Vikan - 16.12.1943, Blaðsíða 16

16
og allir þessir tignu gestir voru þar. Sergía sakn-
aði vinkonu sinnar mikið, og þó að hún vildi ekki
viðurkenna það, þá var hún dálítið afbrýðisöm
út í stúlkuna, sem nú var gestur Mary. Þessi
tilfinning jókst, þegar hún var í ökuferð eftir-
miðdag nokkum með lafði Marion og Carillion
lávarði og hitti Mary og Julian Armstrong ásamt
laglegri dökkeygðri stúlku, sem hún gat sér und-
ir eins til að væri Gertrude Dering. Þau voru öll
svo ánægð, og Sergiu fannst hún aldrei hafa séð
Julian jafn ánægðan eins og núna, þegar hann
var að tala við þessa fátæklega klæddu stúlku.
Henni fannst þessum þrem unglingum líða miklu
betur en henni sjálfri, og þegar Mary brosandi
veifaði til hennar hendinni, svaraði hún þeirri
kveðju aðeins með því að kinka kolli, um leið og
bifreiðin rann framhjá.
Sergia sat við hlið Carillion lávarðar og lézt
hlusta á það, sem hann sagði, en í rauninni heyrði
hún ekki orð af því. Eina hugsun hennar var,
hvemig hún átti að skýra það fyrir Mary, af
hverju hún hefði heilsað henni svona kuldalega.
Það sem kvaldi hana mest, var, að hún hafði séð
bros Julians, þegar hún ók- fram hjá; hún vissi
nú að hann hafði tekið eftir, hvemig hún hafði
heilsað systur hans. Bros hans hafði sært hið
stolta hjarta hennar, þvi að það sagði hreint og
beint: „Já, ég átti ekki á öðru von af yður, lafði
Sergia. Systir mín er nógu góð til að skemmta
yður, þegar ekki eru aðrir betri, en svo þegar
aðrir koma —!“
Á þessari stundu fann Sergia, að hún vildi
gefa allt í heiminum fyrir, að finna arma Mary
um háls sér.
„Var þetta lafði Sergia, hin fagra vinkona
Mary?“ spurði Gertrude Dering, um leið og hún
leit með hinum fallegu dökku augum sinum á
Julian.
„Það var lafði Sergia Wierne," svaraði Julian
kuldalega.
„Finnst yður hún ekki yndisleg?“ spurði
Gértrude.
„Nei!“ svaraði Julian stuttur í spuna og ákveð-
inn, „þó ég verði að viðurkenna, að mér þótti
hún lagleg, þegar ég sá hana fyrst.“
„Og nú hafið þér breytt um skoðun,“ sagði
Gertmde hlægjandi, en horfði undrandi á hann.
„Af hverju lízt yður ekki á hana?“ hélt hún áfram
„mér finnst hún mjög falleg, og Mary segir að
hún sé svo góð.“
Julian svaraði ekki, því að Mary var að ná
þeim; hún hafði dregizt aftur úr með þeirri af-
sökun, að hún ætlaði að tína blóm, en i rauninni
var það af því, að hún ætlaði að leyna sorg
sinni yfir því, hvað Sergia hafði heilsað henni
kuldalega. En hinn 'göfugi og elskulegi hugur
Mary fann brátt útskýringu á hinni breyttu fram-
komu Sergiu. „Sergia hlýtur að vera hrygg yfir
einhverju," sagði hún við sjálfa sig og brosti
aftur til Julians og Gertrude, glöð og ánægð.
Þegar þau komu heim um kvöldið, fann Mary
sér til mikillar ánægju lítið bréf frá Sergiu, þar
sem hún bað Mary fyrirgefningar. Hún sagðist
varla hafa tekið eftir þeim, þegar hún ók fram
hjá. Hún vonaði að Mary fyrirgæfi henni og kæmi
til veizlunnar, sem yrði haldin í höllinni næsta
dag, því að þá kæmi fleiri gestir. „Mig langar
til að þið komið öll,“ skrifaði Sergia, „móðir
þín, ungfrú Dering, já i stuttu máli — þið öll.
Ég sendi bil eftir móður þinni, og hún getur
farið, þegar hún verður þreytt. Komdu, elskan
mín, þó ekki væri til annars en að sýna mér, að
þú sért mér ekki reið. Þín einlæg Sergia.“
Augu Mary Armstrong ljómuðu af gleði, þegar
hún las þetta elskulega bréf. Hún rétti bróður
sínum bréfið, en henni til mikilla vonbrigða, lagði
hann það fljótlega frá sér.
„Þú kemur með okkur, Julian minn,“ sagði
Mary.
„Ég hélt, við hefðum tekið ákvarðanir um
morgundaginn," svaraði hann stuttaralega.
„Við getum altaf farið til klaustursins einhvern
annan dag,“ sagði Mary. „Sergia getur móðgast,
ef við komum ekki; það mundi vera óvingjarnlegt
af okkur, þar sem hana langar til að sjá okkur.“
„Ég get aðeins farið með ykkur í klaustrið á
rnorgun," svaraði Julian ákveðinn; „en þér er
kannske alveg sama, ef bara er látið eftir lafði
Sergiu. Þú mátt gera alveg eins og þú vilt sjálf,
Mary viðvíkjandi boðinu; en ég fer ekki til
hallarinnar."
