Vikan - 08.02.1990, Page 43

Lottókóngurinn Jakob vann 220 milljónir:
Bónorðs- og beHibréfin
streyma nútil hans
ÞÝÐING: JÓHANNA S. SIGÞÓRSDÓTTIR
Hann er kominn vel á fimmtugsald-
urinn, heldur óíríður, þunnhærð-
ur og vegur heil 116 kíló. Engu
að síður sitja konur um ástarsamband við
hann og á hverjum degi berast honum
hrúgur af berorðum bónorðsbréfum. En
hvers vegna?
Jú, í heil tuttugu ár hafði Svisslending-
inn Jakob Schenker dreymt um að vinna í
lottói. Og nú hefur sá draumur heldur bet-
ur ræst. Jakob er sannkallaður lottókóngur
því það voru engir smáaurar sem hann
vann. En hann hefur einnig fengið að finna
fyrir því að það er ekki bara glens og gam-
an sem fylgir því að eignast peninga - sér-
staklega ekki ef þeir eru miklir og skjót-
fengnir.
Ilmurinn af ostaréttunum og höfugu
rauðvíninu berst langar leiðir. í glym-
skrattanum hljómaði vinsælt dægurlag.
Þessa stundina var ákaft fagnað í Jurablick,
litlu, notalegu knæpunni í smáþorpinu
Gretzenbach í Sviss. Ástæðan var sú að
málarinn þéttvaxni, Jakob Schenker, hafði
heldur betur dottið í lukkupottinn. Hann
hafði fengið sex rétta í lottóinu. Happa-
tölurnar hans voru 20, 24, 31, 40, 42 og
44. Og vinningurinn hvorki meira né
minna en 5,5 milljónir svissneskra franka
eða sem svarar um 220 milljónum ís-
lenskra króna.
Það má segja að það hafi verið hálfgert
glópalán sem varð þess valdandi að Jakob
fékk þennan væna vinning. Á miðvikudags-
kvöld hafði hann keypt og fyllt út þrettán
lottóseðla. Hann skilaði aðeins tveim, þar
sem hann var ekki með peninga á sér fyrir
þeim öllum. Skömmu síðar tók hann í spil
með nokkrum félögum sínum. Hann var
heppinn og vann 95 franka. Að því búnu
dreif hann sig aftur í lottósöluna og borg-
aði fyrir hina seðlana ellefu.
Það var svo á laugardagskvöldið næsta
sem hinn örlagaríki dráttur fór fram. Jakob
var ekkert sérlega spenntur og það var
ekki fyrr en á sunnudagskvöldið sem hann
fór yfir tölurnar. Og hvernig skyldi honum
hafa orðið við:
„Ég hrópaði upp yfir mig. Þá varð ég að
setjast. Ég titraði allur og skalf í að minnsta
kosti tvær klukkustundir. Ég trúði ekki
mínum eigin augum.“
Á mánudagsmorguninn lét hann það
svo verða sitt fyrsta verk að hringja í
lottómiðstöðina í Basel. Þar fékk hann
tölurnar staðfestar og þar með að hann
væri orðinn milljónamæringur. Hann
gerði vinum sínum þegar viðvart og sagði
þeim frá heppni sinni. Veitingamaðurinn á
kránni hans, Jurablick, fékk einnig að
heyra tíðindin. Innan skamms voru þau
komin um allt þorpið.
Hvað gerir málarinn?
Nú spyrja margir sig hvaða áhrif þessi
heljarvinningur muni hafa á Jakob. Fram
til þessa hefur hann verið mesti rólyndis-
maður og farið að öllu í sínu lífi með gát.
Til eru þeir sem óttast að hann muni nú
tapa sér í nýríkidæminu og spila rassinn úr
buxunum eins og hent hefur margan
manninn.
En ekkert bendir til þess að peningarnir
muni taka völdin af Jakobi. „Ég ætla að
halda áfram að vinna sem málari. En nú
ætla ég bara að mála þegar sólin skín. Nú
get ég leyft mér að vera heima þegar rignir
og veðrið er vont.“
Fram til þessa hefur hann ekki lifað í
neinum lystisemdum. Hann býr í húsi sem
bróðir hans á. Þar dvelur hann ásamt aldr-
aðri móður sinni. Húsnæðið er mjög lítið
og því þröngt um þau mæðginin. Nú
dreymir Jakob um að kaupa sér lítið ein-
býlishús þar sem hann getur búið ásamt
móður sinni í framtíðinni. Bíl á hann eng-
an og kveðst ekki þurfa að eyða peningum
í svoleiðis farartæki. Litla vélhjólið hans
dugi vel og komi til með að þjóna honum
áfram. Hann segist raunar ekki ætla að ausa
fjármununum út til beggja handa þótt pen-
inga eigi hann nóga. Systkinum sínum sjö
að tölu kveðst hann til dæmis ætla að gefa
smágjafir og láta þar við sitja.
Það er aðeins eitt sem þessi staðfasti
maður ætlar að láta eftir sér í ellinni og
Jakob ætlar að halda áfram að vinna sem
málari. Hann ætlar einnig að halda sig
við litla vélhjólið sitt því það dugir hon-
um alveg.
það er að sækja hverja heimsmeistara-
keppni í hjólreiðum sem haldin verður.
Annars ætlar hann að leggja sem stærstan
hluta vinningsins fyrir til að geta lifað af
vöxtunum í ellinni. Það ætti honum að
takast og gott betur.
Vinir á hverju strái
En þótt Jakob sé svona staðfastur og
passasamur eru ýmsar hættur sem steðja
að og margar gildrur spenntar. Nú á hann
allt í einu íjölmarga vini, sem hann þekkir
ekki einu sinni. Daglega streymir inn um
bréfalúguna hjá honum fjöldi sendibréfa
og sum hver eru hrein betlibréf.
Sem dæmi um þetta má nefha að Jakob
fékk á dögunum bréf ffá ungum manni,
sem hann hefúr aldrei séð hvað þá meir. Sá
kvartaði sáran yfir því hve mikið hann
skuldaði og bað Jakob um að gefa sér
50.000 firanka.
Ekkja ein skrifaði málaranum ógifta og
kvaðst gjarnan vildu kynnast honum. „Ég á
líka tvær fagrar dætur," stóð í bréfinu. Og
áfram: „Ég sá mynd af þér í blaði og mér
leist strax vel á þig,“ skrifaði þessi káta
ekkja ennfremur.
Kona ein, komin á eftirlaun, lét ekki sitt
eftir liggja og sendi línu. Hún kvartaði sár-
lega yfir því að hún hefði ekki haft efni á
því að ferðast í sumarfríinu sínu á síðari
árum. „Þér hljótið að geta séð af 2000
frönkum af milljónavinningnum yðar. Þér
vitið ekki einu sinni af því,“ skrifaði hún.
Jafnvel kattavinafélagið á staðnum svo
og sóknarnefhdin hafa beðið málarann um
fjárhagsaðstoð.
En Jakob lætur ekki plata sig. „Ég leit í
kringum mig eftir vinkonum áður en ég
vann í lottóinu og ég þarf engu þar við að
bæta. Þetta fólk sem skrifar mér nú er ekki
heiðarlegt. Það vill bara komast í pening-
ana mína. Sumar kvensurnar eru ekkert
betri en rándýr," segir þessi hversdagslegi
maður sem nú er á hröðum flótta undan
giftingarsjúkum konum. □
3.TBL.1990 VIKAN 41