Vikan - 11.01.1990, Qupperneq 38

5MA5AGA
Þegar ég kom heim þennan dag kast-
aði ég skjalatöskunni í svefhsófann
og sparkaði af mér skónum. Svo
gekk ég að litla kæliskápnum, tók út ís og
hellti sterkri vínblöndu í glas. Svipmynd af
sjálfri mér í spegilgarminum sagði mér að
ég væri mjög úfln.
— Fari þetta allt tii fjandans! tautaði ég.
Ég staulaðist á sokkaleistunum út að glugg-
anum á hinni svokölluðu vinnustofú minni
(mánaðarhúsaleiga var hundrað og fimm-
tíu dollarar, svo þeir gátu ekki verið þekkt-
ir fyrir að kalla þetta einfaldlega herbergi
með baði) og þar stóð ég og jós úr skálum
reiði minnar yfir borgina. Það var búið að
kveikja á götuljósunum og útsýnið var
stórkostlegt en á þessu augnabliki var ég
ekki móttækiieg fyrir fegurð. Því að hún
hafði orðið á undan mér og fengið starfið,
sem ég hafði þráð svo mjög, hún var alltaf
hársbreidd á undan mér og hrifsaði til sín
þau verkefhi, sem ég hafði mestan áhuga á.
En ég varð að borga húsaleigu, líka afborg-
anir af nýju kápunni minni, svo ég varð að
láta mér lynda að taka að mér annað
teikniverkefhi. Það var aðallega vélar og
tæknifræðiieg efhi, sem er bæði leiðinlegt
og þreytandi.
Fyrsta sinn sem ég sá hana var í spor-
vagninum fyrir mörgum vikum. Hún var
með skjalatösku, sem var miklu fallegri og
dýrari en mín. Hvert einasta glansandi
hárstrá á höfði hennar var nákvæmlega á
réttum stað og hún var klædd fallegustu
dragt sem ég hafði nokkru sinni séð. Ég
horfði á hana útundan mér og það var langt
frá að ég væri laus við öfundsýki. Seinna
gat ég ekki setið á mér og spurði hana hvar
hún hefði keypt þessa fallegu flík.
— Ég saumaði hana sjálf, sagði hún hlæj-
andi,
— Ó, sagði ég.
Þegar ég kom upp á teiknistofuna sat
hún þar. Hún hafði verið aðeins á undan
mér á leiðinni ffá sporvagninum.
Við sátum sem sagt báðar í biðstofunni.
Ég var á stöðugu iði og reykti allt of marg-
ar sígarettur. Hún komst inn á undan mér
og kom út tuttugu mínútum síðar. Brosið
sem hún sendi mér var nokkuð háðslegt,
að minnsta kosti fannst mér það.
- Bless, sagði hún.
- Bless, sagði ég. Hún var eitthvað
leyndardómsfull á svipinn, eiginlega sigri-
hrósandi.
Bindið á Marco Perkins var skakkt, eins
og venjulega, og þegar ég gekk til hans
sagði hann:
— Mér þykir það leitt en starfið sem þú
óskaðir eftir stendur ekki lengur til boða.
Hvernig líst þér á að teikna skartgripi? Það
er nokkuð vel borgað.
Nú er það svo að mér finnst andstyggi-
legt að teikna skartgripi. Ég hafði vonast til
að ná í reglulega skemmtilegt verkefni,
nefnilega að myndskreyta litla Ijóðabók,
sem var að koma út, Ijóð í nútímastíl, og
ég hafði unnið að uppkasti af mikilli alúð
og var vongóð um að vera svo heppin að
hreppa verkefnið.
— Heyrðu, þessi stelpa sem var hér inni
NEMESIS
Smásaga eftir Jay Bailey
Hefndin er sæt — spyrjið mig, ég veit nákvæmlega
hve sæt hún er. Það sem ég hef mestar áhyggjur
af núna er málsháttur, sem segir að það komi
fram í síðara verkinu sem gert er I hinu fyrra ...
36 VIKAN l.TBL.1990