Vikan - 15.12.1949, Side 12

12
Jólablað Vikunnar 1949
fram við hana, var vingjamlegur og alúðlegur,
en ekkert þar fram yfir. Hann sendi henni blóm
við og við, en ekki of oft. Hann undirbjó margs-
konar skemmtanir, Sem auðvitað voru gerðar
henni til sæmdar, en ógerlegt var að nokkur
yrði þess vísari af framkomu eða orðum Must-
apha.
Mutsapha kom sannarlega vel fram. Hann erfði
það ekki við hana, þótt hún hefði hryggbrotið
hann. Beatrice var honum mjög þakklát og nú
var svo komið, að henni var fremur hlýtt til
hans. Hún var ekki lengur hrædd við hann —•
hin vonlausa ást hans hafði gert hann öllu mann-
legri en hann hafði áður verið — það kom sem
sagt í ljós, að harm hafði tilfinningar eins og
annað fólk. Hún vorkenndi honum og vonaði,
að ást hans til hennar mundi brátt deyja.
Engan grunaði neitt — það var hún viss um.
Og stundum, þegar fólk var að tala um hann,
hversu valdamikill hann var, og, að hann væri
náinn starfsmaður Ghazi-ans, gat hún ekki að
sér gert, að um hana fór undarleg tilfinning.
Hvað ætli þetta fólk segði, hugsaði hún, ef
það vissi, að ég get vafið þessu ofurmenni um
fingur mér?
En hún gat ekiki verið glöð út af þessari til-
finningu. Hún gat ekki verið hreykin af ást hans
— síður en svo! Og samt — samt var hann ó-
krýndur konungur í landi stnu. Það var sízt að
undra raunar þótt hún væri hreykin af því valdi,
sem hún hafði yfir honum.
Um þessar mundir var hún mikið með Rickey
— vinátta þeirra þroskaðist æ meira og virtist
ná meiri dýpt. En af undarlegu viti, sem varla
getur að finna með mönnum á hans reki, hélt
hann sér í skefjum. Hann var sannfærður um
að Beatrice var ekki sama um hann, en hann
fann það jafnvel, að henni var það ekki ljóst
sjálfri. Ef hann talaði núna, var hann viss um,
að það yrði til þess að eyðileggja allt.
Að þessu leyti hafði hann rétt fyrir sér. Bón-
orð Mustapha hafði vakið í sál hennar kynlega
andúð á því að hugsa um ást og þótt Rickey
þekkti ekki hina raunverulegu ástæðu, fann hann
ifsamt, hvernig í öllu lá.
Hann gat ekki annað en beðið þess, sem tím-
inn og tilveran mundi leiða í ljós. En aðstæðurnar
voru honum ekki í vil. Pyrirvaralaust var hann
boðaður heim til Englands. Paðir hans hafði
tekið þunga sótt, og læknarnir gerðu ráð fyrir,
að hann ætti ekki langt eftir. Rickey fékk boð
um það símleiðis að koma heim hið bráðasta,
og að fengnu orlofi hjá Jim Leighton bjóst hann
þegar til brottfarar og hafði innan tveggja
klukkustunda keypt sér farmiða heim. Hann
lagði af stað til þess að kveðja Beatrice.
Hann hitti hana eina úti á svölunum. Hún fagn-
aði honum brosandi, en sá sér til skelfingar, að
hann var náfölur í framan.
„Hvað hefur komið fyrir?“
Hann sagði henni i fáum orðum, hvernig kom-
ið var. Hann sá, að hún viknaði við sögu hans.
„Faðir þinn,“ hvíslaði hún. „Ó, veslings
Rickey, hvað á ég að segja við þig?“
Það var auðséð, að í hennar augum, var föð-
urmissir þyngsta raun, sem lífið gat lagt á herð-
ar nokkrum manni. Og Rickey hugsaði með sér
hrærður i huga: „Alltaf er faðirinn henni kær-
astur.“ Hátt sagði hann:
„Já, það er sorglegt. Að vísu hefur hann ver-
ið veill síðustu árin, og menn munu segja, að
hann geti verið hvíldinni feginn. En — jæja
— —“ Hann leit niður fyrir sig og virtist ekki
geta sagt fleira.
„Já, ég skil,“ svaraði hún full meðaumkunar.
