Vikan - 15.12.1949, Blaðsíða 7

Jólablað Vikunnar 1949
7
Þegar hún frú Pálína fór í ferðalag
Smásaga eftir SONJU B. HELGASON.
Nýi bíllinn stóð gljáfægður fyrir utan.
Heimilisfólkið var á þönum. Nágrannarnir
stóðu á gægjum og forvitnir krakkar
gláptu á. Það var verið að bera dót og
pinkla úr húsinu út í bílinn, svo að auð-
séð var á öllu, að eitthvað mikið stóð til.
Hún frú Pálína var sem sé að fara í
ferðalag með manninn sinn. Þau höfðu
boðið, eða réttara sagt frúin hafði boðið,
útlendum sendiherrahjónum með í ferða-
lagið. Það reið á miklu, að ferðin yrði vel
heppnuð, enda lagði frú Pálína sig í líma,
til þess að svo mætti verða. Hún var ekki
þannig manneskja að eðlisfari, að hún
skellti sér í ferðadragt og þyti af stað
eins og hver annar bjáni. Nei, öðru nær!
Hann Ljúfur, maðurinn hennar, varð að
gjöra svo vel að kaupa nýjan bíl, á svört-
um markaði auðvitað, því að það var bók-
staflega ekki hægt að bjóða háttsettu fólki
upp á annað. Nú, og svo þurfti að. hafa
ýmislegt með sér í ferðalagið, fyrst og
fremst drykkjarföng og sígarettur, og svo
konfekt og súkkulaði! Ekki mátti heldur
gleyma smurða brauðinu og ávaxtadósun-
um, sem var blátt áfram nauðsynlegt að
hafa til taks, ef sendiherrahjónunum lit-
ist það vel á einhvern stað, að þau vildu
hafa þar einhverja viðdvöl. Sem sagt, hún
frú Pálína hafði haft öll spjót úti og
,,blikkað“ marga undanfarna daga, sem
hún lagði þó ekki í vana sinn að öllu jöfnu.
Hún hafði verið ósköp sæt og blíð og
vandræðaleg, en henni hafði líka tekizt að
ná í það nesti, sem hana vanhagaði um.
Ljúfur og vinnukonurnar tvær voru á þön-
um að bera út dótið, en Pálína stóð á tröpp-
unum, til þess að sjá um að ekkert gleymd-
ist. Já, hún sá það bezt núna, að það var
ekkert of mikið að hafa tvær stúlkur. Hún
hafði oft ,,partí“ um helgar og í miðri
viku, svo að þess vegna hefðu þær gjarn-
an mátt vera þrjár! Bömunum hafði hún
lofað austur að Laugarvatni ásamt kunn-
ingjum þeirra. Þau voru heldur engin smá-
börn lengur, og vön að fara sínu fram
og sjá um sig sjálf.
Ljúfur hafði verið tregur í fyrstu, þegar
hún hafði orð á því, að bjóða sendiherra-
hjónunum, og hann var meira að segja svo
púkalegur, að hafa orð á því, að sig lang-
aði mest til þess að taka Dóru og Gvend
rukkara með, því að þau væru svo skemmti-
leg. Huh! Ja' svei, var það þá skemmt-
unin! Hún kunni allar sögurnar utan að,
sem þau skiptust á að segja. Eins og t. d.
söguna um Svein og Sigga sáluga, og Gróu
gömlu, sem skúraði skrifstofur og allir
héldu að væri svo fátæk, en átti svo fyrir
heilu húsi, þegar eignakönnunin fór fram!
Hún hafði geymt peningana í hreinni skúr-
ingatusku undir madressunni sinni! Og svo
hlógu þeir og héldu áfram að segja hver
öðrum sögur, en hún varð að gjöra svo
vel að tala um veðrið og barnauppeldi við
Dóru. Ljúfur var ekkert á því að hætta
að umgangast Gvend rukkara, þó að hann
væri sjálfur orðinn forstjóri. Þegar þeir
voru unglingar, voru þeir báðir sendisvein-
ar hjá sama fyrirtæki. Síðan höfðu þeir
haldið kunningsskap. Það hafði oft verið
kátt á hjalla hjá þeim, og mörg prakk-
arastrikin rif juðust upp fyrir þeim, þegar
þeir hittust. Gvendur greyið var bezti
strákur, og gat verið andskoti skemmti-
legur, þó að hann væri ekki duglegur að
koma sér áfram. En Pálína var ekki sam-
mála honum, og hann nennti ekki að stæla
við hana, því að þá myndi hún setja upp
fýlusvip, en hann kaus heldur að hafa
hana góða og brosandi. Já, það var ábyggi-
legt, að hún brosti, þegar -um útlendinga
var að ræða. Hann minntist þess, hvernig
það hafði verið þarna um árið, þegar hann
hafði komið heim með Ameríkanann. Þá
hafði hún sannarlega brosað og snúizt í
kring um þá, svo að hann hafði ekki haft
kjark í sér til þess að segja henni það
fyr en löngu seinna, að þetta hefði verið
umboðssali frá firma, sem seldi ,,toilett“-
pappír! Þá varð hún svo reið, að hann
dauðsá eftir því, að hafa farið að segja
henni það. Og núna, þegar hún hafði far-
xð að tala um að bjóða þessum sendiherra-
hjónum, þá hafði hann í fyrstunni þver-
tekið fyrir það, en hún skeytti því engu
og fór sínu fram. Hann hugsaði með sér,
að bezt væri að lofa henni að ráða í þetta
sinn; hún myndi ef til vill læra svolítið
á því.
Loksins var allt hafurtaskið komið á
sinn stað. Pálína var búin, að leggja stúlk-
unum lífsreglurnar, sem hún raunar vissi
fyrirfram, að þær myndu ekki fara eftir!
Ljúfur var seztur inn í bílinn og nú kom
frúin sjálf og hlammaði sér við hliðina
á honum. Hún var sallafín, í hvítum sum-
arkjól með silfurrefa,,cape“ á herðunum,
með splúnkunýjan hatt alsettan gerfiblóm-
um samkvæmt nýjustu tízku, í nýjum ny-
lonsokkum ‘ og hvítum, hælabáum skóm.
Með nýlagt hárið og eins vel tilhöfð og
frekast var unnt. Hann hafði orð á því,
hvort hún væri með regnkápu og vaðstíg-
vél, og hvar síðbuxurnar væru. Hún mældi
hann út og hló, og sagðist ekki fara að
fara í vaðstígvél. Svo óku þau af stað, til
þess að sækja sendiherrahjónin. Þau
bjuggu á Borginni og voru alveg tilbúin,
þegar þau komu. Hann var í reiðbuxum
og vindjakka með alpahúfu á höfði, en
hún var í gráum síðbuxum og klossum,
með gamlan rykfrakka á herðunum og
með skýluklút á höfði. Frú Pálína hélt,
að það mundi líða yfir sig. Þessu hafði
hún aldrei búizt við, en hún var svo viti