Vikan - 06.08.1992, Side 35

aöi bækur sem hann hafði val-
ið sér.
BENNI KYNNIST
MENNINGU MAÓRÍA
Til skamms tíma var hvorki
máli né menningu Maóría
sýndur sómi í nýsjálenskum
skólum. Þetta hefur breyst á
síðustu árum og stöku skóli
kennir nú nær eingöngu börn-
um Maóría á þeirra eigin máli
og í samræmi við hefðir þeirra
sjálfra. Flest börn innfæddra
eru á hinn bóginn í almennum
skólum. Lögum samkvæmt
að ganga heim með Friðfinni
sem alltaf gat fundið upp á ein-
hverju skemmtilegu. Þeir fóru
venjulega með strætisvagni í
skólann á morgnana. Þar
skildi Friðfinnur við fóstra sinn
og hélt sjálfur í háskólann þar
sem hann sótti fyrirlestra sértil
skemmtunar.
Svo háttar til í Wellington að
borgin teygir sig frá sjónum
upp snarbrattar hlíðar á alla
vegu. Eina beina og slétta gat-
an í borginni heitir Oriental
Parade. Hún liggur meðfram
sjávarkambinum. Þetta nota
Nýsjálendingar sér við að
Benni meö skólabróöur sínum í Wellington, hann heitir Chris og er
Maórii.
ber að kenna öllum nýsjá-
lenskum börnum um menn-
ingu Maóríanna.
Nokkrir nemendanna í
skólanum hans Benna voru
Maóríar. Þau leiddu, með
hjálp kennara, söng og dans
þarlendra og hjálpuðu til við að
kenna grundvallaratriði í hefð-
um og máli innfæddra. Þessi
börn voru stolt af uppruna
sínum. Nemendur fóru einnig
alloft í vettvangsferðir til að
kynna sér menningu og list
Maóríanna. Benni og Friðfinn-
ur fóru meðal annars dag einn
með bekknum út á fjörðinn í
waki, löngum og mjóum Maór-
íabáti, eins konar eintrjáningi,
sem getur borið hundrað
manna áhöfn. Bátnum er róið
með hoi, stuttum árum, og
meðan róið er syngja ræðarar
taktfasta söngva um sigra for-
feðranna og mátt hinna miklu
náttúruanda. Waki er haglega
skreyttur dularfullum mynstr-
um og djöfullegum andlitum.
Fyrir stafni er tröllslegt höfuð
sem ætlað er til að hræða hin
illu öfl náttúrunnar og koma
sæförum heilum til hafnar.
GATSLEIT SKÓPARI
ÁVIKU
Benni naut sín í skólanum og
þá var ekki síður skemmtilegt
trimma, renna sér á brettum
og ýmsum gerðum hjóla-
skauta eða til þess að ganga
sér til hressingar. Þarna æfðist
Benni í að hlaupa. Hann varð
einhvern veginn að læra að
lyfta hnjánum ef hann átti að
geta hlaupið af öryggi. Þaö eru
engar þúfur í Wellington enda
aldrei frost í jörðu. Friðfinnur
greip því til þess ráðs að láta
Benna hlaupa í fjörunni því
þar varð drengurinn nauðugur
viljugur að lyfta hnjánum í
hverju spori.
Fyrst gat Benni aðeins
hlaupið nokkur skref með hjálp
en þegar frá leið var hann orð-
inn leikinn í listinni og þolið óx
dag frá degi. Vegfarendur
brostu út að eyrum þegar
drengurinn þaut af stað með
öörum trimmurum á Oriental
Parade, skelfilega innskeifur
og Ijómandi af ánægju. Einn
galli var þó á gjöf Njarðar -
Benni hljóp í sundur eitt skó-
par á viku eftir að hann náði
leikni í þessari íþrótt. Það var
sama hversu sterklegir skórnir
hans virtust á mánudögum, á
föstudögum voru ævinlega
hlemmistór göt á yfirleöri
skónna og tærnar stóðu út úr
þeim. Þetta reyndist dýrt
spaug þar til við fundum mann
sem bauðst til að líma þykka
þófa framan á jólaskóna hans,
eina nýtilega parið sem eftir
var. Þetta dugði."
PRÚSSNESKUR
RIDDARALIÐSFORINGI
Þeir fóstrar nýttu sér borgina til
hins ýtrasta og fundu sér
margt til dundurs, ýmist inni
við eða úti eftir því hvernig
viðraði. Er leið á dvölina á
Nýja Sjálandi voru þeir oft tveir
einir heima því vinna kallaði
Dóru burt úr borginni tvo eða
þrjá sólarhringa á viku. Frið-
hefði manneskju á sínum
snærum sem bæði væri
ástúðleg og hefði ákveðni
prússnesks riddaraliðsforingja
ef því væri að skipta. Hún
kvaðst geta sent slíka mann-
eskju og spurði hvort þau vildu
fremur karl eða konu og hvort
viðkomandi ætti að koma til
þeirra eða taka Benna í
skammtímavistunina. Loks
spurði hún, þegar hún fékk að
vita að þau vildu gjarnan fá
viðkomandi heim, hvort þau
vildu að aðstoðarmanneskjan
gerði eitthvað fleira til að létta
undir með Friðfinni, til dæmis
finnur þurfti því frí stöku sinn-
um því að þótt gaman sé að
vera með Benna er það líka
mikil vinna.
Friðfinnur hafði skráð sig í
júdó síðdegis einn dag í viku.
Dóra hringdi því með hálfum
huga í IHC í Wellington, sem
meðal annars rekur þjónustu
við fjölskyldur fatlaðra barna í
borginni. Hún útskýrði vanda
sinn og spurði hikandi hvort
hugsanlegt væri að koma
Benna í skammtímavistun
dagparta til að létta undir með
Friðfinni. Ung kona, hress í
bragði, varð fyrir svörum. Hún
játaði þessu strax og spurði
hvenær Friðfinnur þyrfti frí,
hvers konar persónuleiki hent-
aði Benna best og hló við þeg-
ar hún var spurð hvort hún
að elda fyrir hann kvöldmat
eða strauja.
Dóra varð nánast orðlaus
við þessi viðbrögð og grunaði
að þau nytu hér einhverra for-
réttinda. Hún hringdi þegar í
stað til tveggja mæðra fatlaðra
barna í borginni til að ganga úr
skugga um þetta. Þetta reynd-
ist vera venjuleg þjónusta og
kostaði fimm nýsjálenska doll-
ara á dag.
Fljótlega birtist ung kona
sem uppfyllti ýtrustu vonir og
dreif Benna af stað á vit nýrra
ævintýra en Friðfinnur komst í
sitt júdó og gat komist frá við
og við.
BENNI FER í REIÐSKÓLA
Um helgar var Dóra oftast
heima við og Friðfinnur gat þá
Á Noröur-
eyju Nýja
Sjálands.
16.TBL. 1992 VIKAN 35