Vikan - 22.12.1938, Blaðsíða 21

Nr. 6, 1938
VIKAN
21
Skemmtilegt aðtangadagskvöld.
Framh. af bls. 12.
— Það er ekki um annað að gera, þó
erfitt muni það verða. Bara að þú verð-
ir ekki fyrir vonbrigðum, vina mín.
Hann sagði þetta ekkert hæðnislega,
enda þóttist hann þess fullviss, að Pétur
væri mér ótrúr.
*
Ég fór að undirbúa jólin.
Ég hugsaði ekkert um framtíðina, og
gerði allt sem ég gat til að hafa jólin sem
skemmtilegust.
Foreldrar mínir vildu, að við yrðum hjá
þeim á aðfangadagskvöld, en það vildi ég
ekki. Ef þetta yrði fyrsta og síðasta að-
fangadagskvöldið í hjónabandi mínu, vildi
ég vera heima, og ég skyldi sjá svo um, að
þetta yrði kvöld, sem hvorugt okkar
Péturs gleymdi fyrst um sinn.
Pétur var eitthvað órólegur.
— Gjöfin þín á að liggja undir jólatrénu
eins og gjafir litlu barnanna, sagði hann
við mig á Þorláksmessu. — Og þú mátt
ekki sjá hana fyrr en búið er að kveikja
á kertunum.
Pétur kveikti á kertunum á meðan ég
var að ganga frá matnum. Tárin runnu
niður kinnar mínar. Ég gat ekki stillt mig
að gráta — mér þótti gott að geta grátið
og var rólegri en ég hafði lengi verið, þeg-
ar Pétur kallaði á mig inn í stofu.
Ég hafði skreytt fornfálegt jólatré með
marglitum jólapokum og rauðum og hvít-
um kertum. Pétur tók í hendina á mér og
leiddi mig inn. Ég kom strax auga á stóra
öskju undir neðstu greinunum. Pétur laut
að mér og benti á öskjuna.
— Á ég þetta ? spurði ég — stóra bögg-
ulinn ?
Hann kinkaði kolli.
— Ó, Pétur, þetta er alltof mikið.
— Bíddu þangað til þú sérð, hvað það
er. Annars er ekkert of gott handa þér.
Hann tók utan um mig, og ég þrýsti
mér að honum.
— Ég er kannske alls ekki svona mikils
virði, hvíslaði ég. Ég var að hugsa um
Bent, og ég fann til nýrrar sektarmeðvit-
undar.
Það var alveg sama, þó að Pétri hefði
skjátlast. Ég átti engan rétt á að gera það
sama, og okkur langaði greinilega bæði til,
að þetta kvöld yrði okkur ógleymanlegt.
— Bíbí, veiztu, að mér hefir fundizt við
vera að fjarlægjast hvort annað. Það má
aldrei verða?
— Nei, Pétur. Ég vona að það komi ekki
fyrir. Hann tók fast utan um mig, eins
og í gamla daga. Ég þorði ekki að trúa
því, en ég var öruggari en ég hafði nokk-
urn tíma verið áður.
— Komdu hingað andartak, ég ætla að
segja þér nokkuð, sagði hann og tók mig
upp og settist með mig í stóra stólinn
sinn.
— Ég hefi verið alltof mikið að heim-
an í haust, sagði hann. — En ég held,
að því sé nú lokið. Ég komst í dálítið,
sem ég gat ekki ráðið við, hvort sem mér
var það ljúft eða leitt. Guði sé lof, að það
er úti.
Klukkan sló tíu.
— Ástin mín, sagði Pétur og sleppti
mér, — við megum ekki gleyma jólatrénu
okkar. — Gleðileg jól, elskan mín! Hann
kyssti mig eins og þegar við vorum trú-
lofuð. — Ætlarðu ekki að opna böggulinn
þinn?
— Jú! Ég reif utan af honum.
— Pétur — ég á þetta ekki skilið — nei,
Loðkápa! — Hvernig í ósköpunum — ó
— Pétur — ég á þetta ekki skilið — nei
ég tek ekki við þessu!
Ég var alveg rugluð, þegar ég snéri mér
að honum.
— Vertu ekki svona óróleg, elskan mín,
sagði Pétur hlæjandi. — Ég er búinn að
borga hana.
— En hvernig — ég skil ekki, — og þó
datt mér það allt í einu í hug.
— Mér fannst svo leiðinlegt, hvað ég
gat gefið þér lítið í afmælisgjöf og á brúð-
kaupsdaginn okkar, sagði hann, — svo að
ég fór strax að safna. Ég hefi séð um
bókhald fyrir Elsu Freund á kvöldin, svo
ég gæti borgað loðkápuna fyrir jólin.
Honum létti stórum.
— Bibí, þú trúir ekki, hvað ég er feg-
inn að geta sagt þér þetta. Ég hefi verið
svo hræddur um, að þú mundir hringja
eitthvert kvöldið
og komast að því,
að ég væri ekki á
skrifstofunni. Og
hvað hefðir þú
ekki getað hugsað
um mig.
Ég gróf andlitið
niður í loðkápuna
og grét í hljóði.
— Þú mátt ekki
taka þetta svona,
ástin mín, sagði
Pétur og reisti mig
upp. — Það er að-
fangadagskvöld.
Vertu ekki að
gráta. Eigum við
ekki að hringja til
Bents og óska hon-
um gleðilegra jóla.
Ég verð að þakka
honum fyrir, hvað
hann hefir verið
almennilegur við
konuna mína.
Hann leiddi mig
að símanum og
bað mig að hringja
hann upp.
Og ég hringdi.
— Halló, það er
stúlka, sem vill
tala við þig, Bent,
sagði einhver draf-
andi röddu.
— Gleðileg jól, Bent, sagði ég.
— Hvað, ertu komin — ég meina með
svarið við spurningu minni?
Það var eins og hann væri drukkinn,
og þegar hann hélt áfram, var ég viss um
að svo var.
— Bíddu á meðan ég rek þau frá. Hann
hélt hendinni fyrir símtólið, en samt heyrði
ég nokkur orð, sem ég átti þó ekki að
heyra:
— Getið þið ekki þagað, fíflin ykkar,
sagði hann. — Ég er að tala við snar-
brjálaðan kvenmann. Getið þið ekki þagað.
Síðan talar hann aftur við mig.
— Hverju svarar þú, Bíbí?
— Nei og aftur nei, hrópaði ég og skellti
símatólinu á. .....
— Hvað gengur að honum? spurði
Pétur.
— Æ, það var blindfullt fólk hjá hon-
um, og hann var að biðja okkur að koma,
en það vil ég ekki! Ég horfði á manninn
minn og brosti vesældarlega.
Þá er sagan í rauninni úti.
Það eina, sem kvelur mig, er það, að
ég skuli ekki geta sagt Pétri upp alla sög-
una. En það væri synd. Hann treystir mér,
og honum er óhætt að treysta mér í fram-
tíðinni.
Ég er afbrýðisöm — ég verð það kann-
ske alltaf, — en eitt hefi ég lært: að með-
an Pétri þykir vænt um mig, verð ég hvergi
eins hamingjusöm og hjá honum.