Vikan - 25.06.1998, Page 51

reynsla hjálpaði þeim að
lækna kramin hjörtu, mæla
með hárkollum og skeggi til
að öðlast nýja sjálfsmynd og
gefa alls kyns furðuleg ráð
sem komu gestunum til að
hlæja. Ráðgjafarþjónustan
var ekki aðeins skemmtileg,
þær komust að því, þeim til
mikillar furðu, að fólk tók
ráðgjöfina alvarlega og hún
kom að gagni.
Ekki voru allir jafn hrifnir
af starfseminni. Sumir, sem
gengu fram hjá, héldu að þær
væru að boða ný trúarbrögð
og spákonurnar neðar í göt-
unni komu og spörkuðu nið-
ur skiltið og sökuðu þær um
að eyðileggja viðskiptin fyrir
sér. Starfsfélagar þeirra, sem
sáu þær sitjandi á horninu,
hristu hausinn. Klikkuðustu
konur, sem þeir þekktu, að
ráðleggja öðrum hvernig
haga ætti lífi sínu!
Mjög margir spyrja hvers
vegna þær séu að þessu.
Maralowe útskýrir það á
þessa leið: „Þegar ég flutti til
New York var mér sagt að
enginn íbúi stórborgarinnar
myndi horfa í augun á mér
nema hann ætlaði sér að
ræna mig eða vildi sofa hjá
mér. Okkur langaði að
breyta þessari ímynd. Þess
vegna sitjum við hér. Fólk
veit af okkur hér alla laugar-
daga frá klukkan tvö til hálf
fimm, þegar vel viðrar. Þetta
er frábær tilbreyting frá dag-
legum störfum. Það er gam-
an að vera umkringdur
ókunnu fólki, sem hlustar,
klappar og hlær. Við erum
undrandi á því hvað fólk er
viljugt að tjá sig og opinskátt
þegar það trúir okkur fyrir
vandamálum sínum. Menn,
konur og börn setjast í stól-
inn og segja frá viðkvæmum
málum; ástarsorgum, kyn-
ferðislegri áreitni og bölvun-
inni sem fylgir því að vera of
loðinn á bakinu! Við hlust-
um og við gefum ráð. Fjöldi
fólks leitar til okkar, við eig-
um jafnvel fastagesti sem
koma reglulega og leyfa
okkur að fylgjast með hvern-
ig málin ganga. Og þegar við
göngum eftir götunum í og
úr vinnu á Manhattan er
ekki óalgengt að við heyrum
kallað: „Hæ, manstu eftir
ráðinu sem þú gafst mér?
Það virkaði!!“ ■
AÐ VINGAST VIÐ
ÁHYGGjURNAR
Allir skammast sín l'yrir áhyggjur sínar. Vilja sópa þeim
undir teppi, loka þær inni í skáp og dreymir um að laurn-
ast út um miðja nótt og grafa þær í bakgarðinum. Við
leggjum til að þú vingist við þær. Eyddu svolitlum tíma
með þeim. Farðu með þær út að ganga. Kítlaðu þær
undir hökunni og segðu við þær: „Þið eruð meirihátt-
ar!“ Fyrsta skrefið er að skoða líi' þitt vel og vandlega.
Hvað það er sem þú hefur mestar áhyggjur af? Ekki
vera nísk á áhyggjurnar. Þú átt örugglega meira en nóg
af þeim. Deildu þeim með vinum þínum. Jafnvel ókunn-
ugum. Kynntu þær fyrir öðrum í veislum (einhver gæli
jafnvel stolið þeim frá þér). Þegar áhyggjurnar upp-
götva að þú hræðist þær ekki lengur er alls ekki ólíklegt
að þær yfirgeí'i þig og finni sér annan förunaut. Eða
hélstu virkilega að áhyggjurnar væru þér trúar og trygg-
ar? Það er alveg öruggt að á þessu augnabliki eru þær
komnar upp í rúm með besta vini þínum! Eða farnar í
ævintýraferð lil Suður-Frakklands með bestu vinkonu
þinni. Ahyggjur eru nefnilega ekkert til að treysla á.
Þegar þú ert laus við þær skaltu endilega flýta þér að
finna aðrar sem geta komið í þeirra slað. Áhyggjuleysi
er áhyggjuefni! Það þýðir einfaldlega að þú lií'ir ekki líí’-
inu lii'andi. Að okkar mati eru áhyggjurnar meðal
skemmtilegustu (elaga okkar. Skál í'yrir þeim!
Ncldur Vikunnar
Nöldur Vikunnar kemur frá lesanda blaðsins, fimmtugri konu í Reykjavík:
„Hvað halda ökumenn þessa lands eiginlega að fólk sé gera úti í kanti á Hellisheiðinni,
daginn eftir skjálfta upp á 5,3 á Richter? Slappa af?
Af hverju eru blikkljósin í gangi? Bara svo þau fái hreyfingu? Af hverju stendur öku-
maðurinn úti á vegi og veifar? Bara svo hann fái hreyfingu? í guðanna bænum, ökumenn!!!
Hvernig væri nú að sýna smá tillitssemi og kurteisi, stoppa bílana ykkar og spyrja hvað sé að
og hvort þið getið aðstoðað?
Já, ég hefði aldrei trúað því hvað íslenskir ökumenn eru miklir dónar. Daginn eft-
*ir skjálftann „stóra“ var ég á leið austur Hellisheiðina þegar kúplingin í bílnum gaf
sig. Blikkljósin á, út á veg, veifaði og veifaði. En - nei, þið tókuð á ykkur krók til að
aka mig ekki niður! Þarna ók heil bílalest hjá þessar 45 mínútur sem við biðum eftir aðstoð. EINN stoppaði og spurði
hvort hann gæti liðsinnt okkur. Sagðist ekki kunna neitt í bílaviðgerðum, en hann gæti hins vegar hringt fyrir okkur eft-
ir aðstoð eða ekið okkur í Hveragerði. Sem betur fer vorum við með GSM síma í bílnum. Björgunarsveitin Gunnþór kom
frá Selfossi og dró bílinn austur. Það var ótrúleg reynsla að upplifa ókurteisi og óliðlegheit íslenskra ökumanna. Bætið
úr þessu, í guðanna bænum...... ■ Kæri lesandi, er eitthvað sem ergir þig? Sendu okkur línu. „Nöldur Vikunnar".
Vikan Seljavegi 2, 101 Reykjavík eða hringdu í símsvara Vikunnar s: 515-5690