Vikan - 16.12.1943, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1943
15
f 5 Vegi Ný framhaldssaga: r ástarii — inar- i
—— Eftir E. A. ROWLANDS | ’* 1
Ungu stúlkumar gengu nú yfir stórt engi,
þangað til þær komu í lítinn skóg, sem var eftir-
lætisstaður Mary.
„Þú ert himinljós," sagði Sergia Wierne, um
leið og hún tók ástúðlega utan um mitti Mary;
,,þú ert hin bjarta lýsandi stjarna mín, og stund-
um er ég meira að segja svo eigingjarn að óska,
að þú skínir aðeins fyrir mig,“ bætti hún andvarp-
andi við.
„Hvers vegna þykir þér svona vænt um mig,
Sergia? Ég get alls ekki skilið það.“
„Mér þykir vænt um þig, Mary litla,“ sagði
Sergia blíðlega, „af þvi að þú ert fyrsta mann-
eskjan, sem hefir kært þig um mig.“
„Ó, nei, Sergia, ég er ekki sú fyrsta!“ sagði
Mary allt í einu. „Ég þekki einn, sem elskar þig
óendanlega heitt, og finnst þú vera ímynd alls
þess, sem er gott, göfugt og kvenlegt.“
„En við skulum nú ekki tala urn hann núna,“
greip Sergia óróleg fram í, „við skulum vera
eigingjamar og tala aðeins um okkur sjálfar.
Hvað segir þú um það, Mary, að við færum í
kapphlaup að þessum hóli þarna, mig langar svo
til að hlaupa í þessu mjúka grasi.“
„Ég er til,“ hrópaði Mary, og þær hlupu báðar
af stað og komu jafnt að hólnum, másandi og
hlægjandi.
Sergia lagðist niður í mjúkt grasið, heit og
móð, og engan hefði getað grunað, að þetta glaða
andlit og dásamlegu blíðu og ljómandi augu til-
heyrðu sömu stúlkunni og þeirri, sem í viðhafnar-
sölum Lundúnaborgar vísaði þeim mönnum á bug,
sem dáðust mest að henni.
,,Ó,“ sagði Mary og settist á grasið, „en hvað
ég vildi óska, að þú værir aðeins prinsessan min í
höllinni. Mér þætti gaman að sjá höfðingborna
menn, en ég er hrædd um, að þú, þegar allir
þessir tignu gestir koma á morgun til Stanley
Towers, munir gleyma litlu almúgastúlkunni
þinni.“
„Ég veit ekki við hvað þú átt, þegar þú talar
um litla almúgastúlku," sagði Sergía ásakandi, en
brosti um leið til Mary, „enginn hefir göfugri sál
en þú, og það er líka það, sem er mest um vert,
Mary,“ bætti hún blíðlega við; ,,en það er ekki
•einungis ég, sem verð önnum kafin við hátíða-
höld, ég hélt, að hin ágæta vinkona þín, ungfrú
Dering, kæmi til ykkar annað kvöld?“
„Jú, hún kemur, en gestir og hátíðahöld eru
ekki það sama," sagði Mary, sem lá endilöng í
grasinu og horfði upp í himininn. „Mér þykir
mjög vænt um hana og er fegin því, að við getum
nú sýnt henni einhverja vinsemd, hennar líf er
erfitt og leiðinlegt. Hún kennir allan ársins hring
í leiðinlegum skóla, svo að það verður henni mikil
skemmtun að vera hér. Veiztu það, Sergia, hvað
mér finnst allra bezt við að hafa meiri peninga
en áður. Það er, að nú getum við glatt aðra.“
„Þú hefir alltaf glatt og verið góð við aðra,
Mary. Þú hefir að minnsta kosti verið góð við
mig, frá því við sáumst fyrst."
Mary hafði setzt upp, og hún þrýsti nú
hönd vinkonu sinnar um leið og hún hugsaði um,
hvað það væri fallega gert af Sergíu að tala
þannig, þar sem hún sjálf og móðir hennar áttu
Sergiu svo mikið að þakka.
