Vikan - 06.08.1992, Síða 18

„Eg nenni bara ekki að „hugsa gamalt"... En með þvi að hugsa eins og ég geri heldur maður sér uppi, bæði andlega og líkamlega.“
Þá voru nylonsokkar og tyggigúmmí lúxusvara
sem stúlkurnar kunnu aö rneta".
HVERNIG SKIP VAR BRÚARFOSS
„Þetta var farþegaskip sem tók fimmtíu far-
þega og áhöfnin taldi þrjátíu og þrjá menn.
Samt var nú enginn ísskápur, sem þætti víst
ekki gott í dag. Þrátt fyrir það var þetta klassa-
skip. Þarna var oft kátt á hjalla, vaktir voru
þrískiptar þannig að menn höfðu góðan frítíma
sem þeir vissulega kunnu að meta. Hugsaðu
þér gleðina þegar við komum til Hamborgar og
hittum þar fyrir fleiri íslenskar áhafnir. Þá lá
leiðin ævinlega á stað sem hét Lilleput, mesta
öndvegisstað. Þegar svo bar undir munaði
húsbændur á þeim bæ ekki mikið um að skella
upp aukabörum en þess þurfti þegar saman
voru komnar þrjár eða fjórar áhafnir, fjörið var
svo mikið.“
Við minninguna kumrar ánægjulega í Balla
og gleðin og kankvísin skín af ásjónu hans.
HÆTTURNAR LEYNAST VÍÐA
„Einu sinni fórum við til Grikklands með fisk en
nokkrir farþegar voru með í förinni. Sem oftar
vorum við á röltinu nokkrir að virða fyrir okkur
mannlífið og álpuðumst inn á leikvang þar sem
íþróttakeppni stóð yfir. Við vissum ekkert
hverjir voru að keppa en allt í einu sjáum við
hvar islenski fáninn er dreginn að húni! Þá var
að ég held Örn Clausen að keppa í hlaupi og
sigraði. Þess vegna sáum við fánann og þvílík-
ur fagnaðarstraumur sem fór um okkur. Maður
er helmingi meiri föðurlandsvinur á erlendri
grund heldur en heima hjá sér. Við fundum
geysilega til okkar af þessu tilefni og þurftum
náttúrlega að halda rækilega upp á það.“
Balli sýpur vel á vatninu og hristir höfuðið,
rétt eins og hann sé undrandi yfir háttalagi
ungu mannanna fyrr á árum. Síðan hallar
hann sér makindalega i sætið sitt og heldur
áfram.
„Það var í þessari ferð sem við skruppum til
eyjunnar Milos þar sem handleggjalausa stytt-
an fræga fannst hér í eina tlð. Það þarf ekki að
spyrja að veðrinu, hiti og meiri hiti, svo við Ari,
faðir Kristjáns Arasonar handboltakappa,
ákveðum að kæla okkur svolítið í sjónum. Þar
sem við erum að busla þarna sjáum við Grikk-
ina æpa og öskra og láta öllum illum látum svo
að við héldum upp í bátinn aftur. Þá skildum
við hvernig í öllu lá því hákarlar voru á ferð í
áttina til okkar. Ég varð hálfmáttlaus við þessa
sjón. Þetta eru svo gráðug kvikindi. Nú, nú, eft-
ir þetta fórum við í land og ætluðum að hafa
það náðugt í sandinum. En við vorum ekki fyrr
komnir þangað heldur en konurnar komu ask-
vaðandi úr kalkhellunum, en margir bjuggu
þarna í hellunum niðri við sjóinn, og létu enn
verr en karlarnir áður. Þær böðuðu út höndun-
um', æpandi og gapandi, og sögðu í sífellu
„bomm, bomrn", af ógurlegum krafti. Og hvað
heldurðu að þarna hafi verið! Fjörukamburinn
var fullur af jarðsprengjum sem þýskararnir
höfðu skilið eftir á stríðsárunum. Við eltum
sem sé lífshætturnar. Fyrst skyldi maður étinn
af hákörlum og síðan átti að sprengja mann í
loft upp. En við vorum ekki feigir þann daginn."
GUÐSGJAFANNA Á AÐ NJÓTA
Hvernig var það, Balli, var dálítið drabbað í þá
gömlu góðu daga þegar þú varst til sjós?
„Líttu nú á, ég var heil fjörutíu og sex ár til
sjós. Og ekki get ég neitað því að stundum
hefði mátt stilla gleðinni örlítið betur í hóf. En
auðvitað var stunduð drykkja og kvennafar,
maður lifandi. Stelpurnar urðu að vera með í
„partíinu". Annars hefði nú lítið púður verið í
tilverunni. Áfengi hefur aldrei verið vandamál
hjá mér. Ég lít á það sem eina af guðsgjöfun-
um og botna ekkert í þeim sem kunna ekki að
hætta á réttum punkti. Maður verður nefnilega
að hætta til að geta byrjað aftur. Og þegar ein-
hverri gleðireisunni lýkur á maður að hlakka til
þeirrar næstu. Þetta verður allt að gerast eftir
kúnstarinnar reglum þannig að sem mest fáist
út úr þessu lífi.“
Það eru ekki allir sem rata meðalveginn en
Balli virðist kunna það. Hann segist hafa verið
nokkur ár í siglingum hjá Eimskip og einnig hjá
Nesskip.
„Það var góð útgerð hjá Nesskip ekki síður
en hjá Eimskip og við sigldum víða. Fórum
margoft um Panamaskurðinn og einnig vorum
við í leigu á Karíbahafinu, að ekki sé talað um
Kyrrahafið. Mér rann til rifja að sjá hvernig farið
var með litlu ríkin I Mið-Ameríku. Þau voru
óskaplega bæld og haldið niðri af Ameríkön-
um. í Costa Rica höfðu til að mynda Þjóðverjar
eitthvað verið að hjálpa fólkinu en það þoldi
Ameríkaninn ekki og eitraði bananaekrurnar.
Það tók heil fimm ár að afeitra landið. Þetta er
skelfilegt og Ijótt að segja þetta. Og meira að
segja áttu United Fruit Company vitana í
Honduras og lét kveikja á þeim þegar þeirra
skip voru á ferðinni en undir hælinn lagt hvort
svo var gert þegar önnur skip áttu í hlut. Fólk-
inu var ætlað að vera þrælar og undir amerísk-
um hugsunarhætti. Og ég er hræddur um að
þetta ástandi riki ennþá."
RÓSIN FRÁ SANTOS
Hvað hefurðu farið lengst í þinum ferðum?
„Ætli það sé ekki til Ástralíu en þangað fór
ég sem ferðamaður. Hins vegar sigldi ég
lengst til Brasilíu, til Ríó. Ég var lánaður á
Tungufoss árið 1954 en hann sigldi með salt-
fisk til Brasilíu. Og þá var gaman að vera í Ríó.
Þá gastu labbað um göturnar án þess að eiga
á hættu að fá hníf í síðuna. Þarna var ég á
kjötkveðjuhátíð, ó, hvort ég var, og dansaði í
viku. Það var alveg stórkostlegt. Og svei mér
þá, maður sefjaðist algjörlega. Ég var orðinn
þó nokkuð flinkur í rúmbu og sömbu og dansi
VIKAN 18 16. TBL. 1992