„Jæja, þá skulum við halda okkur við fyrri
ákvörðun okkar,“ sagði Mary dapurlega. „Ég
get skrifað Sergiu og sagt henni ástæðuna, og
ég er viss um, að hún muni ekki misskilja mig.
Hún hefir auðvitað aðeins hugsað um gleði okkar,
þegar hún bauð okkur," hélt hún áfram og reyndi
að leyna því, hvað hún hafði orðið fyrir miklum
vonbrigðum.
En þegar hún stuttu eftir fór út úr stofunni,
sneri Gertrude Dering sér að Juliani og horði
ásökunaraugum á hann.
„Finnst yður ekki sjálfum, þér vera óréttlátur
í garð Sergiu?“ spurði hún. „Hún myndi áreið-
anlega ekki bjóða yður í veizlu sina, ef hún vildi
ekki gjarna sjá yður.“
„Það er nú rétt svo sem!“ sagði Julian fyrirlit-
lega. „Hún er eins og stendur hrifin af Mary, og
þar sem hún getur ekki boðið henni einni, býður
hún okkur líka — en verður bara ánægð, ef við
komum ekki.“
En þrátt fyrir þau biturlegu orð, sem hann
JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1943
hafði látið falla, þótti honum samt leiðinlegt, hvað
hann hafði hryggt Mary.
„Heyrðu, vina mín,“ sagði hann um leið og
hann tók utan um 'systur sína, þegar hún kom
aftur inn. „Það var kannske dálitið fljótfæmis-
legt, af mér að segja það, sem ég sagði áðan,
og ef þú heldur, að veizla lafði Sergiu verði
skemmtilegri en ferðalag okkar, þá skal ég koma
með ykkur þangað. Ég held líka að Gertrude
muni hafa meiri ánægju af því,“ bætti hann við.
„Það er mjög elskulegt af þér, kæri Julian,“
sagði Mary hæglátlega „en nú er það of seint;
ég hefi sent Sergiu bréf, þjónninn beið nefnilega
eftir svari, og mér fannst hún ætti að fá það
strax.“
Svo var ekki talað meira um þetta, og smátt
og smátt birti yfir andliti Mary. Og henni þótti
vænt um, að Julian hefði samt viljað fara með
þeim til .Stanley Towers.
Julian Armstrong var orðinn afbrýðisamur, án
þess þó að vita af því sjálfur, vegna þess að
Mary þótti svona vænt um Sergiu Wierne.
Hann gat ekki liðið Sergiu, og það særði hann
að hugsa til þess að hann væri ekki lengur allt
í heiminum fyrir litlu systur sína. Hann hafði
fundið til þess í margar vikur, þó að hann hefði
alltaf reynt að bæla þessar hugsanir niður og
gleðjast í staðinn yfir því, að nú skyldi loksins
birta yfir hinu tilbreytingarlausa lifi Mary. Hon-
um heppnaðist það líka nokkum veginn; en hann
gat þó ekki gert að því að óska þess, að hamingja
systur hans væri af öðrum rótum runnin.
Julian Armstrong var einþykkur að eðlisfari,
hann hafði fengið-andúð á lafði Sergiu, og hann
vildi ekki hugsa um það, hvort hún átti hana
skilið eða ekki.
Dagamir liðu, án þess að ungu stúlkurnar hitt-
ust. Sergia kærði sig ekki um að hitta Gertrude
Dering. Hún vildi heldur vera án Mary, þangað
til hún fengi að hafa hana ein; en hún gleymdi
ekki vinkonu sinni eitt andartak, og Mary hefði
verið hamingjusöm, ef hún hefði vitað um hinar
elskulegu hugsanir Sergiu í sinn garð, því að
Sergia hugsaði ekki um annað en að gleðja vin-
konu sína.
Julian hafði sínar fyrirætlanir viðvíkjandi
deginum, þegar Sergia átti að opna nýja lestrar-
salinn í Stanchester. Hann sagði Mary ekkert
frá þessum fyrirætlunum, en hann hlakkaði til að
segja henni frá þeim.
Hún hafði hvað eftir annað sagt honum, að
hún kærði sig ekkert um að taka þátt í skemmt-
uninni, en hún og Gertrade ætluðu að skreyta
stóra herbergið með blómum frá höllinni, og
Julian reyndi ekki til þess að telja hana af þvi.
Brla og
unnust-
inn.
Oddur: Erla má aldrei komast að því, að ég sé að Barði: Ertu að fara á stefnumót, Oddur?
flysja kartöflur. Hún heldur, að ég stjórni öllu stríðinu. Oddur: Já, ég ætla að hitta yndislegustu stúlkuna í heiminum.
Oddur: Mikið skelfing var gott að losna við Erla: Þú ert glæsilegur í þessum búningi, elskan mín. — Ég er Erla: Já. Komdu fram í eldhús
að flysja allar þessar kartöflur. nú að búa til mat handa okkur. að flysja kartöflur.
Oddur: Þú ert stórkostlega inndæl. Get ég hjálpað þér?