1 þau tíu ár, sem þau höfðu búið i Stanchester,
hafði frú Armstrong aldrei verið sýndur slíkur
vinarhugur eins og þessar síðastliðnu vikur. Það
leið varla sá dagur, að hún fengi ekki einhverja
sendingu frá höllinni — ýmist var það karfa full
Forsaga: Lafði Sergia Wieme, dóttir
® ’ hins ríka Stanchester lá-
varðar, sem var orðin þreytt og leið á
skemmtanalífinu í London hefir, til mikill-
ar gremju fyrir föður sinn, yfirgefið borg-
ina og farið til hallar hans, Stanley
Towers, sem er uppi í sveit. Fyrir tilstilli
sir Allans Mackensic, sem hún hefir áður
hryggbrotið, kynnist hún Mary Armstrong,
sem býr með móður sinni og bróður,
Juliani. Þau hafa áður átt við betri kjör
að búa; og nú er það metnaður Julians að
vinna sig upp, vegna móður sinnar og
systur. Stuttu eftir komu Sergiu býðst
Juliani há staða við verksmiðju. En það
dregur úr ánægju hans, þegar hánn fer að
gruna, að það sé Sergiu að þakka. Nú á
Sergia von á gestum til Stanley Towers;
hún kemur þvi til Mary snemma um morg-
un daginn áður og fara þær út að ganga.
af ávöxtum, eða blómvöndur til hressingar gömlu
konunni, og oft var bifreiðin send til þess að
aka henni eitthvað út. s
Það eina, sem kvaldi Mary, var, að það var
eins og Julian hefði einhverja andúð á Sergiu,
já, það var eins og hann virtist beinlínis van-
treysta henni, Mary var stundum hrædd um, að
Julian myndi banna henni að fara til hallarinn-
ar. Hann var alltaf svo fálátur, kuldalegur og
bituryrtur, þegar hún minntist á hina fögru vin-
konu sína. Mary elskaði þau bæði svo innilega,
og það var hennar heitasta ósk, að þau skildu
hvort annað betur; en það virðist erfiðara, en
hana hafði grunað. 1 byrjun hafði Sergia Wieme
alltaf haft áhuga á öllu sem viðkom Juliani; en
nú hafði hún breytzt; hún varð þegar hin kulda-
lega og tiginmannlega heimskona, er nafn hans
var nefnt.
„Juliani þykir það líka svo ánægjulegt, að við
getum haft Gertie Dering hjá okkur,“ sagði
Mary, sem greip hvert taikifæri til að hæla bróð-
ur sinum. „Veslings Gertie hefir átt við miklu
meiri erfiðleika að stríða en við, af því að hún
er einstæðingur. Foreldrar hennar dóu, þegar hún
var lítil stúlka, og fjárhaldsmaður hennar eyddi
öllum peningum hennar í gróðabralli, svo að
þegar hún var sautján ára, varð hún að fara að
vinna fyrir sér; og hún er svo lagleg, Sergia!“
„Veslings stúlkan!“ sagði Sergia, en ekki með
jafnmikilli meðaumkun og venjulega, rödd henn-
ar var þreytuleg, eins og hún hefði engan áhuga
'á þessu efni.
Henni hafði nefnilega dottið i hug, að henni
Sergiu Wieme, sem var svo óheppin að vera rík
og þurfti ekki að vinna nokkuð, yrði líkt við
hina fögru Gertie Dering. Julian Armstrong
myndi eðlilega bera meiri vi'rðingu fyrir Gertie,
af því að hún var neydd til að vinna.
,,Og þó,“ sagði Sergia við sjálfa sig ekki án
biturleika, „em auðæfi mín alveg eins tilviljuninni
að kenna eins og fátækt hennar. Mér þætti gam-
an að vita, hvort hann hugsi nokkurn tíma um
það, þ. e. a. s. ef hann man eftir því, að það
voru til þeir tímar, er ég var svo fátæk, að mig
skorti það nauðsynlegasta til þess að geta lifað?“
„Um hvað ertu að hugsa?“ spurði Mary, þegar
hún heyrði Sergiu varpa öndinni mæðulega og sá,
hvað hún var orðin alvarleg á svipinn. Sergia lét
strax eins og ekkert væri og brosti, þegar hún
sá hið kvíðafulla augnaráð Mary.