„Já,“ sagði hann og reyndi að brosa. „Það
getur enginn gengið manni í föðurstað. Mér
þótti ákaflega vænt um föður minn.“
„Kæri Rickey! Gefstu ekki upp. Þú ert á för-
um núna?“
„Já, ég fer strax í kvöld — ég má ekki tefja
lengi, ég þarf að fara upp í sendiráðskrifstof-
una. Beatrice . . . .“ Hann leit á hana, ætlaði
að segja eitthvað, en úr því varð ekki. Hann sat
á sér, stundin var ekki upprunnin.
„Bg ætla að skrifa þér,“ sagði hann.
„Auðvitað! Strax og þú færð því við komið!
Ég vona, að það verði góðar fréttir."
„Það vona ég líka. Ég get ekki sagt, hversu
lengi ég verð burtu, en Beatrice, þú verður
hérna, þegar ég kem aftur?"
„Hvar ætti ég að vera annarsstaðar, Rickey?"
spurði hún blíðlega. Ennþá fékk hann óstjórn-
lega löngun til þess að tala, og ennþá neyddi
hann sig til þess að sitja á sér. Hann greip hönd
hennar og þrýsti hana þéttingsfast.
„Vertu sæl, Beatrice."
„Vertu sæll Rickey! Ég vona, að þú náir heim
í tíma.“
Hann var farinn og Beatrice fannst hún svo
hræðilega ein og yfirgefin. Það var eins og jörð-
in hefði sigið undir fótum hennar. Rickey var
orðinn hluti af henni. Hún gat ekki misst hann
-—- hún mundi sakna hans afskaplega.
Þegar Rickéy var að hlaupa niður tröppurn-
ar, mætti hann Molloy, sem var á leiðinni upp.
Molloy nam staðar og þrýsti hönd hans.
„Ég hef heyrt þessar sorglegu fréttir,“ sagði
hann. „Það tekur mig sárt, vinur minn.“
„Þakka yður fyrir.“
„Hafið þér verið hjá Beatrice?"
„Já.“ Rickey galopnaði augun og hrópaði:
„Heyrið — Molloy — yður finnst ég kannske
bölvaður kjáni, en ég bið yður þess, að þér gæt-
ið hennar vel fyrir mig.“
„Það skal ég gera, drengur minn.“
„Ég býzt við, að þér hafið séð . . .“ stamaði
ungi maðurinn.
„Já, auðvitað. Haldið þér að ég sé blindur."
„Og þér #ruð þessu ekki mótfallinn?"
„Mótfallinn? Nei, þvert á móti er það min
innilegasta ósk,“ sagði Molloy. „Hafið þér sagt
nokkuð við hana sjálfa?“
„Nei, ég ætlaði að bíða. Hún er ólík öðrum
ungum stúlkum — ég er dálítið hræddur við hana.
Auðvitað — ef ég hefði getað séð fyrir þetta, þá
hefði ég reynt að setja í mig kjark. En í dag . . .
Ég gat það ekki.“
„Nei, það er alveg rétt. Það hefði ekki verið
hyggilegt. En ég hygg, að þér getið verið róleg-
ur, Rickey.“
„Er um nokkurn annan að ræða?“
„Alls engan! Það þori ég að fullyrða."
„Þá skil ég hana eftir í yðar vörzlu og veit
hún er vel geymd.“
,,Ég skal gæta hennar vel, Rickey. Guð og
gæfan sé með yður. Mig tekur sárt til yðar.“
„Þér virðist heldur ekki vera alveg ánægður,"
sagði ungi maðurinn.
„Ég hef dálitlar áhyggjur," svaraði Molloy,
„áhyggjur, sem enginn sleppur við. Við komumst
af — það er enginn vafi. Og flýtið þér yður nú!
Þér hafið ekki langan tíma aflögu."
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Lilli: Hvað er pabba að gera? Lilli: Sokkabönd?
Pabbinn: Pabbi er að leita að sokkaböndunum sínum. Pabbi: Ég hef leitað í hverjum krók og kima. Af hverju er
ekki hægt að láta mína hluti í friði.
Lilli: Voru þau svona löng?
Pabbi: Já, alveg rétt, Lilli minn!
Lilli: Og voru þau blá? Lilli Hef ekki séð þau!!!
Pabbinn: Já, já, já, elskan! Hvar eru þau? Pabbinn: Ó, drottinn minn dýri!