Vikan - 08.02.1990, Síða 20

Frh. af bls. 19
megum heldur ekki gleyma
þeirri ímynd sem Bandaríkja-
menn hafa af sjálíum sér sem
alþjóðlegri siðalögreglu. Sylv-
ester Stallone þekkir það sem
bandarískur þegn.
Því hefur oft verið haldið á
lofti að Sylvester Stallone sé
grunnhygginn og stígi ekki í
vitið - sé maður með þunn-
skipað háaloft. Fyrir mér er
hann það ekki. Þvert á móti
kom hann vel fyrir líkamlega
og andlega, langt frá því að
vera illa gefinn — enginn lúði.
Hann svaraði af viti þeim
spurningum sem fyrir hann
voru lagðar. Auðvitað er hann
ekki feiminn og inn í sig,
skárra væri það nú. „Töfifar-
ann“ er að finna í ffiamkomu
hans en bak við þetta allt sam-
an er eðlilegur maður — svo
ffiemi að hægt sé að vera eðli-
legur með allan þennan skara
af öryggisvörðum í kringum
sig. Því hlýtur að fylgja spenna.
Hann minnti mig svona ann-
Stallone líkti þrekraunum íslenskra sjómanna á hafinu við þá
erfiðleika sem Rambó lendir í í baráttunni við sovéska herinn
í Afganistan.
að veifið á austfirska bílatöffara
sem ég kynntist á sjötta ára-
tugnum, ber niður á bringu í
öllum veðrum og hann gæti
útlitsins vegna vel verið á ein-
um togaranna okkar. Pening-
anna vegna gæti hann þó létti-
lega átt allan flotann okkar
eins og hann leggur sig.
Vinsældir Sylvesters Stall-
one í hlutverki hetjunnar
Rambó, sú aðdáun sem hann
nýtur í hlutverki hins góða og
glæsilega víða um lönd ásamt
hinu neikvæða sem felst í
stríðsleikjum, byssum og dráp-
um í vel gerðum kvikmyndum
gerðu hann áhugaverðan við-
mælanda, mann sem gaman
væri að hitta. Það varð úr og
hafði ég mjög gaman af.
Handbragðið og tækni sú
sem beitt er í Rambó-myndun-
um eru afbragð og út af fýrir
sig menningarauki. Sé gengið
út frá því má segja að Rambó
sé ekki svo slakt framlag til
kvikmyndagerðar í heimin-
um.“ □
MEÐ FRÆC5U FÓLKI
Sveinn Guðjónsson t.v. og Sigtryggur Sigtryggsson fréttastjóri
Morgunblaðsins með „gamla manninn“ á miUi sin. Fats Dom-
ino var ánægður með móttökumar sem hann fékk hér á landi
— en þótti kalt og vildi kynda vel þar sem hann kom...
Frh. af bls. 18
greinilega glysgjarn maður
eins og margar stórstjörnur og
hafði meðferðis í stóru kofforti
eða kistu reiðinnar býsn af
fatnaði, jakkaföt, skyrtur,
bindi, sokka og skó. Hann legg-
ur mikið upp úr því að vera
flottur í tauinu og ef ég man
rétt fór hann lítið um meðan
hann var hér nema hann kom
við hjá Sævari Karli og keypti
sér eitthvað fatakyns.
Hugarheimur Dominos
snýst fyrst og ffiemst um
þrennt - músík, föt og mat. Á
öðru hefúr hann takmarkaðan
áhuga. Hann hefúr fjarska gam-
an af að elda og það varð að út-
vega honum eldunarbúnað
þegar komið var á hótelið.
Björgvin Halldórsson, sem
öðrum mönnum ffiemur
greiddi götu hans meðan á
heimsókninni stóð, fékk að
kynnast því. Karlinn lokaði öll-
um gluggum og hitinn og
svækjan í hótelíbúðinni var
20 VIKAN 3. TBL. 1990
víst svakaleg, svo lagði um
gangana. Hann kokkaði þessa
jambolæja-rétti sína í baðhita
rétt eins og heima hjá sér —
ekki af ótta við matareitrun
heldur af einskærum áhuga. Ég
varð nú ekki svo frægur að
smakka á þessum grautarrétt-
um Dominos en það var á viss-
an hátt áhyggjuefni húsráð-
enda í Broadway, þar sem
hljómleikarnir allir voru
haldnir, hvað hann vildi kynda
vel og hafa heitt. Honum
fannst kalt hér á landi og skal
engan undra.
Mikið einn á báti
meðan hann dvaldi hér
Domino er vingjarnlegur
náungi að tala við þótt mér
reyndist erfitt að halda uppi
samræðum við hann og er víst
ekki einn um það. Hann talar
sérkennilega mállýsku og virt-
ist líka stundum vaða úr einu í
annað, nema auðvitað þegar
músík barst í tal. Þá óð á
honum. Hann er fjölskyldu-
maður, á fúllt af krökkum með
konu sinni, Rosemary. Einn
sona hans er í músíkinni.
„Hann spilar músík sem ég
kann ekki að meta og honum
finnst ekki mikið varið í mína
músík," segir karlinn um
strákinn. Hann var mikið einn
á báti meðan hann dvaldi hér
og var ekkert að rugla í víni
eða öðru vímugefandi. Hljóð-
feraleikurunum, sem með
honum voru, þótti hins vegar
sopinn góður og sulluðu
mikið. alltaf mjúkir. Maður
verður þó að hafa í huga úr
hvaða umhverfi þessir karlar
koma. Það er langur vegur ffiá
reykmettaðri kjallarabúllunni í
New Orleans og ffiam á heims-
sviðið með öllu því brambolti
sem fylgir og tíðum ferðalög-
um heimshorna í milli. Menn
verða sljóir á flakkinu, þeir
þekkja varla annað en músík-
ina og sviðið sem þeir standa á
í það og það skiptið. Þeir eru
aldir upp við þetta og brenni-
vínið er alltaf innan seilingar.
Hljómsveitin var hins vegar
feiknagóð og vel samæfð og
Domino þurfti ekki annað en
gefa einn'tón, þá rann lagið í
gegn.
Þessir þaulvönu karlar voru
kannski einfaldar sálir í sjálfu
sér en færir í sínu fagi og afar
þægilegir og vingjarnlegir í
viðmóti. Þeir liðu þetta áffiam
án þess að hafa áhyggjur af
morgundeginum — músíkin
ein er þeirra líf. Hver konsert
var mér sem upplifún, engir
tveir eins, allir með atvinnu-
mannabrag af bestu gerð. Það
hæfir líka manni á borð við
Fats Domino sem er búinn að
vera á sviði í yfir fjörutíu ár. □
MEÐ FRÆC5U FOLKI