Vikan - 25.06.1998, Blaðsíða 19

Það byrjaði að rigna þegar
ég nálgaðist Key Largo.
Fyrst féllu strjálir dropar á
framrúðuna en áður en varði
var komið ausandi vatnsveð-
ur. Það var rétt að þurrkur-
nar hefðu undan. Bflalestin
hægði enn á sér. Ég fór að
óttast að verða svo seinn
suður eftir að tímaplönin
gengju ekki upp. Loks birtist
Marriott hótelið á hægri
hönd. Ég var kominn. Ég
Frá búðinni ók ég sem leið
lá að hjólhýsinu. Það stóð úti
við ströndina og vegurinn að
því er engan veginn greiðfær.
Ekki síst í úrhelli sem þessu.
Stórt slark hafði myndast í
vegaslóðinni en það voru
engin vandræði fyrir mig að
koma jeppanum yfir það. Ég
hafði ekki rænu á því að taka
draslið, sem ég hafði keypt,
úr bflnum. Fór bara inn, lok-
aði á eftir mér, og settist í
Sakamál
sama sinnuleysinu og áður.
Auðvitað létti mér að heyra
að „verkinu væri lokið“. Það
hvarflaði meira að segja að
mér að ég væri sniðugur -
ekki allur þar sem ég væri
séður - að hafa látið mér
þetta til hugar koma og að
framkvæmda það. Hvernig
ætli skrattakollarnir hafi far-
ið að? Það kom mér svo sem
ekki við.
blaut. Farðinn ESfði runnið
niður andlit hennar og hún
var forug á fótunum upp
undir hné. Hafði auðsýnilega
orðið að vaða yfir veghvarf-
ið.
- Ron! Ron! sagði hún og
ég heyrði að rödd hennar var
hvíslandi af geðshræringu. -
Ron! - Það varð ægilegt slys.
- Kathy, konan þín - Kathy!
beygði inn á bflastæðið við
Bleika turninn og setti síðan
undir mig hausinn og hálf-
hljóp inn í litlu tóbaksbúðina
þarna. Ég þekkti karlana tvo
sem ráku hana og gaf mér
góðan tíma til þess að spjalla
við þá og þiggja af þeim ráð
við vindlakaupin. Aðalatrið-
ið í mínum huga var að þeir
gætu staðfest að ég hefði
verið þarna og ég spurði þá
meira að segja hvað klukkan
væri til þess að hafa allt á
hreinu. Frá tóbaksbúðinni
ók ég rakleiðis að Publix
versuninni þar sem ég týndi
eitthvert dót í körfu. Þegar
kom að því að borga lét ég
sem ég fyndi ekki greiðslu-
kortið mitt í fyrstu, til þess
að það væri alveg öruggt að
afgreiðslukonan myndi eftir
mér.
eina stólinn í hjólhýsinu. Ég
var í uppnámi. Hugsanir
mínar beindust fyrst og
fremst að því hvernig náung-
arnir myndu koma þessu í
verk, hvenær og hvort ein-
hvers staðar leyndist veila í
áætlun minni.
Ég kveikti á farsímanum
mínum og beið og beið.
Hver mínúta var ótrúlega
lengi að líða. Þegar síminn,
sem ég var með í vasanum,
hringdi loksins hrökk ég í
kuðung og var með dúndr-
andi hjartslátt þegar ég
fiskaði hann upp úr vasan-
um, ýtti á svartakkann og lét
til mín heyra. Þótt samband-
ið væri slæmt heyrði ég að
hás rödd sagði að verkinu
væri lokið og að ég skyldi
standa við mitt. Síðan var
skellt á.
Mér varð undarlega þungt
fyrir brjósi og áfram sat ég í
Það leið langur tími. Ég sat
bara þarna í stólnum.
Kannski kom mér blundur á
brá. Ég veit það ekki. Mér
varð kalt en samt sem áður
hafði ég ekki döngun í mér
til þess að standa á fætur og
kveikja á rafmagnsofninum.
Ég veit ekkert hversu lang-
ur tími var liðinn frá símtal-
inu þegar ég skynjaði allt í
einu að einhver var að rjála
við hurðina á hjólhýsinu. Þá
ætlaði ég að spretta á fætur,
en einhvern veginn var það
svo að fæturnir neituðu að
hlýða mér. Kannski hafði ég
setið of lengi með krosslagð-
ar fætur. Eg sneri baki að
dyrunum en fann svalan gust
fara um hjólhýsið þegar þær
voru opnaðar. Ég skynjaði
andlit sem mér fannst fylla
hýsið að baki mér. Útundan
mér sá ég að þetta var Mari-
anne. Hún var rennandi
Ég vaknaði ekki af dvalan-
um. Sat bara hreyfingarlaus
eftir sem áður.
- Ron, hélt röddin áfram. -
Eftir að þú fórst brugðum
við Kathy okkur niður á
strönd og leigðum okkur sjó-
ketti. Við vorum að leika
okkur þegar bátur kom allt í
einu á fullri ferð og keyrði á
Kathy. - Ron. Ég heyrði að
hún var með grátstafinn í
kverkunum. - Helvítis bátur-
inn keyrði á Kathy og brun-
aði svo í burtu. - Ron! - Höf-
uðið fór næstum því af
henni. Það var ekkert hægt
að gera. Ég reyndi að hrin^ja
í þig en þú svaraðir ekki. Ég
varð að koma. Hvað eigum
við að gera? - Ron, ertu ekki
að hlusta á mig? ■