Vikan - 22.12.1938, Blaðsíða 11

Nr. 6, 1938
VIKAN
11
Skemmtilegt aðfangadagskvöld
AÐ var skömmu eftir að við gift-
um okkur, að ég fór að tortryggja
manninn minn, og er traust mitt var svo
fallvalt, fannst mér ég endalaust sjá smá-
sannanir fyrir því, að hann hefði ekki
hreina samvizku.
Á örstuttum tíma breyttist hjónaband
okkar til verri vegar. í staðinn fyrir að
vera ánægð og brosandi, varð ég önug og
leiðinleg húsmóðir.
Auðvitað vildi Pétur vita ástæðuna.
1 fyrsta skipti, sem ég reyndi að hliðra
mér hjá hinum hversdagslegu faðmlögum
hans, þegar hann kom heim úr vinnunni,
spurði hann mig sakleysislega og með ótta-
blandinni áfergju:
— Hvað er að? Er ég of harðhentur,
Bíbí?
Hin grannholda, móbrúna ásjóna hans
ljómaði, því að hann hélt, að hann hefði
átt kollgátuna.
— Ég hefi stundum verið hræddur um,
að ég mundi brjóta í þér hvert bein, bætti
hann við afsakandi. — Þú ert svo lítil og
grönn, en ég er svo klunnalegur. Finnst
þér það ekki?
Ég var hér um bil búin að segja: — Nei,
elsku vinurinn — og allt það! Brjóttu bara
í mér hvert bein, ef þig langar til! Sama
er mér! — Ef þetta hefði komið fyrir áður
en þessari bansettri tortryggni skaut upp
í huga mér, hefði ég sagt eitthvað á þessa
leið, hlaupið upp um hálsinn á stóra, sterka
manninum mínum og þrýst mér að honum.
En þetta andstyggilega umslag, sem stóð
upp úr kápuvasa hans, rændi mig allri
ró og skynsemi. Ég kærði mig hreint ekki
um ástaratlot hans, fyrr en ég fengi að
vita um umslagið, svo ég kom mér undan
að svara beint.
— Mér líður ekki vel í kvöld, sagði ég
og rauk fram í eldhús, eins og ég fyndi
brunalykt.
— En hvað það er leiðinlegt. Get ég
ekki hjálpað þér eitthvað, ástin mín? —
Kannske við ættum heldur að borða úti?
Hann kom á eftir mér, og það var auð-
séð, að honum þótti fyrir þessu.
— Nei, nei. — Ég þakka þér annars
fyrir, — en maturinn er svo að segja til.
— Það er allt í lagi með það.
Pétur stóð kyrr 1 eldhúsdyrunum.
— Ég þarf að fara á skrifstofuna í
kvöld. Það er aukavinna. En kannske þú
viljir heldur að ég sé heima, elskan mín?
— Nei, hreint ekki, Pétur. Farðu bara
að þvo þér meðan ég legg á borðið.
Hann þagði andartak.
— Langar þig til að Ellen komi hingað
og verði hjá þér? spurði hann. — Mér
leiðist að vita af þér einni heima.
#
1 rauninni þótti mér vænt um að fá að
hugsa um þetta í einrúmi. Tæpum tíu mín-
(c5//u/í>aga\
útum áður en maðurinn minn kom heim,
hafði ég rekizt á umslagið í vasa hans.
Á meðan ég var að leggja á borðið, sá
ég alltaf fyrir mér tómt umslag og á því
stóð: Hr. lögfræðingur Pétur Kamp —
heimilisfang skrifstofunnar og neðst í
horninu til vinstri stóð með stórum, eld-
rauðum stöfum: Prívat. Sendandi var
Loðkápuverzlun Salómons. — Brúðkaups-
dagurinn okkar var hjá liðinn og langt
þangað til ég átti afmæli. Ég vissi, að við
máttum ekki við neinu óhófi, nema því
aðeins, að við hættum að leggja til hliðar
þá peninga, sem við ætluðum að kaupa
okkur sumarbústað fyrir.
Ég reyndi að telja sjálfri mér trú um,
að þetta væri eitthvað, sem kæmi verzlun-
inni við, og var dálítið rólegri, þegar ég
kallaði á hann til að borða. Ég heyrði til
hans frammi í anddyrinu.
Án þess að færa mig úr stað, gat ég séð
hann í spegli, sem hékk í anddyrinu, og
mér til mikillar skelfingar sá ég, að hann
var eitthvað að fitla við regnkápuna. Hann
tók umslagið upp úr vasanum og starði á
það. Hann sá mig ekki, en samvizkubitið
skein út úr honum.