„Ö, ég var að hugsa um allt, sem ég á í vænd-
um á morgun," sagði hún. „Það er ekki alltaf
þægilegt að vera rík og tiginborin. En það skilja
svo fáir. Nú, en það er mikil heppni að Marion
frænka hefir aldrei verið jafn ánægð og nú.
Ég hefi ekki séð hana í jafngóðu skapi síðan við
fórum frá London, og ég má líka vera þakklát
því.“
Stuttu seinna gengu stúlkurnar aftur til hall-
arinnar. Sergiu langaði til að segja Mary frá
því, hvemig hún hafði hugsað sér að skemmta
gestunum sínum. Þær sátu lengi við morgun-
kaffið og spjölluðu saman.
Hið ferska og hressandi morgunloft hafði gert
þær svangar, og þær voru aðeins tvær, þvi að
lafði Marion sást venjulega ekki fyrr en um
hádegi, Mary leið því miklu betur en venjulega.
Henni þótti bezt að vera með Sergiu einni.
„En hvað það er yndislegt að dansa í þessum
sal!“ hrópaði hún um leið og hún sveif yfir gólfið
og líktist ljósálfi í hvíta kjólnum sínum.
„En hvað þú dansar vel,“ sagði Sergia, og
hugsaði með sjálfri sér, að fáar. stúlkur í London
þyldu nokkurn samanburð við þetta yndislega
barn náttúrunnar.
„Ég elska að dansa,“ sagði Mary áköf; „ég
held ég verði aldrei þreytt á þvi, Sergia, þó að ég
hafi nú aldrei dansað svo mikið á ævi minni, að
ég geti talað um það.“
„Veslings litla Mary!“ Sergia brosti ástúðlega.
„En þú skalt ekki fá ástæðu til að kvarta í næstu
viku. Þú veizt, að ég á að opna nýja lestrarsal-
inn þann 18. og þeim merkilega atburði á að
ljúka með dansleik, og ég vona, að þú, Mary,
skemmtir þér vel þar.“
„Ég get víst, því miður, ekki komið þangað,"
svaraði Mary, um leið og roði færðist yfir vanga
hennar.
„Af hverju ekki?“ spurði Sergia hissa.
„Það er af ástæðu, sem ég ræð ekki sjálf við,“
sagði Mary og hneigði sig um leið „og þess vegna
verður prinsessan mín að láta sér nægja önnur
himinljós."
„Við skulum sjá til,“ svaraði Sergia og brosti
hugsandi.
7. KAFLI.
Daginn eftir kom Stanchester lávarður til hall-
ar sinnar og á meðal þeirra vina, sem
vom með honum, var Carillion lávarður. Þeir
ætluðu sér að dvelja í hálfsmánaðar tíma, og því
næst var ferðinni heitið til Skotlands á dýraveið-
ar. Því höfðu þeir neyðst til að fresta, þar sem
faðir Sergiu hafði fengið gigt, og hann var enn
þá ergilegur og gramur af þvi.
Sergia fann það strax, að faðir hennar hafði
ekki enn fyrirgefið henni framkomu hennar í
garð Sir Allans og Carillions lávarðar.
„Ég er einkabarn hans,“ hugsaði hún með
sjálfri sér „en hann hugsar ekki um annað en,
hvernig hann geti losnað við mig. Honum er alveg
sama hverjum ég giftist, eða þó ég verði óham-
ingjusöm, bara að ég nái í mann, sem er stöðu
minni samkvæmur, og hann verði laus við mig
svo að hann geti skemmt sér eins og hann vill.“
Þessar hugsanir gerðu hana ennþá fálátari og
harðlyndari, og nú hafði hún enga Mary til að
blíðka sig.
Gertrude Dering var komin, og Mary hafði •
nóg að gera við að snúast um gest sinn og að
hjúkra móður sinni, sem var ekki vel hraust.
Mary kærði sig auk þess heldur ekki um að koma
í höllina núna, þegar Stanchester lávarður sjálfur,