLEGA FERTUGUR MAÐUR í REYKJAVÍK:
„Hógrét þegar ég kom heim"
Ég hef reynt margra daga hungur er-
lendis, gjaldþrot og ýmislegt annað en ég
held að skilnaður sé með því erfiðasta sem
hægt er að lenda í. Þegar konan mín fór frá
mér með tvö börn upplifði ég ýmislegt
sem ég hafði aldrei hugsað út í áður; tóm-
leika, þrúgandi þögn og sinnuleysi sem ég
réð ekki við. Þessi hversdagslegi kliður
sem fýlgir börnum og heimilishaldi var
hljóðnaður. Það er svipað og að búa á stað
þar sem er stöðugur vélarniður. Maður
tekur ekki eftir honum fyrr en slökkt er á
vélunum, nema hvað þetta er margfalt
verra þar sem maður grípur alls staðar í
tómt. Þessu fylgir alger uppgjöf og manni
finnst allt vera tilgangslaust. Ég hafði ekki
einu sinni rænu á að hita mér kaffi, hvað þá
að malla mér eitthvað í svanginn, enda er
maður svo andlega dofinn að maður tekur
varla eftir því hvort maður er svangur eða
ekki. Þetta er svipað þreytu sem maður
verður ekki var við fyrr en maður sest
niður, eftir stranga erfiðistörn, til að hvíla
sig. Maður þarf að beita sig hörku til að
leggja í aðra törn.
Þegar ég hafði eytt nokkrum dögum
heima í reiðuleysi ákvað ég að skreppa
vestur á Hótel Sögu til að sýna mig og sjá
aðra. Ég fékk mér í glas en var ekki nema
hálfnaður með það þegar það þyrmdi svo
yfir mig að ég gat ekki klárað úr því og
hypjaði mig heim. Það var ekki fyrr en mér
varð reikað inn í Landakotskirkju eitt
kvöldið, en þar er aftansöngur daglega
klukkan sex, að þessi andlega deyfð leið úr
mér undir látlausri guðsþjónustunni. Til-
finningarnar gerðu vart við sig á nýjan leik
og ég hágrét þegar ég kom heim.
Þegar tilfinningarnar fara að gera vart
við sig á ný tekur við nýtt tímabil; kvenna-
veiðarnar á öldurhúsunum. Það er heldur
ekkert áhlaupaverk þótt framboðið sé nóg.
Þegar maður hefur verið með sömu kon-
unni árum saman, getur maður ekki gagn-
ast fýrstu konunni sem maður fer með
heim. Að minnsta kosti var ég algerlega
FRÁSKILINN FAÐIR:
getulaus til að byrja með. Ég veit ekki
hvort þetta stafar af einhverskonar sektar-
kennd eða hvort skilnaðurinn hefur út-
heimt svona mikla orku af manni. Og
kannski er orsökin allt önnur. En þótt
maður komist smám saman upp á lag með
þetta, þá vantar alltaf eitthvað. Maður fer
því fljótlega í sambúð aftur með nýrri
konu en auðvitað gengur það ekki til
lengdar. Maður fær að hitta börnin sín
tvisvar í mánuði eða svo og til að byrja
með kremur það í manni hjartað því að
auðvitað eiga þau enga sök á skilnaðinum
þótt þau fari á allan hátt verst út úr
honum. Fyrstu skiptin eru átakanlegust.
Maður reynir auðvitað að vera hress og
láta eins og ekkert hafi í skorist en gamla
tómleikatilfinningin skýtur upp kollinum í
hvert sinn þegar maður skilar þeim heim.
Og síðan er haldið út á þennan „fráskiln-
aðarmarkað" á næturklúbbunum um
helgar; dýrt tómstundagaman og innan-
tómt þegar fram líða stundir.
„Vínnan hafdi forgang"
„Ég skildi við konu og hún og tvö börn
okkar fóru frá mér fýrir tveimur árum. Síð-
an hef ég ráfað um milli skemmtistaðanna
þegar ég á frí, gómað eina og eina konu til
einnar nætur og búið. Ég sakna konunnar
og barnanna alveg óskaplega, en hvað get
ég gert?“
Hann er 38 ára gamall, rekur eigið fyrir-
tæki og er vel efnaður. Sem sagt: Frír og
frjáls, peningar, eigin íbúð og hvað er þá
að?
„Sjáðu til. Ég byggði þetta fyrirtæki upp
með eigin höndum, vann dag og nótt og
þegar þetta fór að ganga gat ég farið að
skaffa vel eins og sagt var í gamla daga. Þá
kom bara í ljós að konan mín þekkti mig
ekki lengur og gagnvart börnunum var ég
eins og einhver frændi sem sást af og til á
heimilinu. Hún reyndi að tala um þetta við
mig hvað eftir annað en ég sagði alltaf að á
næsta ári færum við öll í Disneyworld og
hvað þetta nú heitir. Þegar ég var búinn að
svíkja þetta í tvö ár voru þau horfin einn
dag þegar ég kom úr bisnessferð til
London. Hins vegar beið bréf frá lögffæð-
ingi á stofuborðinu þar sem mér var til-
kynnt að konan væri flutt að heiman með
börnin og óskaði skilnaðar. Ég ætti að
hringja í ákveðið símanúmer.
Ég hringdi í þetta númer sem var hjá
þessum lögfræðingi og hann bað mig að
koma í viðtal daginn eftir. Ég mætti þar eft-
ir að hafa drukkið eina flösku af vodka eða
svo og skrifaði undir þá pappíra sem að
mér voru réttir. Síðan hef ég ekki séð eða
heyrt frá konunni eða börnunum en ffétti
að þau hefðu farið til ættingja sinna í
Bandaríkjunum. Ég sit eftir einn og græt
það senpilega til dauðadags að hafa látið
vinnuna hafa forgang en ekki fjölskyld-
una.“
l.TBL. 1990 VIKAN 9