Hann bögglaði bréfið saman og stakk
því í jakkavasann. Síðan leitaði hann
vandlega í öllum vösum sínum — og ég
sá, hvað honum létti, þegar hann fann
ekkert annað, en þetta eina umslag.
Ég stakk vasaklútnum upp í mig og
smaug inn í búrið. Þar gat hann ekki
heyrt mig gráta.
Þess vegna hafði hann gefið mér svona
litla, ódýra gjöf á brúðkaupsdaginn okk-
ar! Við höfðum ekki ráð á því! Og ég hafði
verið svo hreykin að þessari gjöf, af því
ég elskaði hann og vissi, að hann gat ekki
gefið meira. Ég vildi heldur ekki, að hann
eyddi peningum í að gefa mér dýrar gjafir.
— En því síður vildi ég að hann blekkti
mig og eyddi okkar peningum í aðrar!
Mig langaði mest af öllu til að þjóta að
honum og bera honum þetta á brýn. En
skynsemin réði mér þó frá því. Ég gat
ekki ásakað hann fyrir neitt. Mig skorti
sannanir. Hann gat komið með fimmtíu
skýringar, hvernig á umslaginu stæði, —
skýringar, sem ég yrði að taka góðar og
gildar.
Kannske var það bara ímyndun ein —
þetta með samvizkubitið. Og á meðan ég
velti þessu fyrir mér, vonaði ég að mér
hefði skjátlazt.
Þegar ég heyrði til hans í eldhúsinu,
þurkaði ég tárin í flýti. Ég settist skjálf-
andi við borðið en reyndi að sýnast róleg
og með sjálfri mér.
— Þú — þú ert föl, elskan mín, sagði
hann.
Sjálfur virtist hann vera að brjóta heil-
ann um eitthvað sérstakt.
— Ertu viss um, að þér þyki ekki verra,
að ég fari á skrifstofuna í kvöld?
— Auðvitað. Ég hefi nóg að gera . . .
Já, það var satt, ég.hafði nóg að gera, að
komast til botns í þessu máli. En nú var
ég í þann veginn að yfirbugast, þó ég
reyndi að láta ekki á því bera. Pétur
minntist ekki meira á að hringja á skrif-
stofuna, og mér fannst honum þykja vænt
um, að ég skyldi ekki biðja hann að vera
heima.
Undir eins og við vorum búin að drekka
kaffið, stóð hann upp.
— Ég verð að flýta mér. Því fyrr, sem
ég fer, því fyrr kem ég heim. Þú skalt
ekki þvo upp. Ég skal hjálpa þér í fyrra-
málið.
Ég var full eftirvæntingar, hvort hann
mundi kveðja mig með kossi.
Hann gerði það. Ég gat ekki fundið
neina gilda afsökun til að komast hjá því,
og innst inni langaði mig til, að hann tæki
mig í fang sér og kyssti mig lengi, lengi.
En hann gerði það ekki, heldur kyssti
hann mig kæruleysislegar en nokkru sinni.
Ég sat hreyfingarlaus í hálftíma, eftir
að hann var farinn. Mig langaði til að
gráta, mig langaði til að hringja til
mömmu og segja henni frá óhamingju
minni — mig langaði — já, mig langaði
til svo margs, en það var allt ómögulegt,
svo ég sat bara og starði fram fyrir mig.
Að lokum stóð ég upp og gekk að borð-
inu, þar sem við geymdum skjöl okkar og
bankabækur. Á brúðkaupsdaginn okkar
hafði Pétur sýnt mér ávísanabókina sína
og sagt, að við gætum átt hana í samein-
ingu, því að við ættum allt saman. Þann
dag hefði ég svarið fyrir, að ég mundi
nokkurntíma skoða ávísanir hans til að
sjá til hvers hann hefði notað peningana.
Ég fann ávísanaheftið strax. Venjur og
reglusemi Péturs komu upp um hann.
Á hverjum mánudegi tók hann út þá
peninga, sem átti að nota næstu viku. Það
var alltaf nákvæmlega sama upphæðin,
þangað til fyrir mánuði. En síðan höfðu
úttektir hans stöðugt aukizt. — Ekki mik-
ið, en hver ávísun var lítið eitt hærri en
þær fyrri. Ég athugaði vandlega útgjöld
mín, en komst ekki að neinu öðru en því,
að maðurinn minn hafði tekið út peninga,
sem hann hafði eytt utan heimilisins.
Sliguð af þreytu og örvæntingu hringdi
ég á skrifstofuna. Eftir nokkrar árang-
urslausar hringingar, svaraði syfjaður
maður.
— Er Kamp lögfræðingur við? spurði
ég.
— Lögfræðingurinn vinnur hér í verzl-